کارکرد خشونت و رحمت پس از پیروزی انقلاب

این پژوهشگر تاریخ معاصر در توصیف وضعیت مناسبات اجتماعی در کشور پس از انقلاب اسلامی می نویسد:
«با وقوع انقلاب اسلامی، مناسبات اجتماعی به عنوان یک نیاز جدی خودنمایی کرد و جامعه ناچار از به کارگیری آن شد، اما به نظر می‌رسد موفقیت چندانی در برقراری آن عاید جامعه ما نشده است. علت این عدم موفقیت را باید در ماهیت رویدادهایی جست‌وجو کرد که در دهة اول بر سر ما رفته است. واقعیت این است: حوادثی که یکی پس از دیگری به انقلاب تحمیل شد، این جنبش مردمی را ناچار از به کارگیری قهر و خشونت کرد. خود انقلاب با قهر و مبارزه با رژیم سلطنتی به پیروزی رسید. بعد از آن اقدامات مسلحانه گروه‌های ضد انقلاب علیه جمهوری اسلامی پدید آمد که آن نیز پاسخی جز سلاح در برابر سلاح نداشت. پس از آن جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بود که آنجا نیز چیزی جز خون و ایستادگی قهرآمیز پخش نشد. مزاج جامعه ما از سال 56 تا 67 یعنی نزدیک به 12 سال با این رویدادها و واکنش‌های قهری آن عجین بود. (ناچار بودیم.)»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در بخش پایانی یادداشت نوشته است:
«همة ما می‌دانیم که یکی از خصلت‌های ایجابی اسلام «رحمت» است. این صفت بدان حد در روح ملت محمد (ص) دمیده شده است که اسلام را دین رحمت خوانده‌اند و خداوند ده‌ها و ده‌ها بار نام خود را با آن برده و آورده است. اگر این مقدمات یاد شده پذیرفتنی باشد، آن وقت باید نتیجه گرفت که فرصت را نباید بیش از این برای ایجاد و گسترش «رحمت اجتماعی» از دست داد. ما برای تولید انبوه خوش‌بینی، نفوذ دین در دل‌ها و جان‌ها و بالاخره حاکمیت نام خداوند، ناچار از پذیرش «رحمت» در مناسبات اجتماعی خود هستیم.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.