عملکرد مدیران همیشه قابل نقد و ارزیابی است و به همین ترتیب موفقیت و یا عدم موفقیت مدیران قابل سنجش است به حدی که حتی منجر به تغییر مدیرت شود اما همیشه و در تمام فرصت هایی که پیش آمده این را متذکر شده ام که در تئاتر، واقعیت این است که حیطه امکانات و امکان مانور برای یک مدیر تئاتر ـ که در شاکله وزارت ارشاد مدیری میانی محسوب می شود ـ محدود است و این در حالی است که به طور مستمر وحتی روزانه با مشکلات و خواسته های عدیده مواجه است؛ بنابراین نهایت هنر یک مدیر تئاتر و در واقع اوج ابتکار، خلاقیت و حسن مدیریت وی در مهار بحران مستمر و وروزانه تئاتر است.
شاید در بخش های دیگر و به ویژه در فرهنگ و هنر هم این موضوع مصداق داشته باشد، ولی واقعیت عیان این است که در تئاتر، که با حمایت های دولتی فعالیت‌هایش انجام می شود، در عرضه و تقاضا به هیچ عنوان موازنه متناسب وجود ندارد و این نبود تناسب حتی نسبت به سیار عرصه‌های فرهنگی و هنری چشمگیرتر و وسیع تر می شود. در نتیجه آمد و شد مدیران تاثیر زیادی در این وضعیت نابسامان ندارد؛ چه، عموما مدیری که در یک دوره زمانی توانسته با مشکلات روزمره فروان، روزنه هایی را برای عبور از بحران، شناسایی و پاسخ نسبی برای آن پیدا کند، بهتر از مدیر یا مدیرانی است که وقتی هم بیایند تازه باید بحران ها را شناسایی و راهکارهایش را بیابند و البته در این میان، «زمان» قربانی خود را خواهد گرفت.
به واقع تئاتر ما بیش از آن که تحت تاثیرمدیر میانی باشد، تحت تاثیر سیاست‌های کلی فرهنگ و هنر است که قبض و بسط فراوانی را به خود می گیرد. در این میان برخی مدیران خوش فکر و موفق تر، از پس این بحران بر می‌آیند و برخی به دلیل اشاره ای که به عرضه و تقاضا شد، در زیر مشکلات کمر خم می کنند و دوران شان به ناخوشی سر می آید.
تئاتر دولتی با این امکانات بسیار ناچیز هیچ گاه نخواهد توانست از پس این همه استعدادهای شایسته و مطلوب برآید، مگر این که با اعتماد به خود هنرمندان و با شکل گیری جریان‌هایی مثل تئاتر خصوصی، در صدد برون رفت از این انسداد باشد.
نکته مهم دیگر این که به جای مدیران، سیاست ها باید عوض شود و نگاه مدیران کلان باید به سیاست های کلان فرهنگی و هنری تغییر کند.
نظر شما