فریبا فرهادیان: شاید دیگر نتوان هیچ خانه‌ای را بدون تلویزیون سراغ گرفت. اصلا این جعبه هیجان‌انگیز دیگر یکی از اعضای خانواده‌ها شده است؛ اما همین عضو ثابت مدام درحال تغییر شکل دادن و شکل عوض کردن است. بهتر است بگوییم تلویزیون هم با مد راه می‌رود و به اصطلاح فشن شده است.
این روزها هم که دیگر حرف از نوع جدیدی از این فناوری یعنی تلویزیون‌های 3 بعدی به‌میان آمده است. اما آمدن این فناوری یک سئوال هم با خود به‌همراه دارد: آیا هزینه کردن بودجه برای خریدن یک تلویزیون سه بعدی کار عاقلانه‌ای است؟
هفته‌ای که گذشت 4 سازنده اصلی تلویزیون یعنی ال.جی، سامسونگ، سونی و پاناسونیک نسخه جدیدی از تلویزیون‌های خود را که از این فناوری استفاده کرده است، ارائه کردند. آن‌ها شرط بسته‌اند که چیزی تا زمان حضور این فناوری در تمام خانه‌ها باقی نمانده است. شاید هم حق با آن‌ها باشد، چون همین حالا هم اگر کسی بخواهد یک دستگاه تلویزیون بخرد، حتی یک نمونه که HD-ready نباشد هم به چشمش نخواهد خورد. در یک پژوهش جدید هم مشخص شد انگلیسی‌ها برای خصوصیاتی از ابزارهایی که هرگز از آن‌ها استفاده نمی‌کنند 52 میلیارد پوند هزینه کرده‌اند.
تجربه تماشای یک فیلم 3بعدی تجربه‌ای بسیار دلپذیر است؛ این را هرکسی که آواتار جیمز کامرون و یا آلیس در سرزمین عجایب تیم برتون را دیده باشد، تایید می‌کند. بنابراین جای هیچ شکی نیست که اگر شرایط صحیح در پخش و تماشای فیلم‌های 3بعدی رعایت شود، بهترین تجربه از تماشای تلویزیون نصیبتان خواهد شد اما بعضی از افراد پس از تماشای این گونه فیلم‌ها از سردرد و یا خستگی چشم شکایت می‌کنند.
یکی از حاشیه‌های تماشای تلویزیون‌های سه بعدی نیز زدن عینک‌های مخصوص است که شاید زیاد خوشایند نباشد؛ گرچه این روزها حرف از فناوری‌های سه بعدی جدیدی است که دیگر نیازی به این عینک‌ها هم ندارند. اصل قضیه را هم نباید فراموش کرد: این فناوری برنامه کافی برای پخش ندارد. اندکی گران است و بهتر است آن را روی تلویزیون‌هایی تماشا کرد که بزرگ‌تر از آن‌هایی هستند که در خانه اکثر ما دیده می‌شود.
حالا خود دانید، بخرید یا نخرید!
نظر شما