بدون شک اگر امکانی پیدا می شد که این مسابقه در روز دیگری برگزار شود همه از آن استقبال می کردند اما کیست که نداند که ما در این میانه کاره ای نیستیم. این درست که ما عقایدی داریم و به آن ها حرمت می گذاریم اما قرار نیست همه عالم به دلخواه ما رفتار کنند و بر طبق قرار و قاعده ای که ما زندگی می کنیم زندگی کنند. ما اگر حقیقتا دلسوز دین و آخرت مردمانیم به گفته امام معصوم به گونه ای عمل کنیم که باعث زینت آن ها باشیم نه این که یک یک عمر دعوی دین داری کنیم و تنها حاصل این دعوی فروکاستن رونق مسلمانی باشد.
ای کاش می شد دعوی مدعیان را باور کرد و دلواپسی آنان را دست کم از سر صدق دانست. اما نمی شود. خاموشی گزیدن این بزرگواران در مقابل اتفاقات مشابه آن هم در همین چند سال پیش گواهی است روشن بر این که این همه هیاهو بر سر دین و دینداری نیست. این درست که ما حافظه تاریخی نداریم اما جلبک که نیستیم. بازی استقلال تهران و دالیان چین در زمان فتحعلیشاه قاجار که رخ نداده. روزهای پایانی فروردین هفتاد و هشت، درست یک روز پس از مراسم عاشورای حسینی این دو تیم به دیدار یک دیگر رفتند. اگر قرار بود غیرت دینی بعضی ها به جوش بیاید در آن روز باید بیشتر از امروز به جوش می آمد. چرا که سوگوار حقیقی پس از رخ دادن فاجعه باید سوگوار تر باشد تا پیش از به وقوع پیوستن حادثه.
اصلا اگر کسی خود را قیم دین و دنیای مردم فرض نکند خود آن ها بهتر از هرکس دیگری می توانند در چنین مواقعی واکنش مناسب نشان دهند. همین چند سال پیش هم که ماه محرم و عید نوروز با یکدیگر مقارن شدند عده ای از دلواپسان همه زورشان را زدند تا یک جشن ملی را در تعارض با یک آیین دینی نشان دهند. الحمدلله مردم به خوبی نشان دادند برخلاف برخی از مدعیان فاضل مآب خیلی خوب بلدند بین دین و دنیای خود جمع ببندند. این پرستندگان و بندیان عاداتند که گمان می کنند میان محرم و عید نوروز تعارضی هست. به قول حضرت بیدل:
عیش و غم تو تابع رسم است ورنه چیست
در عید خنده و به محرم گریستن
اگر حقیقتا به کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا معتقدیم باید شیوه و منش حسینی زیستن در تمامی شئون فردی و جمعی ما ساری و جاری باشد. نمی توان در بانکداری و اخلاق و سیاست به گونه ای دیگر عمل کرد و به مراسم مذهبی که رسید ناگهان مومن و متقی شد. همین صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران بارها و بارها در شب شهادت ائمه اطهار بازی فوتبال لیگ های مختلف اروپایی را نمایش داده.
با حذف سر و صدای تماشاچیان. و با پخش نواهای محزون. اگر عیب و ایرادی در این کار بوده چرا دلواپسان عزیز تا حالا به صدا و سیما معترض نشدند؟ آیا جز این است که صدا و سیما به دلیل همسویی با سیاست های دلخواه دلواپسان از هرگونه تعرض جدی ای مصون است؟ آیا جز این است که دیانت ما عین سیاست ماست و آن جا که پای گروکشی های سیاسی در میان باشد بلافاصله به دین متوسل می شویم؟
نظر شما