مرد راه حل، از چهارشنبه که وارد سرزمین‌های اشغالی شده بازهم فقط شنیده است و هنوز نوبت گفتن، چه رسد به دیکته کردن به او نرسیده است.
او دیروز در برابر عباس نیز فقط گوش می‌داد و روز جمعه شب، وقتی تصاویر دیدار او با لیبرمن وزیر خارجه متکبر، از خود راضی و به شدت افراطی اسرائیل از شبکه‌های خبری دنیا پخش می‌شد به خوبی می‌شد خنده ریز وشیطنت آمیز او را وقتی میچل از تشکیل دو کشور اسرائیلی و فلسطینی سخن می‌گفت حس کرد.
او با تمسخر نیشخند می‌زد و چشم‌های درشتش را که با اندام فربه و بزرگ او تناسب خوبی دارند به نشانه بی‌اهمیتی اظهارات فرستاده اوباما به منطقه به این‌‌سو و آن‌سو می‌چرخاند.
همه‌چیز از تفاوت مسیر میان کاخ سفید و تل آویو خبر می‌دهد و اگرچه فرستاده اوباما به رسانه‌ها می‌گوید که تنها چاره، تشکیل دو کشور اسرائیلی و فلسطینی است، نخست‌وزیر سرزمین‌های اشغالی تنها با پیش شرطی که نا گفته تحقق آن محال است چنین اظهاراتی را تأیید می‌کند.
نتانیاهو که خود بهتر از هر کسی می‌داند حماس و سایر گروه‌های جهادی فلسطینی محال است ماهیت اسرائیل را به رسمیت بشناسند، اعلام می‌کند که تشکیل دو کشور تنها زمانی قابل بررسی و تأمل است که فلسطینی‌ها اسرائیل را به عنوان کشوری یهودی به رسمیت بشناسند. این البته اگر محقق شود، آقای نخست‌وزیر به فلسطینی‌ها لطف کرده مذاکراتی در این خصوص را مجاز خواهد دانست ،نه تحقق کشور فلسطینی را.
و حالا بسیاری از تحلیلگران از حرکت سه طیف در جاده‌های مختلف سخن می‌گویند. کابینه کنونی اسرائیل که اکنون به راستگرایان افراطی رسیده و وزارت خارجه آن در اختیار یک ضد‌عرب ضد‌فلسطینی به نام لیبرمن است که در جاده‌ای حرکت می‌کند که نه به صلح منتهی می‌شود و نه به رسمیت شناختن کشوری فلسطینی و رسیدن آن تباهی بیش از هرچیز دیگری محتمل است.
دولت آمریکا اما جاده ریاکارانه و سر سبزی را برگزیده است. اوباما نوعی بی‌طرفی صلح‌طلبانه را به جهانیان نشان داده و اینگونه وانمود می‌کند که با برگزیدن یک جرج میچل با‌تجربه، که خیلی‌ها او را "زیادی بی‌طرف" می‌دانند، قصد دارد جهانیان را برای همیشه از معضلی به نام بحران خاورمیانه رهایی دهد. این جاده آمریکا را به هرچیز و هر جا نرساند، دست کم آنها را به مامنی منتقل خواهد کرد که می‌توانند از انتقادات و حملات جهان اسلام در خصوص فلسطین در امان بمانند، و همه نشد‌ها را به گردن یک کابینه افراطی زبان نفهم که در اختیار نتانیاهو است بیندازند و دو آن را به تعصب و جنگ طلبی گروه‌های فلسطینی از جمله حماس مربوط کنند.
مسیر سوم اما مسیری است که فلسطینی‌ها در آن قدم می‌زنند و اگر چه در ابتدا یک جاده بود اما در گذر زمان به دو انشعاب بزرگ تبدیل شده، انشعاب اول که حماسی‌ها آن را برای پیمودن برگزیده‌اند آنها را قرار است به یک کشور فلسطینی بدون اسرائیل برساند و همه سرزمین‌های اشغالی را به صاحبان آن بازگرداند.
مسیر انشعابی دوم که بازماندگان یاسر عرفات در آن گام بر می‌دارند آنها را به همان کشور فلسطینی در مجاورت کشور جعلی راضی می‌کند و به تخت و تاج و حکومت بر کمتر از یک چهارم از حق واقعیشان دل خوش می‌کند.
با چنین نگاهی، آمریکا در جاده خودش که جاده فرار است و منافع زیادی برای آن به همراه دارد گام بر می‌دارد و بعید است که بیش از این بخواهد موی دماغ کابینه نتانیاهو شود و وقت خود را با گپ زدن با عباس و حماس تلف نماید.
نظر شما