پارالمپیک، رقابتِ کشورها نیست

کسانی که ما آدم هایِ به ظاهر سالم در بهترین حالت برایشان حسِ ترحم خرج کرده ایم حالا وقتی با چشمان بسته گل در زاویه ی بسته می زنند به گونه ای به ما می گویند که ممکن است معلولیت جسم انسان را محدود کند اما هرگز اراده ی آدمی را نمی تواند متوقف کند! به همین جهت انگار پارالمپیک بیشتر انسانی است و کمتر رقابت بین ورزشکاران در آن نمایان است. شاید به همین خاطر است که اولین سوال ما وقتی که یک مسابقه ی پارالمپیک را می بینیم این است که معلولیت ورزشکاران این رشته در چیست؟ و گاهی هم سخت دنبال یک عضو نداشته یا معلول می گردیم اما آن تنیسِ رویِ میز بازِ مصری که با دهان راکت می گرفت یا "سیامند رحمان" ایرانی که انگار فقط بالا تنه داشت اما زیر بار ۳۱۰ کیلو گرم وزنه رفت و بر آن غلبه کرد یا "زهرا نعمتی" که امسال هم در المپیک و هم در پارالمپیک روی صندلی چرخ دارشرکت کرد و مدال طلا در پارالمپیک در تیراندازی با کمان گرفت در حالی که پیش از معلولیت به خاطر تصادف؛ تکواندوکار بود! یا آن والیبالیست های نشسته ی بدون رقیب! انگار همه به ما می گفتند ببین انسان چه کارها که می تواند انجام دهد و ای تماشاگرِ بازی آیا با بدن کاملا سالم خود می توانی در میدان چون من باشی؟

همیشه یک دغدغه در رقابت های المپیک و جهانی آزارم می دهد و آن اینکه نکند این همه رقابت و شور و هیجان در نهایت ما انسان ها را از انسانیت دور و تهی کرده و به ورطه ی نژاد پرستی و تعصبِ کورِ ملی گرایی و نفرت از دیگران بکشاند اما بدون شک رقابت های پارالمپیک انسان را بیشتر به یاد خودش می آورد. تو گویی این نقصِ جسمانی حالتی روحانی و انسانی تر به ورزشکاران می دهد و تو فقط به فکر کسب مدال یا شکستِ فلان کشور نیستی بلکه بر انسان بودن خودت افتخار می کنی و احساس قدرت می کنی از اینکه انسانی حتی با یک یا چند عضو کمتر یا ناسالم همچنان قدرت دارد و نه تنها ترحم نمی خواهد بلکه پرغرور در چشمان تو زل می زند و فریاد می زند دیدی توانستم؟ ها؟ دیگر چه بهانه برای کاهلی داری؟ به پا خیز، نترس، تو می توانی!

پارالمپیک یعنی اینکه انسان همچنان نباید ناامید باشد. یعنی اینکه ما اگر ببازیم به خود باخته ایم نه به حریفی از فلان کشور. پارالمپیک جشن توانایی انسان است. رقابتِ کشورها نیست، شکوهِ آدمیزاد است. پارالمپیک را باید بیشتر ببینیم.