انتخابات سه قطبی ریاست جمهوری

با توجه به حضور کاندیداها و گروه​های مختلف سیاسی در عرصه رقابت انتخاباتی سال 92، می​توان انتخاباتی سه قطبی را پیش بینی کرد. البته این به آن معنی نیست که اصلاح طلبان تحت هر عنوان - چه عموم آنها و چه نسخه تعدیل شده​شان- در انتخابات حضور یابند. همچنین این پیش بینی، احتمال نامزدهای متعدد در هر یک از سه قطب را رد نمی​کند و بر این باور است که اگر چه هر سه قطب «اصلاح طلبان»، «اصولگرایان سنتی» و «دولتی​ها» ممکن است کاندیداهای مختلفی را ارائه بدهند اما حول و حوش یک کاندیدا پیش می​آیند.

همچنین این پیش بینی بر این اساس است که کاندیدای اصلی هر سه طیف، رد صلاحیت نشود و منجر به کناره گیری یک طیف - منظورم اصلاح طلب و جریان دولت است- نشود. امیدوارم با رفتاری که در آینده شکل می​گیرد اثر قاطعی بر انتخابات نداشته باشد و هم اصلاح طلبان کاندیدای اختصاصی داشته باشند و هم دولتی​ها به سمت افراد مساله​دار نروند.

در طیف دولت، دولت احمدی​نژاد همچون دولت​های قبل و حتی بیش از آنها، انتخابات را بخشی از رفتار خود قرار داده است. یکی از دلایل گرایش پوپولیستی دولت هم این است که فضا را انتخاباتی دیده و انتخاباتی هم مدیریت می​کند.

اگر کاندیدای دولتی​ها از شرایط لازم برای رقابت برخوردار باشد، یعنی دولت به دنبال انتخابات طبیعی است اما اگر دولت با نامزدی مساله دار وارد عرصه رقابت شود، یعنی به دنبال مدیریت انتخابات از کانالی غیرطبیعی است.

اصلاح طلبان به طور مشخص بر سر یک گزینه با شعار مدیریتی به توافق می​رسند. حتی اگر خاتمی هم از سوی این جناح به عرصه بیاید هم با شعار مدیریتی می​آید. او یا عارف یا هر نامزد مورد اجماع دیگری تحت یک برنامه مدیریتی برای کنترل اوضاع موجود به عرصه میایند.

طیف اصولگرایان همیشه در انتخابات حضور داشته و می کوشد کسی را که بیشتر تابع برنامه​های اصولگرایان باشد را انتخاب کنند. کما اینکه از الان هم شاهد ائتلافی با عنوان 1+2 هستیم. رویکرد نهایی انتخاباتی اصولگرایان بسته به شکل گیری دو جریان مخالف دارد. هرچه آن دو طیف – اصلاح طلبان و دولتی​ها - جدی​تر وارد عرصه شوند، اصولگرایان هم بیشتر به سمت یک کاندیدای واحد پیش می روند.

اما فراتر از این قطب بندی​ها، در سطح نظام باید گفت که مشارکت حداکثری مردم در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم برای نظام مهم است تا هم نیازهای داخلی و هم شرایط بین المللی را بهبود ببخشد. البته تحقق مشارکت حداکثری بسته به گزینش نظام در میان کاندیداها است.

این را هم باید گفت که در شرایط کنونی کل رای دهندگان، بین این سه گروه تقسیم بندی نمی​شوند. چرا که هم اکنون، 30-40 درصد مردم دچار سرخوردگی معیشتی شده​اند و از آنجا که تصور می​کنند تغییر دولت​ها تاثیری در سرنوشت اقتصادی آنها ندارد، تصمیمی به حضور در انتخابات ندارند. تنها با یک برنامه منسجم می توان آن​ها را به عرصه کشاند. از این رو هر یک از سه طیف که بتوانند این جمعیت را به صحنه بیاورند، موفق خواهند بود.

در هر صورت هر یک از سه طیف یاد شده اگر بخواهند عقلانی پیش بروند، باید برنامه داشته و با نامزدی با سابقه  و موثر وارد شوند.