حالا نوبت ملت است

مادربزرگی دارم که 70 سال را رد کرده و سالهاست تلویزیون تماشا نمی کند و اغلب وقتش را به امور خانه و خانواده می گذراند. او در یکسال گذشته هر زمان کسی به خانه اش می رود، یک سوال تکراری می پرسد: «مذاکرات چی شد؟» پشت بندش هم می گوید «من از این تلویزیون فقط اخبار مذاکرات رو دنبال می کنم و ظریف رو هم خیلی دوست دارم!»

...

مطمئنا در یکسال - یکسال و نیم گذشته، از این دست افراد دور و بر شما هم زیاد دیده می شود؛ افرادی که خیلی اهل سیاست نیستند اما شدیدا پیگیر مذاکرات هستند؟ به نظر شما دلیلش جز «امیدواری» به حل مساله هسته ای و ایجاد یک آرامش باثبات در کشور است؟

چرا باید مردم کوچه و بازار در مهمانی ها و سفرهای نوروزی خود، لحظه به لحظه پیگیر مذاکرات هسته ای باشند و با هیجان از آن سخن بگویند؟ مگر در  5 سال گذشته این مذاکرات برگزار نمی شد؟ مگر تیم دولت احمدی نژاد پای میز مذاکره نمی نشست؟ داستان چیست که «ملت» اینگونه همراه با دولت در پی «حل شدن» مساله هسته ای و رسیدن به یک توافق کارآمد است؟

پاسخ خیلی ساده است؛ از همان مادربزرگ ها و راننده تاکسی ها و نانوا ها و سبزی فروش ها اگر بپرسید خواهند گفت که همانطور که از تنش های داخلی دولت قبل بر سر هر مساله ای خسته شده بودند و به «تدبیر» و «امید» رای دادند؛ حالا هم از مذاکرات بیهوده و کش دار و بی نتیجه خسته شده اند و می خواهند فریاد بزنند که ایران و ایرانی، برای جهان نه تنها خطری محسوب نمی شود بلکه مرکز قدرت صلح آمیزی است که نه تنها منطقه بلکه دنیا به آن احتیاج دارد و ایران و ایرانی هم می داند برای رفع موانع موجود و مشکلات فعلی کشور که سالهاست دارد مردم را آزار می دهد - مردم را؛ همان مادربزرگ ها و نانواها و سبزی فروش ها و...- باید با دنیا تعامل داشته باشد تا برای یک داروی ساده وارداتی، جان مردم کشورمان - همان مردم و نه بالانشین ها و دلواپس ها و بابک جان ها - به راحتی تلف شود چون که قطعنامه ها و تحریم ها را «کاغذ پاره» نامیده بودیم!

حالا دولت با همه هجمه های ناجوانمردانه و تمام تذکرات دلسوزانه، با ملتی که خواهان آرامش و امید بودند، همدلی و همزبانی کرده و گام اول را محکم برداشته؛ پس نوبت ملت است تا همزبانی و همدلی دولتی ها را پاسخ بدهد.

می دانید که اصولا دلواپسان، حرفهای خودشان را به اسم «ملت» می زنند و از دیروز هم در تیترهای خود دائم از «ملت» و «مردم» مایه می گذارند و حواسشان نیست ملت از خوشحالی توی خیابان ها ریختند!

نوبت ملت است تا همدلی کند و بیانیه را به توافق نزدیک کند. طرف مقابل ما چشمش به داخل کشور است؛ اگر همدلی ملت با دولت به سمع و نظرشان برسد، مطمئنا دیگر همین کنایه ها و مزه پرانی ها را هم نخواهند داشت.