خداداد بیگانه نیست

علی جوادی - مطالبی که در دو روز گذشته برای حادثه ورزشگاه ثامن نوشتم، بازخوردهای کاملا متفاوتی از سوی شما داشت.
بدون تردید مطالبی که هر یک بیش از 18 هزار کلیک خورده نمی تواند خنثی، بی اثر یا بدون خط باشد. همه ما در همه نوشته هایمان اهدافی را دنبال می کنیم که متناسب با نیاز ذهنی ما بار مثبت یا منفی دارند.
تایپیک های شما عزیزان مخاطب که به شدت ما را نسبت به ادامه راهمان دلگرم می‌کند نشان داد چه طیف گسترده ای پیش روی ما قرار دارند.
برخی از این نوشته ها موافق و برخی هم کاملا مخالف نوشته و نظر من بود که به نشانی الکترونیکی چند نفر از این عزیزان پاسخ های کوتاهی ارسال کردم، اما آنچه باعث شد این متن را بنویسم موضع گیری برخی از دوستان مخاطب ما بود و مرا وادار کرد چند نکته را یادآور شوم:
1- برخی از مخاطبان ما نوشته اند از کسی که از خداداد شناختی ندارد بیش از این انتظار نمی رود. چند نفر از دوستان هم مرا مغرض و دشمن یک ستاره ملی قلمداد کرده اند. برخی دیگر هم نوشته اند در این ماجرا به دنبال کسب شهرت برای خودم هستم. برای آگاهی این عزیزان باید بگویم اگر مغرض یا دشمن این ستاره بودم، هیچ وقت در زمان خصومت فدراسیون وقت با خداداد او را در یک برنامه پربیننده تلویزیونی مورد حمایت قرار نمی دادم. فشارهای آن برنامه باعث شد رئیس وقت سازمان تربیت بدنی به رئیس فدراسیون فوتبال دستور دهد به هر صورت ممکن وحید هاشمیان و خداداد را برای بازی با قطر به تیم ملی بیاورد.
من این تلاش را درست در زمانی کردم که فدراسیون به هیچ عنوان دوست نداشت نام خداداد مطرح شود و از او به عنوان یک مهره سوخته، مغرور و پا به سن گذاشته نام برده می شد... آن برنامه ام کارگر افتاد، او دعوت شد و در 5 دقیقه انتهایی بازی با قطر پاس گل را به وحید هاشمیان داد...
2- عده ای نوشته اند چشمت را به روی همه حقایق ورزشی او بسته ای در حالی که من همان ابتدای یادداشت «تو دیگر عزیز نیستی» نوشته ام فکر نکن ما قدر نشناسیم ولی هیچ یک از ما نمی توانیم به دلیل کاری که می کنیم از مردم طلبکار باشیم. خداداد در جلسه کمیته انضباطی گفت من سرباز این کشور بودم، اما برخوردهای او در این مدت چیزی غیر از این می گوید. اعمال سرباز، حسب وظیفه ای است که بر دوش او نهاده شده، ولی خداداد طلبکارانه با همه رودررو می شود. خیل عظیم سربازان ملی که در دهه های مختلف برای تیم ملی ایران زحمت کشیده، افتخار کسب کرده و به پولی هم نرسیده اند پیش روی ما قرار دارند. برخورد کدامیک از این سربازان مانند این سرباز است؟ بسیاری از آنها آه در بساط ندارند، بدون خانه و ماشین زندگی می کنند. برخی از آنها با مسافرکشی روزگار می گذرانند که سرآمد همه آنها بازیکن تکنیکی و بزرگ فوتبال ما اکبر افتخاری است. کدام وقت برای گرفتن حق سالهای حضورش در تیم ملی یقه چاک کرده؟ کدام وقت پا را از حریم یک سرباز بیرون گذاشته؟ کدام وقت برای نشان دادن خود فرد دیگری را نشانه رفته است؟
3- مرحوم مرتضی عزیزی را همه قدیمی های کشتی و ورزش باستانی می شناسند. او یکی از دوستان آقا تختی بود و در ضمن یکی از مریدانش. روزی با اتومبیل مرسدس قدیمی مرحوم تختی از خیابان 15 خرداد می گذشتند که خودرویی از فرعی به اصلی آمد و تصادفی کوچک اتفاق افتاد. او طلبکارانه، تختی را مورد خطاب قرار داد و با دست به سینه تختی کوبید. مرحوم عزیزی به پشتیبانی تختی درآمد و گفت این فرد قهرمان ملی ماست. تختی بزرگ است و خواست آن راننده را بزند که جهان پهلوان جلوی او را گرفت و او را با عصبانیت داخل خودرو نشاند. آقا مرتضی در خاطراتش می گوید: «بعد از پایان غائله، وقتی تختی درون خودرو نشست تا مدتها حرفی نزد. وقتی آمدم با ایشان صحبت کنم دیدم تمام پهنای صورتش خیس از اشک است. بعد به من گفت مرتضی اگر حرمت نان و نمکمان نبود هیچ وقت تو را نمی بخشیدم. آخر چه کسی به تو اجاره داده روی مردم کوچه و بازار دست بلند کنی... وقتی گفتم به خاطر شما بلافاصله گفتند حتی برای تختی. من هر کسی هستم برای خودم هستم. مردم برای من حرمت دارند. وقتی قهرمان ملی می شوی دیگر مال خودت نیستی. این مردم حتی اگر مقصر باشند برای من حرمت دارند.»
این خاطره را برای آنهایی نوشتم که معتقد بودند باید آن فرد حرمت خداداد را نگه می داشت.
4- وقتی قاضی دادگاه یورک شایر، حکم بی کفایتی دائم برای پل گاسکوین صادر کرد خیلی ها از جمله بابی رابسون که حکم پدر معنوی برای او داشت در سکوت محض سعی کردند حکم صادره را هضم کنند. او و همه حامیان رسانه ای بازیکن اسبق تیم ملی انگلستان می دانستند حمایت های آنها باعث شد گازا به این روز بیفتد. وقتی در یورو 96 تیم ملی انگلیس مقابل اسکاتلند بازی داشت، نگاه تمام دنیا به این بازی دوخته شد. بازی آنقدر برای هر دو تیم بریتانیایی مهم بود که از همه هستی شان برای این بازی مایه گذاشتند. فوق ستاره دوست داشتنی آن بازی کسی نبود جز گازا که با ضربه استثنایی اش انگلیس را برنده کرد. قهرمان آن روز به شرایطی دچار شد که این اواخر همه به او فقط یک نام داده بودند: «الکلی بدبخت». او در جام جهانی 1990 به سرمربیگری بابی رابسون هم درخششی خیره کننده داشت.
گاردین که آن روزها تیتر «برای تو کلاه از سر بر می داریم» را زده بود بیش از 3 بار با تیتر های درشت خواستار اخراج این الکلی از کشور شده بود. هیچ کس نمی خواست گازا به این روز بیفتد اما هیچ کس هم راه را نشانش نداد تا همه در به چاه افتادنش مقصر باشند و با هم آه بکشند.
این را هم برای آنهایی نوشتم که برایم نوشته بودند خداداد در جلسه کمیته انضباطی راست می گفت که «چرا مارادونا 2 سال بعد از آنکه او را با 2 کیلو کوکایین گرفتند، سرمربی آرژانتین شد و با من این گونه برخورد می شود».
این عده شاید نمی دانند که در مقایسه هایی این چنین، بد نیست نگاه مردم دو کشور، جایگاه قهرمانان و بخصوص فرهنگ های دو کشور هم با هم قیاس شوند. اینکه از نظر مردم آرژانتین بد نیست که مارادونا حتی در این سن که دخترش با یک ملی پوش آرژانتینی ازدواج کرده، دوست دختر داشته باشد و با او به ورزشگاه بیاید. ما باید ببینیم رفتارمان از نظر مردم و فرهنگ خودمان چقدر متعارف است.
5- عده ای از دوستان نوشته اند تو به گونه ای برخورد می کنی که انگار خداداد بیگانه و اجنبی است. اتفاقا من این مطالب را برای این می نویسم که خداداد یک ایرانی است نه یک ستاره بیگانه. خداداد یک ایرانی است و به دلیل اینکه در زمان فوتبال، یک فوق ستاره تکنیکی بوده باید از هر نظر مراقب خودش باشد. آنها که نوشته اند خداداد دروغگو نیست باید بدانند که او به راحتی در برنامه 90 دروغ گفت. پیروانی هم در گفتگوی تلفنی که در گزارش قبلی آوردم تایید کرد که تلفنش به اصرار دوستان نزدیک خداداد بوده و خداداد در این ماجرا حضور داشته. خداداد به دلیل موقعیتش با مردم عادی فرق دارد و طبیعی است اگر به دلیل نعمت هایی که شهرت به او بخشیده، از برخی امتیاز های جانبی محروم شود. به هر حال در قبال کسب پول و محبوبیت، باید هزینه ای پرداخت. شاید در این مقطع حق با رسول خادم باشد که گفت باید به تمام معنا مردمی باشی.
6- خیلی ها برداشت شخصی شان این بوده که برخورد برخی رسانه ها از جمله خبر یک برخورد صرفا صنفی است، در حالی که اصلا این طور نیست. من کاری به این ندارم که قاسم محمدی خبرنگار بوده یا نه و اصلا هم به این کار ندارم که در  بخش های مختلف این فوتبال، چقدر خبرنگاران طلم می کنند یا مظلوم واقع می شوند. حرف این است که حتی اگر این مضروب، یک فرد عادی و یک ایرانی مثل همه مردم هم فرض شود نباید با او این گونه برخورد شود. اصل را مطابق فرضیه دوستم که با نام سلام هموطن برای من پیام الکترونیکی داد، این گونه قرار می دهم که سهم او در بروز این درگیری چیزی غیر از صلوات و حتی فحاشی بوده باشد. با این فرض هم نباید طبق ادعای خداداد (در برنامه آن شب) 10 نفره بر سر او ریخت. من طبق نظر دوستم سعید 1925 نمی خواهم عدالت را زیر «فرسنگ ها» خاک پنهان کنم اما خیلی دوست دارم در این مورد خاص مشخص شود چه کسی به مردم ما دروغ می گوید.