آقای ظریف متوجه این نکته مهم باشید

یکی از معضلات سیاست خارجی ایران طرح مسائل آن با احتیاط یا رودربایستی است.
رعایت حدودی که معطوف به امنیت ملی واسرار کشورباشد امری ست قابل قبول و تصور نمیکنم کسی منکر آن باشد. اما نباید و نمیتوان آحاد ملت و به طریق اولی نخبگان جامعه را از بیان نظراتشان منع کرد.چه این نظر خوشایند باشد یا نباشد.بی شک اگر جریان آزاد اطلاعات و سیالی افکارعمومی وجود داشته باشد از بیان نظرات خلاف واقع ومنقلب هم نباید نگران شد. افکار عمومی چون پالایشگاهی مواد را تجزیه و سره از ناسره جدا خواهد کرد.حداقل پیرامون سیاست خارجی که حاشیه امن بیشتری دارد خوب است این قاعده رعایت شود.
اما چرا این مقدمه؟چون تصور میکنم در ارتباط نقش فرانسه در آخرین دور مذاکرات بیش از آنچه ضرورت دارد - تاکید میکنم بیش ازحد ضرورت - نیروگاه سیاست خارجی مشغول صرف انرژی برای اما و اگرهای آن است .همچنین نگرانم مطابق سنت مالوف در دیپلماسی ایرانی یعنی" نگاه و تکیه به گذشته وغفلت و رویگردانی ازواقعیات آینده"، وزارت خارجه فرصتی را که سالهاست در انتظار آن بوده از دست بدهد.(سنتی که ظاهرا آقای ظریف میخواهد آنرا تغییر دهد).لذا در این خصوص باید قدری صریح و بی رودربایستی سخن گفت و حدود پذیر نبود.
کاملا درست است ،اشتباه نمیکنید!درحالی که ایران آماده مصالحه ای اساسی در پرونده هسته ای خود بود" مصالحه ای که میتوانست در قدم اول به دستور کار یا مدالیته ای تضمین شده برای پایان دادن به نگرانی های جامعه بین المللی نسبت به برنامه هسته ای ایران ختم وبه تبع فصلی نو میان امریکا و ایران بگشاید " فرانسوی ها باحرکتی ناگهانی به قول بوکسورها در راند اول با یک آپارکات غافلگیرانه، ابتدا زیر چشم واشنگتن و تهران رابه زعم خود کبود سپس به همه طرف ها اعلام کردند آنچه در منطقه میگذرد بدون نظر پاریس روی موفقیت نخواهد دید. معتقدم الیزه با این اقدام آشکار به واشنگتن و تا حدودی لندن نه اینکه نشان داد بلکه ثابت کرد برای پاریس ، ایران ، سوریه ای دیگر نیست که اگر لندن در دقیقه 90 از معرکه آن عقب کشید و واشنگتن هم گزینه نظامی را منتفی اعلام کرد موضوع خاتمه یابد بدون آنکه سهمی نصیب پاریس شود!.
لطفا ناراحت نشوید!عین واقعیت است، نگرانی الیزه دستکم از دید خودشان بی علت هم نبود و البته قابل درک!.باید اذعان کرد پاریس علی رغم همه سرمایه گذاریهای هنگفتی که با همکاری عربستان ،قطر و امارات برای اقدام نظامی در سوریه ویکسره کردن کار اسد کرده بود به قول تحلیلگر رادیو فرانسه از سوی واشنگتن و لندن نیمه شب وسط کوچه میان شیوخ عرب با نگرانی تمام رها شد و ازکامرون و اوباما رودست عجیبی خورد بدون آنکه چیزی به دست بیاورد.خنده دار حیثیتش به شدت صدمه خورد و مورد انتقاد قرار گرفت. هم ازسوی متحدین عرب به دلیل بی کفایتی و فقدان تصمیم گیری قاطع وهم از سوی منتقدین به دلیل جنگ طلبی و تشویق خونریزی!.اولاند سوسیالیست این کار را هیچگاه برکامرون وخصوصا اوباما نبخشید. برای او امروزتهران بهترین فرصت انتقام است.دراین فضای مه آلود رفتار بریتانیا و به ویژه آمریکا در قبال حسن نیت ایران که در اظهارات آقایان کری و هیگ کاملا آشکارشد، برای فابیوس روشن کردبه عنوان وزیر خارجه فرانسه در آستانه دومین بازی و رودست خوردن است!. آنهم در موضوعی مهمتر از سوریه.
به همین دلیل تصور میکنم برای فرانسوی ها بیش از مسئله مخالفت با ایران موضوع مخالفت با ایالات متحده و لندن مطرح بود که برای اولاند سوسیالیست مستقلا حاوی یک سنت ارزشی ایدئولوژیک هم هست. ضمن آنکه این مخالفت مشتریان خوبی میان کشورهای عربی و اسرائیل پیدا کرده است.
اما به واقع وقاطعانه میتوان گفت مخالفت فرانسوی ها اصالت پایداری ندارد و قابل معامله است. پاره ای گزارش ها،اظهار نظرها و جو داخلی مطبوعات فرانسه نشان میدهد مقامات این کشور اگر نه آشکار که پنهان تا حدی متوجه دوز بالای تزریقشان شده و در صدد جبران آن هستند،اما نه از موضع واشنگتن بلکه مستقل.لذا شاید بی مناسبت نباشد تهران به این نکته توجه کند که در شرایط بسیار حساس و شکننده کنونی زاویه خودرا با پاریس بیش از آنچه ضرورت دارد تند نکرده وچاشنی یک طعم گذرا در دیپلماسی فعلی پاریس را به عنوان منوی غذای اصلی فرض نگیرد.اتفاقی تلخ رخ داد و گذشت،نباید بر آن ایستایی کرد و چون سنت مالوف سیاست خارجی بر گذشته ها تکیه نمود و متوقف ماند. زمان را به عقب نمیتوان باز گرداند.اما آینده پیش رو، حداقل آنچه در 20 و21 نوامبر در برابر سیاست خارجی ایران است فرصتی گرانبها وقابل مدیریت و اخذ نتیجه است. چگونه؟ نمیدانم ،این به عهده دیپلمات های کار کشته ای مانند آقایان ظریف و عراقچی ست که به خوبی بر کارشان مسلط هستندو میدانند نتیجه تصمیماتشان با روان مردم و امنیت پایدار ملی کشور به شدت گره خورده است.بروز مخالفت در دیپلماسی غیر معمولی نبوده وامری کاملا عادیست. مهم بیرون کشیدن نتیجه مطلوب با تکیه بر ممکن ترین گزینه هاست.یعنی بهترین تصمیم همانیست که گرفته میشود.matinmos@gmail.com