«پدرسالاری» ، « مادر سالاری» ، «فرزندسالاری» ، «دانشجوسالاری»، «مدیرسالاری» و سالارهای دیگر در طول زندگی بارها به گوش ما خورده است . یادم هست کوچک که بودیم خیلی دوست داشتیم که ازدواج کنیم و «سالار» خانه باشیم چون پدر«سالار» و زنان و فرزندان در تبعیت کامل از پدر بودند، دانش آموز شدیم صدای معلم را که می شنیدیم از ترس در کوچه پس کوچه ها پنهان می شدیم تا ما را نبینند آن موقع آرزو می کردیم، معلم بشویم. در دانشگاه ها در دوره ما، استاد جایگاه ویژه ای داشت چون آن موقع دانشجو سالاری نبود و باز هم آرزوی استاد شدن در دانشگاه را در سر داشتیم. کارمند شدیم و مدیران «سالار» بودند و خیلی دوست داشتیم تا مدیر شویم و «سالار» اداره.حال چه شد نمی دانم دوره ما که رسید اینگونه شد:
پدران و مادران تلاش می کنند تا فرزندان «سالار» باشند.
زنان هم بیشتر «سالار» شوهران شدند.
در مدرسه دانش آموزان سالار شدند جون اگر نباشند مدارس غیر انتفاعی مشکل مالی پیدا می کنند.
در دانشگاه ها هم «دانشجو سالاری» حاکم شده ( بخاطر ملاحظات مختلف از جمله سیاسی) و در دانشگاه ها و مراکز خصوصی هم به دلیل تجارت و کسب سود بیشتر، رضایت دانشجو «اصل» شد و دانشجویان سالار شدند سخت نگیرید، نمره دهید، صدای دانشجو بلند نشود و ....
مدیر شدید، باید زودتر از همه سرکار باشید، و دیرتر هم بروید، مریض هم بشوید باید سرکار باشید، شبانه روز باید پاسخگو باشید، اما کارمندان نخواهند سرکار حاضر شوند( اگر لطف کنند) تماس می گیرند یا پیامک ارسال می کنند ، گاهی مواقع هم بعداً استعلاجی بیماری از پزشک ارائه می کنند،لزومی هم ندارند که همیشه پاسخگو باشند و ( وجه غالب اینگونه است) این ها را که دیدیم دیگر هوس نکردیم در هیچ زمینه یا حوزه ای سالار باشیم.
حال که به اینجا رسیدیم فکر کردم که اصلاً چرا باید کسی «سالار» باشد.
آیا زندگی بدون «سالار» بر مبنای احترام متقابل، توجه به حقوق شهروندی، انجام صحیح وظایف، توجه به روابط انسانی در محیط کار، تکریم ارباب رجوع به تقسیم کار مناسب ، برقراری ارتباط مناسب با دیگران ، خوش خلقی و خوشرویی و ... امکان پذیر نبود که همیشه دنبال این بودیم که «سالار» داشته باشیم؟
به امید آن که توجه به انسانیت و احترام به شان انسان ها فارغ از جایگاه اداری و ... مبنای روابط اجتماعی ما قرار گیرد ،در آن صورت هر کسی که انسان تر است، «سالارتر» خواهد بود . انشاا...
45234
نظر شما