آینده را دریابیم

این روزها سیگنال های ضعیف یا "week signals"، و پیشران ها یا همان"driver"ها، همگی نشاندهنده ی ورود ایران به ساحت بلوغ سیاسی در رفتار و کنش داخلی و بین المللی است. این بلوغ؛ از نشانک هایی "week signals"، برخوردار است که نمی توان به سادگی از کنار آن ها گذشت.
در هیات حاکمه نشانک هایی چون مدیریت بهینه ی انتخابات 24 خرداد، و پاسخ آشکار نیروهای اجتماعی به این مدیریت بهینه از طریق تشویق مردم به شرکت پرپهنای عالمانه پای صندوق های آرا، ورود آمرانه ی مردم از طریق ارسال پیام از تونل انتخاب فردی "روحانی"؛ اما میانه رو؛ تحول خواه و پیرو نقشه ی راه رهبری اعتدالگرایان، و پاسخ مثبت عقلای منطقه و نظام بین الملل به این انتخاب مردم - در متن پیام های تبریک ارسالی به رییس دولت یازدهم - و شرکت بالغ بر 60 هیأت در مراسم تحلیف رییس جمهوری، همگی نوید دهنده ی دریچه ی نگرشی جدید به سیاست در ایران است.
نقدهای استوار و مستحکم بعضی از کاندیدا های اصول گرا و صاحب نام در مجموعه معادلات قدرت در مناظره های تلویزیونی؛ رای بالای مردم به اعتدال، اعتدال گرایی مثبت در برخورد با چینش کابینه از سوی رییس جمهور از سوی اصول گرایی حکومتی، اصلاح طلبی محوری - محوری در برابر پیرامونی مد نظر است محور اصلی اصلاحات در ایران حول سید محد خاتمی و آرای میانه روانه و تحول خواه او معنادار است - ؛ انتخاب وزرایی کارآزموده و گزینش وزیر امورخارجه ای خردمند و صاحب سبک در عرصه ی دیپلماسی رسمی و عمومی همچون ظریف و حمایت معنادار از وزیر باسابقه اما فاقد رای چون نجفی از سوی رییس جمهور؛ برای تصدی یکی از معاونت های رییس جمهوری، می تواند نشاندهنده ی مرکز نگاه تحول خواهانه باشد. تحول نه بر اساس ایجاد دگرش و تغییر در اصول و ارزش ها؛ که بر مبنای بهینه سازی سیاست ها و تدابیر اجرایی و رویه های عملی حول محور همان ارزش ها مورد تاکید است. از این رو بر این باورم که رای خرداد ماه 1392؛ مردم ایران رای به تحول بود؛ این شرکت نشان داد مردم شریف ایران، انقلاب را قبول دارند ولی انقلاب نمایی و بی تدبیری های تندروانه و سیاست های پرهزینه ی درد آور را در قالب نظام جمهوری اسلامی ایران؛ مورد تایید قرار نمی دهند.
این ها همه می تواند در صورت مدیریت آینده نگارانه ی اعتدالیون برای مردم و انقلاب ملت شریف ایران برای دستیابی به پیروزی های بیشتر در دستیابی به دمکراسی قدرتمند اسلامی به صورت پیشران های قابل وثوق مورد شناسایی قرار گیرد.
اگر اصل سوم قانون نیوتون را بپذیریم؛ این معانی، به همین اندازه، اردوگاه دشمن را به لرزه می افکند و هراس زده می نماید. ورود عقلانیت بهینه تعریف شده؛ و دمیدن روح خرد سیاسی به کالبد دولت اسلامی؛ برای دشمن استراتژیک جمهوری اسلامی ایران یعنی رژیم صهیونیستی؛ بسیار مخاطره انگیز و حتا هراس آور است. رویکرد مثبت دولت ایران و آمریکا برای حل مسایل موجود در فضای درک و احترام متقابل؛ می تواند برای بعضی از قطب های قدرت در نظام بین الملل بسیار نگران کننده باشد. در این میان؛ اسراییل به روشنی دستپاچه و هیجان زده است. نتانیاهو رییس جمهور منتخب ملت بزرگ ایران را گرگی در لباس میش می خواند و رسانه های وابسته و پیوسته به محافل صهیونیستی همچون دیلی تلگراف با برگزینش رویکردی چون"غرب در مورد حوادث خاورمیانه به خصوص در مورد ایران فریب خورده است"؛ میل به ایران معتدل را سرابی می دانند که می تواند موجب اتلاف زمان برای برخورد با ایران باشد
در همین حال است که محافل صهیونیستی شگرد کهنه و نخ نمای زیر پرسش بردن وزرای دولت را به میان می آورند و پرونده ی خاک خورده ی سی و اندی سال پیش را بدون استناد محکمه پسند، برای مسموم سازی فضای موجود بر علیه وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح به میان می آورند و انگشت اتهام به سوی یکی از محترم ترین فرزندان این مرزو بوم را از آستین یکی از جنایتکاران جنگی خویش بیرون می نهند. وزیری قدرتمند که رادیو فردا در تفسیری معنادار، اما، گریزناپذیر او را به معرفی می نشیند و در بخشی از آن می گوید: «از حسین دهقان با توجه به اعتبارش نزد رهبری، رئیس جمهور، رأی اعتماد قوی مجلس به او و اعتبار حرفه ای اش نزد فرماندهان ستاد کل، سپاه و ارتش، در رسانه های ایران به عنوان یک وزیر قدرتمند یاد می شود.».
این درحالی است که علیرغم این فضاسازی های مسموم اوباما و همکارانش به خوبی می دانند که ادبیات سیاسی روحانی و گزینش تیمی از دشمنان دانا در راس دستگاه دیپلماسی ایران نه به معنای دشمنی بلکه به معنای دراز کردن دست دوستی مقتدرانه و و تلاش حکیمانه برای گشودن گره های موجود در نظام منطقه ای و بین المللی در برابر ایران اسلامی است. این دست دوستی نه در معنای سازش که به معنای تنش زدایی میان ایران و افکار عمومی جهان در دو حوزه ی تعریف شده در ادبیات سیاسی یعنی، افکار عمومی توده ها و نخبگان سیاسی به پیش آمده است. این تدبیر ملت ایران بود که با گزینش دولت اعتدال و تدبیر؛ امیدی تازه را برساخت و اکنون این عقلای نظام بین الملل اند که باید در این فضا از فرصت سوزی دوری و به فرصت سازی آگاهانه برای تعامل سازنده با ایران آینده روی آورند.
50 سال پیش از این، آینده‌پژوه نامدار فرانسوی «دو ژوونل» که او را پدر آینده‌پژوهی مدرن لقب داده‌اند، موسسه‌ای به نام «فوتوریبل» تاسیس کرد که امروز یکی از قطب‌های توانمند آینده‌پژوهی در اروپا محسوب می‌شود.
ژوونل درباره‌ فلسفه‌ وجودی این موسسه گفته بود: نمی‌توانم از این موضوع متاسف نباشم که کشور ما، سازمان‌های ما و مردم ما همه و همه گویی پشت به آینده حرکت می‌کنند. این شیوه‌ عمل هیچ حاصلی جز فرصت‌سوزی ندارد. ما با ایجاد این موسسه و بسط دانش و معرفت آینده‌پژوهی تلاش خواهیم کرد تا نگاه مردم را از گذشته برگیریم و به سوی آینده برگردانیم؛ چیزی که من آن را چرخش به سوی آینده می‌نامم. معماری آینده نیز به سهم خود در گروی دیده‌بانی و پویش محیط خارجی و داخلی است تا امکان بازشناسی فرصت‌ها و تهدیدهای ملی فراهم آید».
به نظر می رسد سفر رییس ستاد مشترک ارتش آمریکا به تل آویو و انتقال پیام معنادار در حصول اطمینان از سرکشی رژیم صهیونیستی جهت حمله به ایران؛ کافی نیست. پیام منطقی ایرانیان و به ویژه جامعه ی روشنفکری اصیل و آینده نگر ایران اسلامی به افکار عمومی جهانیان این است : ما راه اعتدال و خردورزی های عالمانه در سیاست ورزی را برگزیدیم شما از گذشته بیرون آیید و به آینده بنگرید. آینده جایی است که ما آن را می سازیم اجازه ندهید آینده ی روابط شما را با ملت ایران محافل صهیونیستی رقم زنند. فردا از آن کسانی است که تصویری روشن از آینده در سر دارند. بیایید آینده را دریابیم.