برخی نامش را گذاشته اند: «اثر باستانی تازه ساخت شیراز». برخی هم در کلانشهرهای دیگر که ورزشگاه های بزرگ خود را به رخ می کشند، طولانی شدن ساخت ورزشگاه میانرود را به سخره گرفته اند؛ همین چند وقت پیش یکی از سایت های خبری در یکی از کلانشهرهای کشور تیتر زده بود: «ساخت ورزشگاه پارس با قدم های آهسته ...». سخن از ورزشگاه میانرود است؛ اولین بار کلنگ ساخت آن در آخرین سال فعالیت دولت هاشمی رفسنجانی به زمین خورد؛ از آن زمان 6 دولت در کشور عوض شده و 20 سال گذشته اما هنوز شیراز ورزشگاه بزرگ در اختیار ندارد؛ هرچند این روزها که دیگر شیراز در لیگ برتر هیچ تیمی ندارد، چه بسا ساخت آن زیاد هم برای مردم شیراز جذابیتی نداشته باشد. پارسال هم که رئیس سازمان برنامه و بودجه به شیراز آمد قول داد اعتبارات ملی پروژه را تامین کند تا ورزشگاه میانرود تا 22 بهمن امسال به بهره برداری برسد ولی از قرار معلوم هیچ اعتباری برای این پروژه پرداخت نشده؛ مانند وعده های دیگری که محمد باقر نوبخت برای تخصیص اعتبار به فارس داد و بسیاری از آنها عملی نشد.
شیراز و ورزشگاه 50 هزار نفری؟
میان چشم اندازی خاک آلود، سازه ای بتنی سر از زمین بیرون آورده است؛ 20 سال پیش قرار بود ساخته شود و شیراز را برای میزبانی رویدادهای جهانی ورزشی آماده کند ولی پس از دو دهه، این شهر هنوز ورزشگاه 50 هزار نفری ندارد، هرچند حالا برخی میگویند: «مگر شیراز ورزشگاه 50 هزار نفری نیاز دارد»؟
پارسال، وقتی محمد باقر نوبخت، رئیس سازمان برنامه و بودجه در بهمن ماه به شیراز آمد تا چند پروژه از جمله ایستگاه های
مترو را افتتاح کند، وعده داد که اعتبارات ملی این پروژه به طور کامل تامین شود تا بهمن ماه امسال، پروژه ای که پیشرفت فیزیکی بالغ بر 80 درصد دارد، بهره برداری شده و شیرازی ها از نظر ورزشی دلگرم شوند. اما همین هفته پیش ورزشگاه 75 هزار نفری نقش جهان در اصفهان پس از 20 سال به بهره برداری رسید ولی ورزشگاه پارس شیراز هنوز تنها یک تصویر دارد: «یک سازه بتنی که همچون جزیره ای در انبوهی از خاک و زمین های بایر احاطه شده است». اینک، آن طور که اسلام موسوی، معاون ورزشی اداره کل ورزش و جوانان فارس به سرویس گزارش «خبرجنوب» میگوید، تازگی کشت چمن پروژه شروع شده ولی هنوز مشکلات اعتباری به قوت خود باقی است: «هر سال مسئولان می آیند و قول می دهند اعتبارات مورد نیاز این پروژه را تامین کنند؛ همین پارسال دکتر نوبخت، رئیس سازمان برنامه و بودجه به شیراز آمد و قرار شد اعتبارات به گونه ای پرداخت شود که پروژه تا بهمن ماه به بهرهبرداری برسد ولی هنوز این قول ها عملی نشده است». از قرار معلوم، استاندار فارس و مدیرکل ورزش و جوانان فارس هم اخیرا به تهران سفر کرده اند تا اعتبارات پروژه از هر راهی تامین شود ولی هنوز این اتفاق رخ نداده است.
در واقع پروژه 30 میلیارد تومان اعتبارات عمرانی استانی می خواهد و 15 میلیارد تومان اعتبارات ملی تا به بهره برداری کامل برسد ولی مانند بیشتر پروژه های عمرانی که در فارس و شیراز قرار دارد، دولت زیر بار تامین کامل هزینه ها نمی رود. چه اینکه برای پروژه بزرگی همچون مترو که دولت در کلانشهرهای دیگر کمک قابل توجهی کرده، در شیراز شهرداری از محل بودجه خود بیشتر اعتبارات مورد نیاز آن را تامین کرده است.
حتی پروژه خط دو هم با بودجه شهرداری در دست اجراست و نه دولت.
اما برای پروژه ای چون ورزشگاه میانرود که پروژه ای ملی است و دولت باید بخشی از بودجه آن را بپردازد، هنوز وضع تعریفی ندارد.
اردشیر حسن زاده، معاون پشتیبانی اداره کل ورزش و جوانان فارس در این باره به سرویس گزارش «خبرجنوب» میگوید: «بخشی از بودجه ای که باید به پروژه تخصیص پیدا کند باید به عنوان مطالبات پیمانکار تخصیص پیدا کند، آقای استاندار هم پیگیری هایی انجام داده اند و مقداری اعتبار پرداخت شده ولی وعده آقای نوبخت، رئیس سازمان برنامه و بودجه به خاطر شرایط خاصی که وجود داشته است، هنوز محقق نشده است».
اینک پرسش اینجاست که در شرایطی که شیراز هیچ تیمی در لیگ برتر ندارد، آیا ساخت این پروژه به راستی نیاز این کلانشهر است؟
رقابت حیثیتی
هفته پیش ورزشگاه نقش جهان اصفهان با انبوهی از تبلیغات رسانه ای به بهره برداری رسید؛ هرچند همان ورزشگاه از نظر ظاهری به نظر نمی رسد که به راستی آماده بهره برداری بوده باشد.
چه اینکه در همان روز افتتاح، باد بخشی از صندلیهای طبقه دوم ورزشگاه را با خود برد. آن ورزشگاه هم مانند ورزشگاه پارس شیراز، بیش از دو دهه در انتظار تکمیل ماند. امروز برخی کارشناسان ورزشی هم به این نتیجه رسیده اند که چه بسا اصفهان هم به ورزشگاهی با ظرفیت 75 هزار نفر نیاز نداشته باشد؛ آن هم در شرایطی که این شهر تیم های بزرگی چون فولاد مبارکه، ذوب آهن و سپاهان را در اختیار دارد که از این تعداد، 2 تیم در لیگ برتر هستند؛ شیراز اما هیچ تیمی ندارد که در لیگ برتر باشد. واقعیت این است که داشتن ورزشگاه های بزرگ نوعی پرستیژ و اعتبار برای شهرهای ایران به شمار می رود؛ چه اینکه هم اکنون ورزشگاه 100 هزار نفری آزادی در تهران، بزرگترین ورزشگاه آسیا و چهارمین ورزشگاه بزرگ جهان به شمار می رود و خود اعتباری است برای ایران.
شهرهای دیگر کشور همچون تبریز و مشهد هم ورزشگاه های بزرگ و مجهزی در اختیار دارند اما در شیراز حتی بازی تیم های پرطرفداری چون استقلال و پرسپولیس تهران باید در ورزشگاه 10 هزار نفری حافظیه برگزار شود. ورزشگاهی که حتی کیفیت پایین چمن آن، چند سال پیش به سوژه طنز رسانه های ورزشی تبدیل شده بود.
در عین حال برخی بر این باور هستند که شیراز می توانست جای ساخت پروژه ای به بزرگی ورزشگاه پارس، پروژه ای با ظرفیت 30 هزار نفر در نقطهای نزدیک تر به مرکز شهر در اختیار داشته باشد تا زودتر هم به بهرهبرداری برسد؛ چه اینکه تماشاگران اغلب بازی هایی که در شیراز برگزار می شود از 10 و 15 هزار نفر بیشتر نمی شود. حتی اگر بنا بر میزبانی رویدادهای جهانی باشد ، سازمان های جهانی حتی با میزبانی تهران هم موافقت
نمی کنند، چه رسد به شیراز ولی به هر روی، ساخت این ورزشگاه روزی باید به پایان برسد، هرچند در روز نخست شاید از نظر بسیاری، ورزشگاه میانرود سنگبزرگی بود که نشانه نزدن به نظرمی رسید.
با وضع کنونی و سبقت گرفتن کلانشهرهای کشور در ساخت ورزشگاه های بزرگ، ساخت یک چنین پروژه ای در شیراز برای اعتماد به نفس مردم شیراز هم بسیار مهم است.
46
نظر شما