فرد هیات: به سختی می‌توان از انتخابات اخیر ریاست جمهوری در ایالات متحده و یا عناوین اعلام شده اولویت‌ها در دستگاه دیپلماسی این کشور به این نتیجه رسید که امریکا در حال جنگ است . آنها که در ماه نوامبر به کنگره راه پیدا می‌کنند با تصمیم‌گیری‌های سخت و نفس‌گیری برای ادامه استقرار نظامی در عراق و افغانستان روبه‌رو خواهند شد . با این وجود نبردهای در افغانستان و عراق و تعهد به ادامه حضور در این کشورها و یا عقب‌نشینی در زمره بحث‌هایی نیست که در بهار امسال از زبان کاخ سفید نشینان بسیار شنیده شود .
برای نمونه بهتر است به وب‌سایت کاندیداهای حضور در کنگره نگاهی بیندازید. سناتور بلانچه لینکولن که کاندیدای دموکرات‌ها از آرکانزاس است ، ده مورد را به عنوان اولویت کاری خود انتخاب کرده است . در هیچ کدام از این ده مورد نامی از امنیت ملی و یا مسائل دفاعی برده شده است . در بحث گارد ملی ، این خانم سناتور اشاره‌ای کوتاه به نام عراق کرده اما افغانستان به کلی به فراموشی سپرده شده است .
بیل هالتر که از همین حوزه خانم بلانچه ثبت نام کرده اما از طیف جمهوری‌خواه است ، بحث امیت ملی را هشتمین مورد از نه اولویت خود قرار داده است . در این بند آمده است: آرکانزاس خانه پایگاه های نظامی است که برای امنیت ملی ما حائز اهمیت فراوان هستند .
در پنسیلوانیا ، جو سس‌تاک دموکرات که در سال 2006 موجی از مخالفت‌ها با جنگ عراق را در کنگره هدایت کرد، پنج اولویت کاری را برای سرمایه گذاری و تبلیغ در رقابت‌های انتخاباتی تعیین کرده که در پنجمین و البته اخرین مورد رنگ و بویی از نظامی گری به چشم می‌خورد . البته در این بخش هم بر لزوم تجهیز نظامی ارتش و مراقبت از نیروهای انسانی و البته تامین امنیت خرید تسلیحات تاکید شده است.
پت تومی رقیب جمهوری‌خواه جوسس‌تاک است که بحث امنیت ملی را دهمین مورد از اولویت‌های خود قرار داده است . البته در این بند هم کوچکترین اشاره‌ای به نام‌های افغانستان و عراق نشده است .
در روزگار بیکاری و نبود مسکن، چندان بیراه نیست که همه نگاه‌‌ها به سمت اقتصاد جلب شود و نه مساله‌ای به نام امنیت ملی. شاید هم در زمانه همکاری‌های نه چندان جدی بین‌المللی باید نسبت به این بی‌توجهی به نگ خداوند را شاکر باشیم و نبود تحقیق و تفحص جدی در خصوص این جنگ‌ها را تبعات طولانی‌شدن آنها بدانیم.
با این‌همه این سکوت از برخی زوایا آزار دهنده است. نخستین دلیل آن است که این بی‌توجهی باز هم گویای جدایی افکار عمومی ایالات متحده از ارتش و سربازان در غربت است . با نزدیکی به انتخابات ماه نوامبر، کاندیداها اندک اندک لباس پولادین بر تن می‌کنند و باز هم از قهرمانان ما در عراق و افغانستان یاد خواهند کرد. با این‌همه پس از انتخابات ؛ سربازانی که فرسنگ‌ها آن‌طرف‌تر به استقبال آتش می‌روند ، بر زمین سخت می‌خوابند و در گرمای تابستان عرق می‌ریزند به فراموشی سپرده می‌شوند .
باراک اوباما رئیس جمهوری ایالات متحده را می‌توان هم به دلیل این بی‌توجهی تشویق کرد و هم تنبیه. من به عنوان یک دیپلمات اروپایی از این آتش‌بس سیاسی استقبال می‌کنم و ان را مدیون تلاش‌های باراک اوباما برای مبازره با شبه نظامیان و البته تعیین زمان برای عقب‌نشینی از از افغانستان می‌دانم.
با این‌همه بسیاری از کارشناسان به نکات منفی این گزارش فکر می‌کنند و اعتقاد دارند که باراک اوباما پس از تعیین زمان برای عقب‌نشینی از افغانستان بسیار کم و اندک به این مبحث پرداخته است . این طیف اعتقاد دارند که باراک اوباما باید هرزچندگاهی به امریکایی‌ها یادآوری کند که سربازان هموطن آنها در حال جانفشانی هستند. باراک باید به هموطنانش دلایل مبارزه سربازان امریکایی در افغانستان و عراق را یاد آوری کند .باراک اوباما شاید در سخنرانی‌های خود به افغانستان و عراق هم اشاره کند اما مشکل اینجاست که او خود را رئیس‌جمهوری جنگ نمی‌داند . درست بر خلاف جورج بوش ، هیچ کس باراک اوباما را به واسطه بازی گلف در خارج از ساعت کاری مورد شماتت قرار نمی‌دهد .
در شرایطی که حوادث خوشایند سلسله‌وار در کنار هم رخ دهند، ممکن است نگرانی ما در خصوص عدم ذکر نام افغانستان و عراق در رسانه‌ها یا از زبان سیاستمدارن نیز بی‌دلیل باشد . اگر عراق در چند روز آینده با موفقیت دولت خود را تشکیل دهد، اگر سربازان امریکایی به راحتی خاک عراق را طبق برنامه ترک کنند،اگر عملیات های نظامی در افغانستان با موفقیت پیش رود، اگر تلفات سربازان امریکایی افزایش نیابد، در اینچنین شرایطی می‌توانیم جنگ را دهمین اولویت از لیست ده بندی اولویت های ملی قرار دهیم.
اما جنگ‌ها بر اساس برنامه‌ریزی‌های ما پیش نمی‌روند. اگر غیبت این برنامه ریزی ها در خصوص عراق و افغانستان تاثیری بر افزایش تلفات امریکایی‌ها در این کشورها نداشته باشد و تنها به معنای از مقابل تیررس دور شدن این جنگ‌ها باشد، اندک اندک سیاستمدارانی که در این سال‌ها از جنگ‌های در افغانستان و عراق حمایت کرده‌اند نیز به جرگه کسانی می‌پیوندند که نسبت به این نبردها بی‌توجه هستند .
واشنگتن پست 24 می/ ترجمه : سارا معصومی
نظر شما