به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، لینچ در دهه 2000 چند سالی هر روز در وب‌سایتش اخبار هواشناسی لس آنجلس، شهر محل زندگی‌اش را می‌نوشت و انگار در این کار حسی سوررئال پیدا کرده بود و روزی که او درباره آلبوم جدیدش و ادامه فعالیتش در سینما صحبت می‌کرد، هوای لس آنجلس مثل همیشه بود: آسمان آبی، آفتاب درخشان و نسیم ملایم.
او 20 سال است در استودیویش در خانه‌اش در بورلی هیلز مشغول کار است. این خانه محل فیلمبرداری «بزرگراه گمشده» (1997) فیلمی نوآر با بازی پاتریشیا آرکت و بیل پولمن بود. این خانه در نزدیکی جاده مالهالند قرار گرفته است و به نظر می‌رسد لینچ و لس آنجلس ارتباط عمیقی با هم دارند.
«همیشه گفته‌ام آدم‌ها باید جایی را پیدا کنند که در آن حس خوبی دارند و من در این جا حس خوبی دارم. من نور لس آنجلس را دوست دارم. نور باعث می‌شود حس خوبی بهم دست بدهد. واقعا زیباست. و لس آنجلس طوری پهن و گسترده است که احساس آزادی به شما می‌دهد. نور و آزادی.»
در اتاق کار لینچ چندین بوم نقاشی، انواع و اقسام وسایل نقاشی و مجسمه‌سازی و البته لپ‌تاپ اَپل قدیمی او دیده می‌شود.
لینچ در 67 سالگی همچنان پیراهن سفید همیشگی‌اش را می‌پوشد و همه دکمه‌هایش (حتی دکمه یقه) را می‌بندد، شلواری خاکی رنگ به پا می‌کند که لک رنگ رویش است و کت اسپورت تیره رنگی به تن دارد که یکی از آستین‌هایش از رنگ و رو افتاده است. لینچ همچنان موهای خاکستری رنگش را به شکل عجیب و غریب همیشگی‌اش آرایش می‌کند. مثل همیشه سیگار «Natural American Spirit» می‌کشد که هیچگونه ماده افزودنی جز تنباکو در آن نیست. و فقط از فنجانی بزرگ قهوه می‌نوشد.
«فکر کنم میزان مقاومتم در برابر کافئین خیلی بالا باشد. برای من همیشه قهوه نوشیدن و سیگار کشیدن بخشی از زندگی هنری بوده است. هر دو دست در دست هم هستند. چیزی در قهوه نوشیدن و سیگار کشیدن هست که مرا شاد می‌کند و موجب می‌شود راحت‌تر فکر کنم. واقعا این دو کار را دوست دارم.»
دیوید لینچ با فیلم‌هایش مثل «مخمل آبی»، «مرد فیل‌نما»، «وحشی در قلب»، «داستان سرراست»، «بزرگراه گمشده»، «جاده مالهالند» و «امپراتوری درون» شهرت دارد، اما از سال 2006 تاکنون فیلمی نساخته و این روزها مشغول کار در عرصه موسیقی است و به زودی دومین آلبوم او به نام «رویای بزرگ» منتشر می‌شود.
او در این آلبوم تاریک، چندلایه و اتمسفریک هم آهنگسازی کرده، هم نوازندگی و هم آوازخوانی. ترانه‌های این آلبوم حال و هوای آلبوم‌های موسیقی اولیه راک‌اند‌رول و فضایی رویاگون دارند.
لینچ متولد 1946 است و در 10 سال اول عمرش آهنگ‌های مختلفی شنیده است؛ «آهنگ‌های بسیاری از رادیو می‌شنیدم، کلاسیک و پاپ. من هم مسئول عوض کردن موج رادیو نبودم. بعد الویس پریسلی پیدا شد و زندگی من و 10 تریلیون نفر دیگر را عوض کرد. او موسیقی را عوض کرد. معرکه بود، قدرتمند بود و زیبا.»
این کارگردان درباره گوش دادن به موسیقی گفت: «هدفون یعنی موسیقی دقیقا در سر شماست، و این خوب است، اما برای کسانی که عاشق موسیقی هستند استفاده از آن در زمان رانندگی و یا راه رفتن خوب نیست چون ممکن است کشته شوند. من نمی‌توانم به موسیقی گوش دهم و کار دیگری انجام دهم. از این کار متنفر هستم. اگر موسیقی در پسزمینه حضور داشته باشد اعصاب مرا خرد می‌کند، انگار مگس یا حشره‌ای مزاحمم شود. در استودیو ما دو بلندگوی بزرگ داریم و برای من این شیوه درست موسیقی گوش دادن است. وقتی به موسیقی گوش می‌دهم فقط به موسیقی گوش می‌دهم.»
او افزود: «سینما هم همین است: اگر قرار باشید به دنیایی دیگر بروید باید فیلمی بزرگ در اتاقی تاریک با صدایی عالی جلویتان باشد. تجربه‌ای ماورایی و جادویی است. اگر همان فیلم را در کامپیوتر با صدایی بد ببینید و این روزها همه اینطوری فیلم می‌بینند، متاسفانه کاری شرم‌آور انجام می‌دهید. کاری بسیار شرم‌آور و رقت‌انگیز.»
لینچ درباره بازگشت به سینما گفت: «نمی‌دانم دارد چه بر سر سینما می‌آید. هنوز معلوم نیست قرار است چه اتفاقی رخ بدهد. سینما روزهای ناامیدکننده‌ای دارد. سینمای متفاوت، منظورم هر سینمایی است که جز جریان اصلی نیست، شانس کمی برای پیدا کردن سالن سینما برای نمایش دارد. حتی اگر من ایده خوبی داشته باشم، دنیا عوض شده. متاسفانه ایده‌های من، ایده‌های موسوم به تجاری نیستند و این روزها پول است که قایق سینما را پیش می‌برد. برای همین نمی‌دانم آینده من چیست. هیچگونه حدسی نمی‌توانم درباره آینده‌ام در سینما بزنم.»
«توئین پیکز» یکی از معروف‌ترین سریال‌های تلویزیون است که لینچ کارگردان و طراحش بود. او به تازگی از همسر چهارمش، امیلی استافل بازیگر صاحب فرزند دختر شده و دختر کوچکش نمی‌گذارد او وقت برای تماشای تلویزیون داشته باشد، با این حال سریال‌های «Mad Men» و «Breaking Bad» را به شدت دوست دارد. «ایده یک داستان دنباله‌دار را دوست دارم. و تلویزیون این روزها خیلی جذاب‌تر از سینما شده است. این روزها سینمای هنری پناهگاهش را در شبکه‌های کابلی پیدا کرده است.»
درحالیکه لینچ فعلا فعالیت سینمایی نمی‌کند؛ به هنرهای دیگر روی آورده. پاییز امسال نمایشگاه نقاشی و طراحی او برگزار می‌شود و قرار است کارگاه نقاشی در پاریس برپا کند. و احتمالا سومین آلبوم موسیقی‌اش را هم روانه بازار کند.
ایندیپندنت / 24 ژوئن / ترجمه: حسین عیدی‌زاده
58241
نظر شما