یونس لاله‌زاده؛ شاید خودش هم نمی‌داند یک دفعه چطور از ایران سر در آورد. گارد راس 190 سانتی‌متری که تا 2 سال قبل در آمریکا زندگی می‌کرد و حتی در ینگه دنیا هم به دنیا آمده، حالا در ایران است. این غول 190 سانتی‌متری اما سن کمی دارد. شماره 8، 24 ساله پتروشیمی ماهشهر از پدر و مادری ایرانی در آمریکا متولد شده. او مدت‌ها در کالج بازی می‌کرده و شانس بازی در NBA را هم داشته اما یک حادثه از بسکتبال حرفه‌ای دورش کرده و حالا دوباره مسیر پیشرفت را طی می‌کند.
خیلی کلیشه‌ای، خودت را معرفی کن
من یونس لاله‌زاده متولد 1989. در شهر ارواین منطقه اورنج کانتی ایالت کالیفرنیا به دنیا آمدم. منطقه اورنج کانتی بیشتر ساحلی است.
منطقه معروفی است نه؟
آره خیلی از بازیگران هالیوود و مدل‌های لباس اهل محله اورنج کانتی هستند.
اورنج کانتی منطقه پولدارهاست؟
نسبت به بعضی جاهای دیگر آمریکا جای گرانی است اما نمی‌دانم پولدار که می‌گویی یعنی چی؟ آدم‌ها منطقه ما پولشان خوب بود اما نه خیلی.
اینکه می‌گویند در آمریکا کجا را نگاه کنی یک سبد بسکتبال می‌بینی واقعیت است؟
در محله ما بین هر چند تا خانه یک جایی بود که چمنکاری داشت و داخل همه آنها یک حلقه بسکتبال هم بود. البته من اجازه نداشتم قبل از اینکه مشق‌هایم را بنویسم بروم بازی. به خاطر همین تا می‌رسیدم خانه زود مشق‌هایم را می‌نوشتم تا اجازه بگیرم و بروم بازی کنم.
از همبازی‌های آن زمانت کسی هست که الان بازیکن بزرگی شده باشد؟
از آن دوران که نه اما آستون دی که الان دیترویت پیستونز بازی می‌کند و لندری فیلد که پارسال نیویورک بود، امسال هم تورنتو رپتورز بازی می‌کند، دوستان دوران دبیرستانم هستند. لندری را این دفعه تابستان که رفته بوم آنجا چند باری دیدم.
چطور به بسکتبال ایران وصل شدی؟
اولین سالی که دانشگاه بودم خبر داشتم تیم‌ملی برای لیگ تابستانی NBA قبل از المپیک می‌آید یوتا. پدرم با فدراسیون ایران تماس گرفت و گفت اگر دوست دارند من بروم یوتا تا ببینندم. آن موقع مربی رایکو ترومن بود که من را می‌شناخت و از من خوشش می‌آمد. البته 19 - 18 سالم بود و می‌خواستم هر طور شده دانشگاه را تمام کنم. سال بعدش دعوتم کردند و چند تا تورنمنت رفتیم پرتغال و مجارستان. برای تیم‌ملی بازیکردم و دیگر آمدم دیگر.
آن موقع فکری که در سرت بود چه بود؟
هدفم این بود که به بالاترین سطح بسکتبالی که میتوانم برسم.
یعنی آن موقع نمی‌ترسیدی؟ بالاخره بسکتبال ایران خیلی ضعیف‌تر از آمریکاست.
نه نمی‌ترسیدم چون به نظرم هر کسی هدف داشته باشد می‌تواند پیشرفت کند. وقتی یک توپ دستت باشد و بتوانی بروی در زمین، می‌توانی پیشرفت کنی. اگر هدف داشته باشی حتی در سختی هم همیشه یک نور امیدی هست. فکر می‌کنم هرچقدر که میتوانم باید پیشرفت کنم و این ربطی به جغرافیا ندارد.
لیگ ایران چطور است؟ فکرش را می‌کردی اینطوری باشد؟
خوب است. تیم‌ها و بازیکن‌های خوبی داریم. من قبل از اینکه بیایم واقعاً هیچ تصوری از بسکتبال ایران نداشتم و فقط بازیکن‌های ملی که آمده بودند یوتا را دیده بودم.
تیم‌ملی گار در رأس خوب زیاد دارد. چقدر امید داری جام ملت‌ها با تیم‌ملی باشی؟
من چون قدم از بیشتر گارد‌ها بلندتر است و شاید از بعضی‌هایشان فیزیکم هم بهتر باشد میتوانم دو و سه هم بازی کنم. این کار را برای سرمربی راحت می‌کند چون هرجا احتیاج دار می‌تواند از من استفاده کند. بسکتبال بسکتبال است و اگر بلد باشی، هر کجا مربی بخواهد مثل آب خوردن بازی می‌کنم.
چطور می‌شود بسکتبال در آمریکا این قدر پیشرفت کرده و اصلا حسابش را از کل دنیا جدا کرده؟
مهم‌ترین دلیلش این است که آنها صد سال است لیگ دارند. این تجربه زیاد باعث شده آنها کم‌کم نواقصشان را برطرف کنند و بسکتبالشان بشود یک صنعت که همه دوست دارند در آن سرمایه‌گذاری کنند چون می‌بینند که سود دارد. همین باعث می‌شود خیلی پیشرفت کنند.
30119
نظر شما