«وعده تو خالی» و «کاندید توخالی» سر و ته یه کرباس!

نمی دونم با چه حساب و کتابی ما شدیم غمگین ترین کشور دنیا چون اصولا چیزی نمونده که بهش نخندیده باشیم. شاید به این خاطره که اونقدر نذاشتن «سرجاش» به چیزهای خنده دار بخندیم که «بجاش» به چیزهایی جدی و حساس می خندیم! دو دو تا چهارتا، وقتی کارناوال شادی نداریم همه چیزمون می شه کارناوال شادی!

پلاسکو آتیش می گیره قبل از اینکه دودش بره تو چشممون، جوک هاش می ره تو حلقمون! هواپیمای خودی سقوط می کنه جوک می سازیم ، پهپاد دشمن تو آسمون بال بال می زنه، همون موقع جوک هاش روی زمین معلق می زنه. یه سلبریتی می میره، با کمال اندوه و تاثر برای شادی روحش جوک می سازیم!
وقتی هم نمی میره برای شادی روحمون شایعه می سازیم. حالا هم که دم انتخاباتی داریم با سرنوشت خودمون یه قل دو قل بازی می کنیم و با این نامزدهای مکش مرگ شناسنامه به دست، صفا می کنیم. خلاصه این روزها برای خندوندن مردم لازم نیست استندآپ کمدی اجرا کنی فقط کافیه ازاین جا تا وزارت کشور راه بری و قر بدی تا در روز نامزدیت، ملت ایران رو «خوشبخت» که چه عرض کنم «خوشحال» کنی!دیگه کار از نظارت استصوابی گذاشته بعضی هاشون رو باید با تک تیرانداز توهمون میدون فاطمی کله پا کرد.
اینکه چرا نامزد ریاست جمهوری شدن، حتی به اندازه ورود به استادیوم ها دنگ و فنگ و اما و اگر نداره؛ احتمالا به ما ربطی نداره! فقط خدا کنه این نباشه که مرگ رو نشون می دن تا به تب راضی بشیم. جسارتا «فضای دو قطبی» با «آدمهای دو قطبی» تومنی سنار توفیر داره و خیلی آبرومند تره! اصلا بگذریم؛ گفتم که ... به ما ربطی نداره!

حالا درد من یکی، تو این اوضاع بلبشو از بیگانگان و این تحفه های مو فرفری کفن پوش پلاکارد بدست نیست...که هرچه کرد با من آن آشنا کرد. اینکه یه کاندید داش مشتی کار نابلد بی سواد 200 کیلویی شتر مرغ فروش میاد و مثلا وعده یارانه 15 میلیون تومنی می ده، قبول؛ بهش می خندیم اما اون کاندیداهایی که با چند ده سال سابقه مدیریت اجرایی در شهرداری و وزارت مخابرات و نیروی انتظامی و حتی ریاست جمهوری و .. میان و وعده می دن که: چهار ساله درآمد و قدرت خرید سرانه رو دو و نیم برابر می کنیم ( یعنی بیشتر از ایسلند، بلژیک، استرالیا، کانادا، فنلاند، ژاپن، فرانسه، انگلستان، ایتالیا، نیوزیلند، اسپانیا و کره جنوبی) و یا 5 میلیون شغل ایجاد می کنیم و یا 250 هزار تومن یارانه می دیم و.... رو کجای دلمون بذاریم؟ لطفا محلشو دقیقا بگید!
حالا که رگ گردن همه برای کاندیداهای تو خالی پوپولیستی زده بیرون یه فکری هم به وعده های پوپولیستی یقه سفید ها هم بکنید. چون احساس حماقت خیلی بدتر از خود احمق بودنه!