مجید جویا: اخترشناسان در کاوشی تازه برای جستجوی ناشناخته‌های کیهان، احتمالا دو هیولای کیهانی با اندازه متوسط را یافته‌اند. رصدخانه پرتو ایکس NuSTAR (آرایه طیف‌سنجی هسته‌ای) ناسا که در ماه ژوئن 2012/خرداد 1391 به فضا پرتاب شد، چیزی را کشف کرده است که احتمالا مربوط به دو سیاه‌چاله متوسط در یک کهکشان همسایه و حلقه مفقوده بین سیاه‌چاله‌های ستاره‌ای و سیاه‌چاله‌های بسیار عظیم است. فیونا هریسون از کالتک (دانشگاه صنعتی کالیفرنیا در پاسادنا) که پژوهشگر ارشد این ماموریت است، در روز 7 ژانویه 2013/18 دی 1391 از اولین یافته‌های این ماموریت در جلسه انجمن نجوم آمریکا واقع در لانگ‌بیچ کالیفرنیا رونمایی کرد.
به گزارش نیچر، نوستار از یک جفت تلسکوپ پرتو ایکس بهره می‌برد که بر روی پروتون‌هایی با انرژی بین 6 تا 79 کیلوالکترون‌ولت متمرکز شده‌اند. این ماموریت دو ساله در همان گستره تابشی پرتو ایکس کار می‌کند که رصدخانه پرتو ایکس چاندرای ناسا و ماهواره نیوتن XMM آژانس فضایی اروپا برای آن تنظیم شده‌اند، اما می‌تواند انرژی‌های بالاتر را هم ثبت کند.
این دو تلسکوپ کهکشان مارپیچی IC 342 را که در حدود 7 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد، هدف گرفتند. تصویر نوستار دو شیء درخشان را نشان می‌دهد که احتمالا سیاه‌چاله‌هایی هستند که نورشان را از محیط اطرافشان می‌گیرند. این سیاه‌چاله‌ها آن‌قدر به هم نزدیکند که در انرژی‌های مشابه، با دستگا‌ه‌های قبلی قابل تفکیک نبوده‌اند.
شرح عکس مجاور: به نظر می‌رسد که این دو سیاه چاله احتمالی در بازوهای مارپیچ IC342 گیر کرده باشند و با رنگ قرمز غیر واقعی دیده می‌شوند، درحالی که خود کهکشان در نور مرئی دیده می‌شود. برای مشاهده عکس در ابعاد بزرگ، اینجا را کلیک کنید.
معلوم نیست که آیا این اشیاء صرفا سیاه‌چاله‌های ستاره‌ای با یک درخشش غیر عادی هستند یا همان حلقه گمشده‌ای که مدت‌ها مدیدی دانشمندان به دنبال آن بودند؛ یعنی سیاه‌چاله‌هایی با وزنی بین 500 تا چندین هزار برابر خورشید؛ که می‌تواند پلی باشند بین سیاه چاله‌های کوچک فراوان کهکشان راه شیری و سیاه‌چاله‌های بسیار بزرگی که میلیون ها و میلیاردها بار از خورشید سنگین‌ترند و در قلب اغلب کهکشان‌ها واقعند. به گفته هریسون، مقایسه‌ای بین انرژی ساطع شده توسط این دو جسم و پرتوهای ایکسی که می‌دانیم از سیاه چاله‌های کوچک کهکشان راه شیری تابیده می‌شوند، می‌تواند ماهیت واقعی آنها را معین کند.
کول میلر از دانشگاه مریلند در کالج پارک اشاره می‌کند که بدون داشتن اطلاعاتی راجع به مدار گردش این اجسام، شناسایی آنها به عنوان سیاه چاله‌هایی با جرم متوسط کار ساده‌ای نیست، که البته در این صورت اخترشناسان امکان تعیین وزن سیاه‌چاله‌ها را خواهند داشت.
53271
نظر شما