داوری و قضاوت در هر امری خاصه اینکه در حوزه هنر باشد امری است نسبی و بستگی تام به سلیقه و نگرش فرد دارد حال اگر محدوده داوری جشنواره فیلم فجر باشد و علاقه مندان به آن هم بسار این تفاوت سلیقه بروز بیشتری پیدا می‌کند.
در این مجال اندک قصد نقد داوری جشنواره را ندارم چه انکه معتقدم ترکیبی دیگر از داوران ارایی دیگر می‌داشتند و این امر همچنان که گفتم ناشی از نسبی بودن داوری در امور هنری است. در نوشتار زیر تلاش دارم فیلم‌هایی ازجشنواره را که کمتر مورد توجه هیات داوران و اصحاب رسانه اعم از خبرنگاران و منتقدان سینمایی قرار گرفته‌اند را مورد توجه قرار دهم که این امر هم به سلیقه نویسنده این سطور است و صد البته به قول فروغ فرخزاد جنبه قانون صادر کردن هم ندارد.
«زمستان آخر» و «شیار ۱۴۳»
در جشنواره امسال دو فیلم «شیار ۱۴۳» به کارگردانی نرگس آبیار و «زمستان آخر» ساخته سالم صلواتی به مقوله عشق و انتظار پرداختند. فیلم اول این شانس را داشت که بازی درخشان مریلا زارعی را همراه داشته باشد و صد البته حواشی جذاب آن از جمله حمایت ابراهیم حاتمی کیا از فیلم و....
مقوله انتظار در فیلم به خوبی به تصویر کشیده شده و بیننده تا به انتها با آن همراه می‌شود در این میان بازی درخشان مریلا زارعی در نقش «الفت» بساری از کمبود‌های فیلم را پوشش می‌دهد نگاه کنید به سکانسی که الفت از طریق تماسی تلفنی متوجه زنده بودن فرزندش می‌شود و همان شب مراسم میهمانی می‌گیرد و خانه را چراغانی می‌کند اما فردای آن شب در خانه ازاده‌ای که خیر زنده بودن فرزندش را به داده بود متوجه می‌شود برادر ان آزاده به اشتباه از زنده بودن فرزندش خبر داده بود و...
«شیار ۱۴۳» به خوبی مخاطبش را با خود تا انتها همراه می‌سازد و به حق شایسته توجه می‌شود، اما فیلم «زمستان آخر» به کارگردانی کارگردان جوان کرد سالم صلواتی در اخرین روز جشنواره به نمایش درآمد و متاسفانه به علت ناشناخته بودن مهجور ماند. فیلم قصه باجی و کدخدا تنها بازمانده‌های روستایی متروک هستند که روستایشان کم‌کم در حال زیر آب رفتن است؛ آن‌ها در آن ناکجاآباد منتظر سفر کرده خویش هستند، چیزی که برای دیگران قابل درک و فهم نیست.
فیلم روایت ساده و بی‌الایش از انتظار است. کارگردان با استفاده از نشانه‌های اشنا همچون برف، سوزن دوزی، روستای در تخریب و... به خوبی از پس حرفی که می‌خواهد به مخاطبش بگوید بر می‌‌اید اگر این فیلم در روز‌های اغزین ویا میانه جشنواره به نمایش گذاشته می‌شد بسیار مورد توجه قرار می‌گرفت اما اکران در روز اخر و هیاهوی برگزاری مراسم اختتامیه هر گونه فرصت جلوه‌گری را از فیلم گرفت.
«امروز»
آخرین ساخته رضا میرکریمی در ادامه چند فیلم اخیرش همچون «به همین سادگی»، «خیلی دور خیلی نزدیک» قرار می‌گیرد فیلمی پر از جزییات که باید حوصله به خرج داد و سر فرصت آن را دید. «امروز» در راستای فیلم «به همین سادگی» ساخته شده است. مخاطبش به نظر نه مردم عادی که مخاطبان خاص است. بر عکس فیلم‌های «خیلی دور، خیلی نزدیک» و «یه حبه قند» که مخاطب عام بیشتر مورد توجه کارگردان بود و البته نوع قصه فیلم هم اینگونه ایجاب می‌کرد. پرویز پرستویی بازی درخشانی ارائه می‌دهد هر چند صداسازی او برای نشان دادن شخصیتی آرام چه در این فیلم و چه در فیلم «میهمان داریم» به دل نمی‌نشیند. «امروز» فیلمی است که فردا روز بیشتر فهمیده خواهد شد. اگر جزییات آن بیشتر فهم شود.
«میهمان داریم»
عسگر‌پور در ایجاد فضایی میان رویا و واقعیت بسیار خوب عمل می‌کند تا جایی که مرز این دو مشخص نیست. کارگردانی درخشان و بازی‌های روان بازیگران و طراحی خوب صحنه از امتیازات مهم فیلم به شمار می‌روند. فیلم چندان دیده نشد، اما این چیزی از ارزش‌های ان کم نمی‌کند.
«پایان خدمت»
فیلمنامه در خور توجه از بهروز افخمی و کارگردانی متوسط از زرگرنژاد می‌شود فیلمی به نام «پایان خدمت» که مخاطبش را تا انتها با خود همراه می‌سازد. فیلم بازی‌های خوبی دارد هرچند در انتخاب بازیگران دقت لازمه صورت نگرفته است. نگاه کنید به حضور جمشید مشایخی در نقش پیرمرد آذری‌زبان که به شدت آزار‌دهنده است و البته این امر ربطی به بازی مشایخی ندارد. فیلم اثری جاده‌ای محسوب می‌شود، اما کارگردان از امکانات تصویری این گونه از فیلم‌ها همچون استفاده از نماهای عمومی و یا هلی شات بهره نمی‌گیرد.
5858
نظر شما