به گزارش خبرآنلاین، اسناد آکادمی نوبل بعد از سال‌ها نشان می‌دهد جان اشتاین‌بک که سال 1962 با نویسندگانی چون رابرت گریوز نویسنده بریتانیایی، لارنس دورل نویسنده انگلیسی، ژان آنوی نمایشنامه‌نویس فرانسوی و کارن بلیکسن نویسنده دانمارکی رقابت می‌کرد، انتخاب مطلوب اعضای آکادمی نبوده است.
آکادمی سوئد برای 50 سال تمام اطلاعات درباره این نویسنده نامزد دریافت جایزه نوبل را به صورت راز نگه داشته بود تا این‌که روز گذشته نامزدهای نهایی جایزه 1962 نوبل را منتشر کرد که در آن نام 66 نویسنده نامزد دریافت جایزه نوبل به چشم می‌خورد.
در این لیست به غیر از اشتاین بک نام نویسندگانی چون گریوز، دورل، آنوی و بلیکسن به چشم می‌خورد.
هر چند اشتاین‌بک از سوی کمیته نوبل برای نوشته‌های واقع‌گرا و تصویری و تلفیق آن‌ها با طنز و همچنین علاقه به درک و دریافت اجتماعی برگزیده نوبل اعلام شد، اما اسناد محرمانه جدید نشان می‌دهد که در واقع این انتخاب، بهترین از میان بدهای بی‌شمار بوده است.
بر اساس نوشته هنری اولسن یکی از اعضای کمیته نوبل «هیچ کاندیدای مشخصی برای جایزه نوبل وجود ندارد و کمیته نوبل در یک موقعیت ناخوشایند است.»
گریوز از سوی اعضا آکادمی رد شده بود، هر چند او چند رمان تاریخی نوشته بود، اما در درجه اول او را به عنوان شاعر می‌دیدند. بلیکسن نویسنده دیگری بود که نامزد دریافت جایزه نوبل آن سال بود که با مرگ‌اش در سپتامبر همان سال از دور نامزدهای دریافت جایزه خارج شد. تصمیم گرفته شد که دورل نیز شایستگی دریافت جایزه در آن را سال ندارد.
مشخص نیست که چرا آنوی در آن سال نادیده گرفته شد؛ اما سن ژان پرس شاعر فرانسوی در سال 1960 جایزه نوبل را برده بود و این به معنا بود که فرانسه در فهرست برندگان بوده است و همچنین افشا شده که ژان پل سارتر که در سال 1964 برنده نوبل شد، پیش از این به عنوان یکی از کاندیداها در نظر گرفته شده بود.
با این اوصاف از میان کاندیداها اشتاین‌بک باقی ماند، اما این احساس ماند که بهترین کارهای او مربوط به دهه‌های گذشته هستند. آثاری چون «موش‌ها و آدم‌ها» در سال 1937، «اسب قرمز» در سال 1945 ، «خوشه‌های خشم» در سال 1939 و «شرق بهشت» در سال 1952 منتشر شدند.
گاردین / 4 ژانویه / ترجمه: زینب کاظم‌خواه
58244
نظر شما