دانشجویی 23 ساله از دانشگاه ویرجینیا، آشفته و مضطرب، در حیاط دانشکده شروع به جیغ و داد میکند و سپس 32 فرد را به گلوله میبندد و بعد خود را میکشد. خبری دیگر حاکی از خودکشی دانشجویی از دانشگاه MIT است که با خوردن سم به زندگی خود پایان میبخشد. خبر دیگر، در مورد دانشجوی دیگری است که پس از مصرف مقدار زیادی مواد مخدر، آتشسوزی به راه انداخته و جان خود را از دست میدهد.
چنین حادثههای پرجاروجنجالی تأکید بر عدم تعادل روحی-روانی برخی از دانشجویان دارد ولی برخلاف باور عمومی مردم، فشار بر دانشجویان جوان امروزی مربوط به حجم بالای آموزش به آنها نمیشود.
چه در محیط دانشگاه و چه در خارج آن، نیمی از جوانان 19 تا 25 ساله از معیارهای استاندارد تعریف شده برای حداقل یک بیماری روانی برخوردارند؛ البته تعدادی از این اختلالها همانند فوبیا (ترس بیمارگونه از چیزی)، نسبتاً ملایم است.
تحقیقات ملی که در دانشگاه کلمبیا بر روی 5000 نوجوان انجام و نتایج آن در نشریه آرشیوهای روانپزشکی عمومی منتشر شده است نشان میدهد که بیشتر اختلالات روانی، مربوط به مصرف الکل در میان دانشجویان است درحالی‌که افراد غیر دانشجوی همسن و سال آنها، بیشتر احتمال ابتلا به اختلالات مربوط به مصرف مواد مخدر را نشان دادند.
در میان تمام گروههای اجتماعی، جوانان آمریکایی بیش از همه افسرده‌اند. آنها نگرانند و نیاز به کمک برای یافتن پاسخ سؤالهای مهم زندگی‌شان دارند: «من که خواهم شد؟ آیا دوستانی خواهم داشت؟»
بعضی از مطالعات پیشنهاد میکنند که دانشجویان دانشگاهی نسبت به همتاهای غیردانشگاهی خود، کمتر شانس ابتلا به مشکلات روانی را دارند. خودکشی، که طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریها سومین عامل مرگ نوجوانان و جوانان در آمریکاست، درمیان دانشجویان یک سوم کمتر از غیر دانشجویان است.
علت این مسأله هنوز به روشنی معلوم نیست اما آنچه مسلم است این که مطالعات نشان دادهاند که معمولاً آموزش بالاتر با سلامت روانی بهتر در ارتباط است. به گفته محققان، اختلالات رفتاری همانند افسردگی و اضطراب، دانشجویان را نسبت به غیردانشجویان کمتر درگیر میسازد.
پس بزرگترین عامل افسردگی دانشجویان چیست؟ حتی در میان دانشجویان نیز مسائل عاطفی، بیشترین عامل ضربهزننده است. به گفته محققان دانشکده روانپزشکی دانشگاه کلمبیا، مشکلات احساسی در بین دانشجویانی که اخیراً دچار شکستی عشقی شده بودند، 2 برابر بیشتر از آنهایی که این مشکلات را نداشتند، شایع بود.
طبق گفته «کسلر»، متخصص پزشکی اجتماعی از دانشگاه هاروارد، ابتدای دوران جوانی، زمانی است که اغلب مسایل روانی جدی همانند اختلال دوشخصیتی و شیزوفرنی رخ میدهد. بهطور کلی روند افسردگی بر اساس سن، بهصورت یک منحنی U شکل است که بیشترین میزان غم در 2 انتهای U، یعنی 2 گروه سنی جوانان و سالخوردگان دیده میشود.
برای جوانان، فوت و فنهای زندگی مسیری است که سربالاییهای تندی دارد همانند فهمیدن اینکه چه کسی هستی، پیدا کردن شغل مناسب، تشکیل خانواده و بهطور کلی رسیدن به استقلال.
و سؤال بیپاسخ این است که آیا روند زندگی برای جوانان برای همیشه به این حالت باقی خواهد ماند و آیا مشکلات روانی همینگونه روند صعودی را خواهد داشت؟ دکتر «اندرو لوتر»، روانپزشک و استاد دانشگاه UCLA در اینباره میگوید: ما نمیدانیم که جوانان تا چه حد دچار مشکل میشوند و ما تا چه حد در شناخت و تشخیص آن مشکلات موفقیم.
به گفته محققان دانشگاه هاروارد، برای گرفتن نتیجه بهتر در درمان، باید بهطور جدیتری آنها را جستجو کرد و برای تشخیص بهتر باید به دبیرستانها رفت و بیشتر دانشآموزان را مورد بررسی قرار داد و افراد مشکوک را به مراکز پزشکی معرفی کرد. به همین منظور دانشگاه هاروارد درحال آمادهسازی تحقیقی چندساله درمورد سلامت روانی دانشجویان تازه وارد است.
مطالعات دانشگاه کلمبیا نشان میدهد در حالی‌که فقط یک نفر از 20 دانشجوی مبتلا به مشکلات روانی درمانهای لازم را میگیرد، یک نفر از 10 نفر افراد غیر دانشجو در همان سن، این کمکها را دریافت میدارد؛ دلیل این مسأله هنوز روشن نشده ولی میتوان این توجیه را کرد که دانشجویان مشغله بیشتری دارند و تصور میکنند که دنبال کردن درمان ممکن است آنها را از شانسهای زندگی و ادامه تحصیل بازدارد. به گفته محققان، مسئولان دانشگاه باید سعی بیشتری را در راستای فراهم آوردن خدمات لازم برای دانشجویان، بهخصوص آنهایی که الکلی هستند، داشته باشند.
والدین نگران میتوانند به فرزندانشان کمک کنند، چه دانشجو باشند و چه نباشند. آنها میتوانند به پسرها و دخترهایشان اعتماد به نفس بدهند و آنها را مطمئن سازند که هیچ ضرورتی ندارد که نردبان ترقی در درس یا حرفه خود را با سرعت رعد وبرق بالا بروند.
منبع: لوس آنجلس تایمز- 2 مارس 2009
ترجمه:پروانه حجت
نظر شما