فال بد زدن و سرنوشت آنها که یتیم را می‌رانند از نگاه امام موسی صدر

به گزارش خبرآنلاین، جلد ششم با عنوان «زندگی و مرگ» شامل هشت بخش «سخن ناشر»، «زندگی و مرگ (۱)»، «زندگی و مرگ (۲)»، «آزمایش الهی (۱)»، «آزمایش الهی (۲)»، «شناخت مرگ»، «مفهوم معاد» و «روز حساب» است که با ترجمه علیرضا محمودی منتشر شده است.

«انفاق» عنوان جلد هفتم این مجموعه است که شامل پنج بخش «سخن ناشر»، «انفاق (۱)»، «انفاق (۲)»، «انفاق (۳)» و «انفاق (۴)» است و علیرضا محمودی مترجم آن است. جلد هشتم این مجموعه نیز با عنوان «اسرا» شامل شش بخش «سخن ناشر»، «اسرا (۱)»، «اسرا (۲)»، «اسرا (۳)»، «اسرا (۴)» و «اسرا (۵)» است که مهدی موسوی‌نژاد آن را ترجمه کرده است. این سه جلد در تیراژ ۱۵۰۰ نسخه و با قیمت ۱۵۰۰۰ ریال برای نخستین بار به همت انتشارات مؤسسه فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر منتشر شده است. 

در بخش‌هایی از کتاب برای زندگی از تفاسیر امام موسی صدر می‌خوانیم:

عبارتِ «أَعُوذُ بِرَبِّ النّاسِ» هم تعبیری علمی است و هم دینی و تربیتی، زیرا هنگامی که از این وسوسه‌ها والقائات دروغین و فسادآور پناه می‌برم به کسی که از من و این وسوسه‌های نهانی نیرومندتر است، احساس آرامش روحی می‌کنم. این شیوه متعارف دین است. مثالی بزنم: همین فال بد زدن عادت زشتی است که در بین ما رواج دارد؛ همین که در راه چشم ما به بزی یا کوزه‌ای خالی بیفتد و یا صدای جغدی بشنویم، از سفر منصرف می‌شویم. اینها وسوسه‌های نهانی است که در سینه مردم القا می‌شود. اگر در برابر این وسوسه‌ها به سفر نرفتیم و از اقدام خود منصرف شدیم، وسوسه و نگرانی تشدید و قوی‌تر می‌شود، زیرا هر اندازه آدمی به این وسوسه‌ها تن دهد، کاملاً ناتوان می‌شود، و وسوه‌ها بر آدمی چیره می‌شوند.
از همین رو، در حدیث آمده است: «مَن تَطَیَّرَ فَامتَنَعَ عَن سَفَرِهِ فَقَد أَشرَکَ بِاللهِ العَظِیِم.» [1]مقصود از حدیث چیست؟ آیا می‌گوید باید فال بد بزنی؟ تو می‌پرسی: وقتی که ترسانم چگونه راهی شوم؟ می‌گوید:«بگو: پناه می‌آورم به خدای مردم.» او هستی بخش و تقدیر کننده و آفریننده و پروردگار است. از که می‌ترسی؟ از کوزه‌ای خالی؟ یا از جن و انس و پادشاه و حاک و یا از دوست بد؟ از هر که می‌ترسی، خداوند برتر از اوست، او پادشاه پادشاهان است و پروردگارِ عالَم و معبودِ همه. خداوند با این شیوه مشکل تو را حل می‌کند، زیرا اگر به این وسوسه‌ها پاسخ نگفتی و به راه خود ادامه دادی و به آنها توجهی نکردی، این وسوسه‌ها کم‌رنگ و کم‌اثر می‌شوند و سرانجام از بین می‌روند.

1.«هر کس که فال بد زند و از سفر باز ایستد به خداوند بزرگ شرک ورزیده است.» 

*

«وَیلُ لکُلِّ هُمَزَهٍ لُمَزَهٍ الَّذِی جَمَعَ مالاً وَ عَدَّدَهُ یَحسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخلَدَهُ.» هر انسانی که مالی می‌اندوزد و بر آن می‌افزاید و گمان می‌برد که فقط ثروتش او را جاودانه می‌کند و بر مردم کبر می‌فروشد و بدگویی و عیب‌جویی می‌کند و دیگران را ریشخند می‌زند و فخر می‌فروشد که او از دیگران برتر است، این مردمان در آتشی خردکننده افکنده می‌شوند. در این آیات معنای اخروی آن روشن است. اما در این دنیا هم در آتش افکنده می‌شوند، یعنی در اوضاع اجتماعی که چون آتش خردکننده می‌سوزاند.
به سخن دیگر، سرنوشت محتکران و فخرفروشان به مالشان و کسانی که خود را از دیگران برتر می‌دانند این است که از طریق خشم مردم و ریشخند مردم و رویگردانی مردم در آتش خداوند افکنده می‌شوند و در هم می‌شکنند. مصیبتشان این است که ثروتشان از آنان گرفته می‌شود و مردم از آنان دوری می‌کنند و در جامعه خوار و خفیف می‌شوند. این آتش است که قلبشان را می‌سوزاند. پس هر انسانی که این گونه باشد، پیش از آنکه به آتش دوزخ گرفتار شود و آتش خداوند او را در هم بشکند و قلبش را بسوزاند و همة درها به رویش بسته باشد و به ستون‌های بلند بسته شده باشد، اینجا و در همین دنیا، در نتیجة احتکار و مباهات به مال و تحقیر مردم، گرفتار می‌شود.»

*
«أَرأیتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ» آیا دیده‌ای کسی را که منکر دین است؟ کسی که خدا و رسولش و آخرت و احکام را انکار می‌کند؟ به طور طبیعی این عبارت تنبیهی برای جمله بعد است. «أَرأَیتَ» یعنی دوست داری که ببینی؟ اگر منکر دین را ندیده‌ای، من او را به تو نشان خواهم داد. اگر دوست داری کسی را ببینی که دین را انکار می‌کند، به کسی نگاه کن که یتیم را می‌راند و بر اطعام مسکین تشویق نمی‌کند. این عبارت بهترین تعبیر برای تأکید در زبان عربی و تأیید مساوات و برابری است. آیا دوست داری منکر دین را ببینی؟ پس کسی را نگاه کن که یتیم را از خود می‌راند و بر اطعام مسکین هم تشویق نمی‌کند. بنابراین، دور ساختن یتیم از خود و بی‌توجهی به اطعام مسکین به تکذیب دین می‌انجامد.

علاقمندان برای تهیه این کتاب‌ها می‌توانند با تلفن ۸۸۴۹۴۱۶۲ ـ ۰۲۱ تماس بگیرند.

6060