چه کسانی از دوگانه ظریف/سلیمانی سود می برند

آن ها که دنبال دوگانه سازی ظریف و سلیمانی اند در هر مقام و مرتبه ای باشند و با هر ادعایی یا عاری از خردند و یا دشمن قسم خورده این سرزمین.معمولا این دوگانه های کاذب را ما رسانه ای ها راه می اندازیم. تا اندازه ای این دوگانه سازی ها قابل فهم است و حتی قابل قبول. اگر قرار باشد رسانه ها مدام از روابط حسنه بازیکنان دو تیم مشهور فوتبال بگویند دیگر چه کسی رغبت می کند به تماشای بازی آن ها بنشیند. این هیجانات کاذب لازم است. هم از قبل آن بعضی ها به نان و نوایی می رسند و هم سر خلق الله گرم است به این هیجانات ساختگی. در عرصه سیاست هم خیلی اوضاع فرقی نمی کند. جای استقلال و پرسپولیس چپی باید باشد و راستی تا من و تو باور کنیم دعوا جدی است و برویم زیر علم یکی سینه بزنیم. بالاخره مملکت نیاز به انتخابات دارد و از لوازم دموکراسی یکی همین دعواهای چپ و راست است. در همه جای دنیا هم هست. از ایالت متحده آمریکا گرفته که آن طرف دنیاست تا همین افغانستان که بیخ گوش ماست.حالا اگر یک روزنامه نگار فضول بردارد و بنویسد بابا این دو تا آدم که شما فکر می کنید با هم اختلاف دارند و حاضرند سر عقایدشان جانشان را هم بدهند با یکدیگر پسرخاله اند و هفته ای یک بار در سونای زعفرانیه با هم خلوت می کنند و به ریش مخالفان و موافقانشان می خندند فکر می کنید خیلی کار خوبی کرده؟ نخیر. او فقط عیش خلقی را منغص کرده. فقط همین. دو قطبی بازی اصلا از اقتضائات دنیای جدید است. آدم های دوره جدید بدون وجود دو قطبی نمی توانند زندگی کنند. زیر علم یکی رفتن به آن ها هویت می دهد. در تصور آن ها آدمیزاد یا اصلاح طلب است یا اصولگرا یا استقلالی است یا پرسولیسی یا طرفدار اصغر فرهادی است یا مدافع دهنمکی. این دوقطبی بازی را همه جای دنیا رسانه ها راه می اندازند و در آتش آن می دمند. همانطور که گفتم به دلایلی این بازی قابل فهم و قبول است اما این بازی حد و حدودی دارد.یعنی وقتی پای منافع ملی و اعتقادات بنیادین در می آید دامن زدن به این بازی دیگر اسمش دوقطبی نیست. این کار بی تعارف ایجاد تفرقه و اختلاف افکنی است و کسی که به چنین پدیده ای دامن بزند همانطور که در ابتدا گفتم یا جاهل است و یا خائن. درست مثل این می ماند که تو در میدان جنگ و درست وقتی که در محاصره قرار گرفته ای زیرپای یکی از فرماندهانت را خالی کنی آن هم به این بهانه که مثلا پیش تر و هنگامی که در پشت جبهه بودید با او اختلاف تئوریک داشته ای.

انصاف این است که بگویم دوستان آقای ظریف یعنی آن ها که در ادبیات مرسوم سیاسی به هواداران دولت معروفند در فضای رسانه ای از دو قطبی ظریف و سلیمانی همواره پرهیز کرده اند اما در آنسو یعنی در طرفی که ارزش های دینی و انقلابی را ملک طلق خود می داند این ماجرا به شدت رواج دارد. آن ها می خواهند به دیگران القا کنند که در ایران امروز دو جریان وجود دارد. یک خط ظریف است که آن ها اصرار دارند این خط را به عنوان خط سازش معرفی کنند و یک خط هم خط سردار سلیمانی است که نماد مقاومت و ایستادگی است.البته بخشی از این ماجرا ریشه روانی هم دارد. طرف در زمان جنگ به علت صغر سن نمی توانسته در جبهه حضور پیدا کند و حالا می خواهد به هر طریقی جنگی را ه بیفتد تا حضرت استادی کلکسیون انقلابی گری اش کامل شود. بگذاریم و بگذریم که این داستان خودش ماجرایی است. غرض این که این جور مواقع است که آدمیزاد می فهمد حقیقتا چه کسی دلسوز این آب و خاک است و چه کسی ادای دلسوزی را در می آورد و در پناه دفاع از ارزش ها به فکر منافع فردی و حزبی خویش است. در همین خبرآنلاین بارها پیش آمده که صاحب این قلم به بهانه های مختلف با دوست روزنامه نگارم محمد قوچانی مخالفت کرده ام. آن هم به صراحت و با شیوه خاص خودم اما انصاف این است که بگویم یکی از بهترین مطالبی که در باره یگانگی دکتر ظریف و سردار سلیمانی خواندم مطلب محمد قوچانی است در آخرین شماره مهرنامه. پیشنهاد می کنم شما هم سرمقاله قوچانی را در این شماره مهر نامه بخوانید. مخلص کلام قوچانی این است که ظریف و سلیمانی هر دو دارند در یک جبهه می جنگند.او می گوید آمریکایی ها این موضوع را خوب فهمیده اند و آرزو می کند کسانی هم که باید در داخل متوجه این موضوع بشوند انشاءالله توفیق درک این موضوع را پیدا کنند. چه می توانیم گفت جز آمین!