یادداشت هایی از سه عضو وبلاگ خبرآنلاین درباره اخلاق‌گرایی و ایران‌دوستی دکترحسن حبیبی

حسین علایی در مطلب خود با عنوان «در رثای دکتر حسن حبیبی» نوشته است:
«دکتر حسن حبیبی که در آستانه دهه فجر دار فانی را وداع گفت یکی از چهره های چند بُعدی جمهوری اسلامی ایران بود. او فردی متین و آرام و با سلوک شایسته بود که خود را بنده خدا می دانست و در نوشته هایش به آن اصرار می ورزید. یکی از حوزه های دانشی دکتر حبیبی، مطالعه بر روی معماری اسلامی ایران بود و ساختمان بنیاد ایران شناسی از یادگاران ماندگار وی در این زمینه است. از نزدیک شاهد بودم که ایشان چگونه در ریزه کاری های معماری این بنا تلاش می کرد تا اثری درخور از معماری ایرانی را بر جای بگذارد.
عضو هیأت علمی دانشگاه امام حسین، در ادامه مطلب خود، دست نوشته ای از دکتر حسن حبیبی را که در جریان بازدید از مراحل احداث مصلای امام خمینی در اسفند ماه سال 1376 مرقوم نموده اند، منتشر کرده است تا علاقمندان بیشتر به این حوزه از مطالعات این دانشمند فرهیخته آشنا شوند.
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.

علی اکبر اشعری، در مطلب خود با عنوان « حبیبی، الگوی اخلاق و سیاست» نوشته است:
«خدایا! چه رازی در این نکته است که ستون خیمه دین و اخلاق، استاد و مربی ما حضرت آیت الله مجتبی تهرانی در آستانه اربعین از میان ما می رود و الگوی اخلاق و سیاست و مرد دوران نخست انقلاب که لحظه ای از تلاش در راه آرمان امامش باز نایستاد در آستانه دهه فجر به سوی تو بازمی گردد.»
رئیس سابق کتابخانه ملی ایران در ادامه مطلبش نوشته است:
«خدایا! اگر ما در راه دینت سستی کرده ایم و عقوبت آن را در بازپس گیری آیت الله مجتبی تهرانی قرار دادی و اگر در راه انقلاب اسلامیت کوتاهی کردیم و ما را از نعمت حضور دکتر حسن حبیبی محروم نمودی؛ خدایا! بیش از این طاقت مجازات اینچنینی تو را نداریم.»
برای خواندن متن کامل، لطفا اینجا را کلیک کنید.

دکتر عباس آخوندی در مطلب خود با عنوان «دکتر حسن حبیبی در سه اپیزود» نوشته است:
استاد دکتر حسن حبیبی، سیاستمدار اخلاقی ایران دقیقا سی و چهار سال پس از بازگشت به وطن جان به جان آفرین تسلیم کرد و میراث ارزشمندی را برای ایرانیان از خود به یادگار گذاشت. این نوشته در نگاهی گذرا سه اپیزود از سه دوره‌ی زندگی دکتر حبیبی را بازتاب می دهد.
عضو هیات علمی دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران، سه اپیزود را به ترتیب«تدوین پیش نویس اولیه قانون اساسی» «مدیریت ناظر بر منافع ملی» و «ایرانی اخلاقی» عنوان کرده و نوشته است:
«خوب به خاطر دارم که در آغازین سال های دهه 60 که ایشان مسئولیت وزارت دادگستری را داشتند و ما گروهی از جوانان در حوزه ی معاونت سیاسی و اجتماعی وزارت کشور مشغول فعالیت بودیم او به ما اهمیت روندهای جرایم اجتماعی و توجه به گسترش بزه های اجتماعی را می آموخت و از ما می خواست که به این امور حساس باشیم...
دکتر حبیبی پس از کناره‌گیری از دولت، محیط و موضوع کاری خودش را شخصا انتخاب کرد و تلاش کرد به آنچه که دوست دارد بپردازد و آنجور که می خواهد زندگی کند. از این منظرمی توان گفت که علیرغم تمام تلخی ها، او شادکام از این دنیا رفت. او ایران را دوست داشت... »
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.