به گزارش خبرآنلاین، چاپ پنجم رمان خواندنی «ایراندخت» نوشته بهنام ناصح که به عنوان کتاب برگزیده در جایزه گام اول و کتاب فصل انتخاب شده بود، روانه بازار نشر شد. رمان داستانی عاشقانه است که ماجرای آن در اواخر دوران ساسانی می‌گذرد. قهرمانان اصلی این داستان سفری را در بیرون و درون خود آغاز می‌کنند که سرانجام به تحول شخصیتی در آنها می‌انجامد. نویسنده در این اثر رمانی تاریخی را با شیوه‌ای از مؤلفه‌های تعلیق و گره‌افکنی درام به داستانی مدرن و امروزی نزدیک می‌کند.
«عشق، انتظار، جدال با نابرابری و ریاکاری و همچنین جستجوی حقیقت و عدالت درون‌مایه اصلی این رمان است که با ماجراهای فرعی؛ خواننده را به دنبال خود می‌کشاند. عشق ایراندخت به روزبه، عشق بدخشان به پسرش روزبه، عشق ماه‌بانو به دخترش ایراندخت و عشق سیمین، عمه روزبه به او، عشق‌هایی هستند که در این رمان با آنها روبرو هستیم اما عشق ایراندخت به روزبه که هر دو جوان هستند پررنگ‌تر از دیگر عشق‌ها است.
سایت لوح در یادداشتی به بهانه چاپ پنجم این رمان نوشته است: «بهنام ناصح در رمان 204 صفحه‌ای «ایراندخت» این بخت و اقبال را داشته است که رمانی خوش‌خوان از یک سوژه‌ی جذاب بسازد. رمان ایراندخت برگرفته از زندگی سلمان فارسی است و اگرچه نویسنده در ابتدای کتابش اذعان می‌کند که «این رمان، تاریخی نیست و بر اساس تخیل و داستان‌پردازی نوشته شده است.» اما در واقع روایت‌گر بخشی کمتر روایت‌شده از زندگی سلمان فارسی(روزبه) است. آنچه ما از سلمان فارسی می‌دانیم و خوانده‌ایم، مربوط به زمانی است که به اسلام پیوسته و همراه و همیار پیامبر اسلام(ص) و صحابه است؛ اما ناصح در رمان خود از «روزبه»ای می‌گوید که پس از فراز و نشیب‌های فراوان و پشت سرگذاشتن ماجراهای مختلف، سیر تکامل را تکمیل می‌کند و می‌رود که «سلمان فارسی» شود: «ایراندخت نفسی عمیق کشید و رو به افق ناپیدا آرام زمزمه کرد: منتظرت می‌مانم، هرچه‌قدر طول بکشد؛ حتی اگر زمانی که دیگر نباشم. روزبه فریاد کشید: به سویت باز می‌گردم. هرچه‌قدر هم طول بکشد؛ حتی اگر زمانی که دیگر نباشم. او راهش را در پیش گرفت و به سمتی رفت که باید می‌رفت؛ راهی که به سلمان فارسی شدن منتهی می‌شد.»
«او راهش را در پیش گرفت و به سمتی رفت که باید می‌رفت.» این جمله، جانمایه و عصاره رمان ایراندخت است و آنقدر درست در جای خود قرار گرفته که جای تبریک دارد. روزبه در پی کمال است و مراتب کمال را به‌گونه‌ای برای خود رقم زده است که راه دیگری جز سلمان فارسی شدن ندارد! با این مقدمه، نگاهی به ماجرای داستان می‌اندازیم. «ایراندخت» حکایت دختری به همین نام است که دل به جوانی به نام «روزبه» بسته است. ایراندخت در سودای روزبه و روزبه در پی یافتن حقیقت هر کدام ماجراهایی را پشت سر می‌گذارند که منجر به تکامل روحی در آنها می‌شود. ... اگر دقیق‌تر به این رمان نگاه شود، یک تضاد به چشم می‌آید: به این شکل که هم سلمان فارسی هست و هم نیست. به این معنی که شما وقتی رمان را می‌خوانی، احساس می‌کنی که زمان، زمان گذشته نیست؛ در عین حال که هست. همچنین زبان نوشته هم یک زبان جدید است و زبان گذشته نیست و شاید این به نوعی یکی از نقاط قوت کار باشد. این سادگی زبان که در این اثر هست، باعث می‌شود که افرادی که این کار را می‌خوانند، با آن راحت‌تر ارتباط برقرار کنند. در نتیجه با خواندن اثر، در عین حال که گاه آدم فکر می‌کند که این سلمان فارسی هست؛ در عین حال فکر می‌کند که سلمان فارسی نیست.»
بنابراین گزارش، در بخشی از این داستان می خوانیم: «ایراندخت دریچه را باز کرد و از گوشه آن نگاهی به بیرون انداخت؛ به راهی که معمولا روزبه از آن رد می شد. نسیم بهاری به صورتش خورد و چیزی شبیه بوی سوسن و خاک باران خورده به مشامش رسید اما آن را که می جست در میان عابران نیافت. با خود گفت: «امروز حتما می آید.»
ایراندخت با امیدواری این جمله را زیر لب تکرار کرد و لبخندی از خوشحالی بر لبش نشست. سه روز بود از او خبری نداشت اما نمی دانست که در این سه روز کمتر کسی از او خبر دارد.
«چکار می کنی دختر مدام کنار دریچه؟»
ایراندخت با دستپاچگی دریچه را بست؛ انگار که بخواهد قسمتی از عریانی بدنش را در مقابل غریبه ای پنهان کند و شاید به همین دلیل خون دوید به گونه هایش.
«هیچ، هیچ، گفتم هوایی بخورم.»
مادر سری تکان داد و سینی را از کنار اتاق برداشت.
«ای کاش هوا، خوردنی بود آن وقت خیالمان از همه چیز راحت می شد. بیا دخترجان! بیا کمک کن باید نان بپزیم.»
کدام مادری است که نداند لرزش دل دخترش به چه خاطر است و نداند که هر پنجره ای که باز می شود لابد دلی به هوای غریبه ای است که پر می کشد؟ اما ماه بانو آموخته بود پرده شرم و حیا را نباید پس بزند و همه چیز را بگذارد به وقتش.
«باید به دنبال آتش بروی، تنورمان خاموش است.»
ایراندخت بی معطلی پی سوز کوچک را برداشت و از در خارج شد و برخلاف همیشه که با کاهلی، این بار با شتاب از نظر دور شد.
«کاش سپاهی نباشد یا بازرگان»
مادر چنین دعایی در دل کرد چرا که دوست نداشت آنکه دل دخترش را ربوده مدام در سفر و جنگ باشد و هنوز سیر از او کام نگرفته خبر مرگش را بیاورند مثل خود او. شوهرش سیاووش رشید بود و بالابلند اما مدت زناشویی شان آنقدر کوتاه بود که چهره اش را دیگر به سختی به یاد می آورد. ایراندخت چهار دست و پا بر زمین می خیزید که خبر مرگش را آوردند؛ در جنگ با رومیان سر از تنش جدا شده بود. نمی خواست دخترش هم سرنوشتی چون او داشته باشد.
«هر که هست امیدوارم جوان خوب و سربه راهی باشد.»
دوست داشت ایراندخت را در آغوش می گرفت و سرش را روی شانه خود می گذاشت و می گفت: «بگو دخترجان بگو...» اما نمی شد؛ رسم زمانه این نبود.
کوچه خالی بود مثل چند روز گذشته. ایراندخت پیرمرد سفیدمویی را که عصازنان می آمد و بچه هایی را که بازی می کردند به حساب نمی آورد او به دنبال گمشده خود می گشت؛ روزبه. اولین باری که چشمش به او خورد، خوب به خاطر داشت آن روز برای گرفتن آتش بیرون رفته بود. نزدیک آتشکده به بالا نگاه می کرد؛ چشمان درشتش از انعکاس آسمان برق عجیبی داشت. قلب ایراندخت تندتر تپید. «ببخشید می روید کنار تا من رد شوم؟»
«آه، بله، بله، عذر می خواهم حواسم نبود.»
بی آنکه نگاهی به او بکند کنار رفت تا ایراندخت بگذرد اما دختر هرگز آن چهره و آن نگاه آسمانی از خاطرش نرفت. بعد از آن یک بار دیگر او را در آتشکده دید و فهمید روزبه پسر بدخشان بزرگ است؛ باز طپش قلب. سلام گفت و روزبه شتابان با لکنت پاسخ گفت. آیا این نشانه خوبی بود؟ شنیده بود مردهایی که عاشق می شوند دست و پایشان را گم می کنند. «آیا از من خوشش آمده؟» هیچ معلوم نبود. «یعنی سرانجام کسی در زندگی ام پیدا شده؟» کسی چه می دانست اما او را دوست داشت این طور فکر می کرد. بعد از آن تا مدت ها رودروی هم قرار نگرفتند اما ایراندخت تا سه روز قبل هر روز او را از دریچه کوچک اتاق می دید که آرام و اندیشمند از مقابل خانه شان رد می شوند.
«نکند سپاهی باشد و برای جنگ به مرز رفته؟»
«شاید هم بازرگان است و برای کار به نقطه ای دور سفر کرده؟»
می دانست مادرش این دو دسته را دوست ندارد اما شانه ای بالا انداخت و با خود گفت: «برای من که فرقی نمی کند فقط مهربان باشد و دوستم داشته باشد کافی است.» از این افکار کودکانه خنده اش گرفت. عشق که جای خود داشت حتی نمی دانست روزبه با آن نگاه سر به هوا او را دیده است یا نه؟ چطور می توانست خود را به او نشان دهد؟ همین که برخلاف دختران دیگر مادرش می گذاشت از کنج خانه بیرون بیاید باید پروردگار را شکر می کرد. هجده سالش بود.
ماه بانو با خودش فکر کرد: «هجده سالش است؛ زمانه ما دختر در این سن دیگر ترشیده بود. من که به سن او بودم او راه می رفت. چه کار می شود کرد زمانه بدی شده. جوان های خوب را جنگ با خود برده و بیکاره ها هم که در این بی پولی تن به ازدواج نمی دهند. دختر مثل دسته گل را که نمی توانم بدهم به هر مزدکی و خدانشناسی. کاش شوهری مناسب که دستش به دهانش برسد برایش پیدا شود.»
آب را درون آرد ریخت، حواسش انگار فرسنگ ها آن طرفتر باشد با دستهایش آرام خمیر را به می زد...»
ساکنان پایتخت برای تهیه این کتاب و هر محصول فرهنگی دیگری (در صورت توزیع در بازار) کافی است با شماره 20- 88557016 سامانه اشتراک محصولات فرهنگی؛ سام تماس بگیرند و کتاب را در محل کار یا منزل _ بدون هزینه ارسال _ دریافت کنند. سایر هموطنان نیز با پرداخت هزینه ارسال پستی، می توانند تلفنی سفارش کتاب دهند.
6060
نظر شما