پیروزه روحانیون: تئاتر خصوصی یکی از مباحثی است که از سال گذشته وجهه جدی‌تری نسبت به گذشته پیدا کرده و نظریه‌های مختلفی از سوی افراد دست‌اندرکار تئاتر درباره‌اش مطرح شده است. ساخت سالن‌های نمایش تماشاخانه ایرانشهر به بعضی از گروه‌های تئاتری که این توانایی را در خود می‌دیدند تا به صورت خصوصی اداره شوند این امکان را داد که توانایی‌هایشان را محک بزنند و نمایش‌هایی را به صورت خصوصی به صحنه ببرند و از حمایت‌های دولتی کمتر از قبل بهره‌مند شوند.
«لیو» یکی از این گروه‌هاست که حسن معجونی سرپرستی آن را به عهده دارد. این گروه در ماه‌های اخیر نمایش «به خاطر یک مشت روبل» را در سالن شماره یک تماشاخانه ایرانشهر اجرا می‌کند.
سرپرست این گروه در نشست فرهنگی کافه خبر با اشاره به بدعت‌هایی که در راستای خصوصی‌سازی تئاتر باید رخ بدهد، گفت: «یکی از مواردی که می‌شود درباره‌اش حرف زد، قیمت‌هایی بلیت‌ها است، قیمت‌هایی که در واقع خلاف عادت یا تصور ما از مخاطب تئاتر بود. ولی دیدیم که مخاطب تئاتر می‌تواند اینقدر هزینه صرف تئاتر کند.
ما به یک سری مسائل عادت داشتیم و اصلا هم علاقه‌ای نداشتیم این عادت‌ها را بشکنیم. ضمن این که قرص تنبلی دیگری هم به ما می‌دادند و آن سوبسیدهای دولتی بود. قراردادهایی که مرکز هنرهای نمایشی با ما می‌بست در واقع حکم همین قرص تنبلی را داشت. با خودمان می‌گفتیم مخاطب بیاد یا نیاد یا هر اتفاقی که بیفتد مهم نیست، یک ماه اجرا می‌رویم و در هر صورت پولمان را خواهیم گرفت.
اما الان اینجا داستان کمی فرق می‌کند. این که چطور مخاطب را به سالن نمایش بکشانیم مهم است. حتی نوع اطلاع‌رسانی هم از شکل سنتی خود دارد خارج می‌شود و روابط‌عمومی‌های گروه‌ها و سالن‌ها دارند تقویت می‌شوند.»
حسن معجونی معتقد hsj خصوصی شدن تئاتر به معنای استقلال گیشه نمایش نیست و بحث گسترده‌تری را شامل می‌شود. او گفت: «به نظر من خصوصی‌سازی صرف گرفتن گیشه نیست. این، یکی از آیتم‌های خصوصی‌سازی است اما به نظر من یکی از اتفاقات خیلی مهمش که هنوز رخ نداده و ما می‌توانیم بگوییم هنوز تئاتر خصوصی نداریم این است که سیاست‌گذاری همه بخش‌ها باید به عهده خود گروه‌ها باشد نه دولت.
اینکه دولت همه کارهایمان را انجام بدهد و ما فقط گیشه را داشته باشیم به نظر من درست نیست. ما باید بتوانیم سیاست‌های خودمان را بر مبنای اهدافمان بچینیم و برنامه‌هایمان را خودمان تنظیم کنیم. نه این که در هر سال من فقط اجازه یک کار داشته باشم بعد هزینه‌های آن را هم از طریق گیشه تأمین کنم. من فکر می‌کنم با این طرز خصوصی کردن دولت فقط دارد نان‌خور کم می‌کند. در حالیکه هیچ اتفاق دیگری هم نمی‌افتد.»
معجونی ساخت سالن‌های متعدد و ایجاد سالن‌های اختصاصی برای گروه‌های تئاتری را یکی از راهکارهای نزدیک شدن به تئاتر خصوصی دانست و گفت: «اگر دولت سالن بسازد، همه هنرمندان می‌توانند از طریق گیشه پول دربیاورند. در ضمن ما باید همه نوع تئاتری داشته باشیم؛ تئاتر بلواری، تئاتر فرهیخه‌پسند، تئاترهای تجربی و ... من تصور می‌کنم داشتن یک مکان ثابت و اختیار سیاست‌گذاری‌هایی که یک گروه برای کارهای خود می‌تواند به این اتفاق کمک کند.»
این کارگردان همچنین به ویژگی‌های محدودکننده‌ای که مختص تئاتر است اشاره کرد و افزود: «تئاتر را با دیگر هنرها نمی‌توان مقایسه کرد. این هنر و ملحقاتش کمی خاص است. مثلا خود سالنی که کار در آن اجرا می‌شود، تعداد نفراتی که می‌توانند در هر اجرا کار را ببینند. اینکه مثل فیلم نمی‌توانیم در هر روز چند سانس اجرا بگذاریم و یا به صورت همزمان در شهرستان‌ها هم کار را نمایش بدهیم. این‌ها ویژگی‌های محدودکننده‌ای است که مختص خود تئاتر است.
زمانی که مرکز هنرهای نمایشی طبق قراردادهایش برای اجرا در اختیار گروه‌ها می‌گذاشت 30 روز بود و ما با 30 اجرا نمی‌توانیم هزینه‌ها را جبران کنیم. می‌شود محدودیت زمانی برای کارها در نظر نگرفت و تا وقتی که تماشاچی کشش داشته باشد کار اجرا برود. تا به حال کاری را ندیدیم که خوب باشد و سالن خالی بماند.»
حسن معجونی اعتقاد دارد خصوصی شدن تئاتر به معنای استقلال گیشه نمایش نیست و بحث گسترده‌تری را شامل می‌شود.
کد خبر 57401
نظر شما