بطور کلی درکشور ما «موضع گیری» از ماهیگیری در کویر لوت سخت تره. چون «اولش» هر کاری کنی «آخرش» با یکی شاخ به شاخ می شی اونهم از نوع بزی! چطوری؟ اینطوری ...
ما یکسری رسانه ملی و غیر ملی داریم مثل اخبار 20:30 و برخی روزنامه های.... که خبرنگارهاشون کار زیاد سختی ندارند. یعنی مجبور نیستند راه بیفتند اینور و اونور خبر تهیه کنند. اونها فقط می رن تو دل خبرها که از این لقمه های آماده، مویی پیدا کنند تا همونو پیراهن عثمان کنند. تا اینجاش درست! اما کار از اونجا سخت می شه که اونها خودشون هم نمی دونن چی می خوان. مثلا اگه در یه برنامه تلویزیونی واسه شهدای پلاسکو عزا داری کنه، می گن: سیاه نمایی شد؛ حالا اگه جشنواره موسیقی برگزار بشه، می گن: اوضاع به این سیاهی، ندید گرفته شد! یعنی عینهو «آب و هوا» غیر قابل پیش بینی هستند و عینهو «مسعود فراستی» مشکل پسند! باید مثل سایت هواشناسی مدام چکشون کرد تا فهمید هوا پسه یا باب نفسه. بخاطر همینه که واکنش این رسانه ها به خبرها همیشه از خود خبرها هیجان انگیزتره! چون خیلی جالبه که آدم بدونه این بار قراره کی بیفته تو کوزه!
حالا اهن و تلپ های برنامه سینمایی هفت، نظرات برخی خطیبان در نماز جمعه، سخنان عمیق «رحیم پور ازغدی» و «حسن عباسی» و از اونطرف، بیانات «زیبا کلام» نامه های سرگشاده «خسرو معتضد» و شاخ بز «عباس جدیدی» رو هم بهشون اضافه کنید تا دستتون بیاد که واکنش های بعد از اتخاذ موضع و تصمیم گیری یک نفر در کشومون یعنی چه! و جالب اینکه همه اشان هم غیر قابل پیش بینی است. حالا که صحبت از غیر قابل پیشی بینی شدن شد، باید گفت: خودمون هم معرکه ایم. ..
مثلا اگه «ترانه علیدوستی» بخواد در برابر توهین اخیر ترامپ برای ویزای ایرانی ها موضع بگیره و اعلام کنه که نمی خواد به مراسم اسکار بره، بهش می گیم: «خیانت کار» چون بخاطر تظاهر و گرفتن امتیاز از مسئولین به گروهش پشت کرده و با اونها هماهنگ نکرده. اما اگه همین خانم شال و کلاه کنه و واسه رفتن به آمریکا پاشو تو یه کفش کنه بازم بهش می گیم: «خیانت کار» چون بخاطر منافع شخصی، منافع ملی رو خورده و برده! گفتم که خیلی محشریم!
واسه خاطر همچین اوضاعیه که همیشه رو موج احساساتمون سواریم و معمولا پیاده! تازه با این همه خط و خط کشی های خط خطی و خط و نشون کشیدن ها و خط قرمز نشون دادن ها ، ازمون هم می خوان که همیشه «بین خطوط برانیم»!! قبول بفرمایید کار سختی است.
نظر شما