عصر بدون هاشمی

هاشمی با نامزد شدن در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲، جناح مقابل را در وضعیت دشواری قرار داد تا اگر صلاحیتش تایید شد مجبور شوند او را بر مسند ریاست جمهوری در چهار سال بعدی تحمل کنند و اگر صلاحیتش رد شد در آن صورت مردمی که از حوادث ۸۸ سرخورده شده بودند به عرصه بیایند و به کسی که او توصیه می کرد رای بدهند. در انتخابات مجلس در اسفند ۹۴ هم از فهرست ۴۵ نفره ی هاشمی برای نمایندگی تهران در دو مجلس شورای اسلامی و خبرگان، ۴۴ نفر به دو مجلس راه یافتند. حالا اما این بازیگر مهم عرصه ی سیاست ایران که در اواخر عمر چرخش آشکار به سمت اصلاح طلب ها داشت به تاریخ پیوسته است و این سوال را مطرح کرده که وضعیت اصلاح طلبی در ایران بدون هاشمی چه خواهد شد؟

بلافاصله بعد از شنیدن این خبر شوک آور همان حسی به من دست داد که تیم محبوبم پرتغال در جام قهرمانی اروپا ۲۰۱۶ در بازی پایانی مقابل فرانسه ی قدرتمند و میزبان، در دقایق میانی نیمه ی اولِ بازی بهترین بازیکن خود را از دست داد. شک دارم پرتغال می توانست با وجود " کریستیانو رونالدو" آن نبردِ مرگ و زندگی را با پیروزی به پایان برساند! بازیکنانی که تا آن بازی و آن لحظه فقط کارشان این بود که توپ را به بهترین بازیکن تیمشان بسپارند تا او با هنرهای خاص خودش، آن را وارد دروازه کند حالا باید در خانه ی تیم مقابل، درغربت کامل و بدون رونالدو به میدان بروند تا در صورت پیروزی، اولین جام قهرمانی اروپا را به کشور خود ببرند. همین حس به آنها نیرو و قدرت داد تا انرژی نهفته ی خود را آزاد کرده و آن نمایش خیره کننده را در مقابل چشمان بهت زده ی بینندگان اجرا کنند.

گاهی یک بازیگر خیلی مهم و شاخص، حتی با نبودن در عرصه ی یک رقابتِ جدی و نفس گیر می تواند به هم گروهی های خود خدمت کند تا آنها مجبور شوند روی پای خود ایستاده و بهترین نمایشی را که می توانند اجرا کنند.

هاشمی با رفتنِ خود اصلاح طلب ها و مردم تحول خواه ایران را تنها گذاشت تا بعد از این بدونِ بازی های با توپ و بدون توپِ او در عرصه ی سیاست، خودشان توپ را به تورِ دروازه یِ تیمِ گروه مقابل بکوبند.

عصرِ بدون هاشمی آغاز شده است. حالا نوبت ماست تا قهرمان شویم!