اردیبهشت سال گذشته، وقتی که به اتفاق چند تن از همکاران و دوستانم (بهمن ایزدی، رامین ندافی و حمیدرضا عباسی) در مسیر زواره به انارک با این جاده متروکه روبرو شدیم، توجهم جلب شد ...
همان طور که شما هم در این تصاویر می‌بینید، به نظر می‌رسد رغبت گیاهان و علف‌های یک ساله موجود در منطقه برای روییدن بر سطح سخت و آسفالت شده‌ی جاده به مراتب بیشتر از سطح نرم و گسترده اطراف آن است! چرا؟
در اصطلاح پیکرشناسی زمین (ژئومرفولوژی) به این منطقه پوشیده از ریگ، reg یا دشت ریگی می‌گویند؛ دشتی که شناسه بارز یک منطقه برداشت در فرآیند فرسایش بادی است.
اینک شما برایم بگویید که چرا رغبت گیاهان برای روییدن بر روی آسفالت داغ این دشت، بیشتر از اراضی اطرافش بیشتر است؟
پاسخی که البته به روایتی شاید کلید حل بسیاری از مشکلات منابع طبیعی و محیط زیست در ایران و جهان باشد!
برای آگاهی بیشتر:
- بیابان‌زایی در انارک ؛ شهری که از درون در حال پوسیدن است!
نظر شما