الگوی مادران شهید

 او به معرفی عقیل، برادر حضرت امیر، بعد از رحلت فاطمه زهرا ـ سلام الله علیها ـ به همسری علی ـ علیه السلام ـ در آمد. نامش «فاطمه بنت حزام» از قبیله «بنی کلاب» و خواهر «لبید» شاعر بود. زنی با شرافت، از خانواده ای ریشه دار و دلاور و نسبت به فرزندان حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ نیز بسیار مهربان بود.

ام البنین، پس از شهادت فرزندانش در کربلا، همه روزه به بقیع می رفت و بچه های عباس را نیز با خود می برد و به یاد فرزندان شهیدش مرثیه و نوحه می خواند. زنان مدینه نیز به ندبه و نوحه سوزناک او جمع می شدند و می گریستند. حتی مروان بن حکم والی مدینه نیز از گریه های سوزناک او متأثر می شد. اشعاری درباره عباس توسط مادرش سروده شده است.
به این بانوی بزرگوار و مادر چهار شهید، قبل از ولادت فرزندانش فاطمه می گفتند؛ اما پس از آن که دارای آن فرزندان شده، «ام البنین» خطابش کردند، یعنی مادر پسران: عباس 34 سال، عبدالله 25 سال، عثمان 21 سال و جعفر 19 سال سن داشتند.

ثمره ازدواج او با علی علیه السلام چهار فرزند پسر به نام های عباس، جعفر، عبدالله و عثمان بود که هر چهار فرزندش روز عاشورا در رکاب سیدالشهداء علیه السلام به شهادت رسیدند و صبوری و استقامت او از سویی و مبارزه وی با دستگاه حکومتی با شیوه راه اندازی جلسات عزاداری او را به شیر زن یاز تبار شیعه تبدیل کرد. او را باید به راستی الگوی مادران شهید در هر دوران تعبیر کرد.

«ام البنین » پس از شهادت فرزندانش همه روزه به بقیع می رفت و بچه های عباس را نیز به همراه می برد و به یاد فرزندان شهیدش مرثیه و نوحه می خواند. زنان مدینه نیز با ندبه و نوحه سوزناک او جمع می شدند و می گریستند. اشعاری هم درباره عباس سروده بود. وقتی زنان مدینه به وی تسلیت می گفتند، می گفت: دیگر مرا «ام البنین » خطاب نکنید. چرا که امروز دیگر آن فرزندانم نیستند و شهید شده اند.
«لاتدعونی ویک امالبنین
تذکرینی بلیوث العرین
کانت بنون لی ادعی بهم
والیوم اصبحت ولا من بنین;
مرا دیگر ام البنین نخوانید. مرا به یاد شیران شکست ناپذیر می اندازید.
من فرزندانی داشتم که به اعتبار آنان صدا می شدم اما امروز از پسرانم خبری نیست»