اینجا چهارراه استانبول است، تقاطع خیابان جمهوری با خیابان فردوسی. دورتا دور پر است از ساختمان های قدیمی . ساختمان هایی که در بسیاری از زیر زمین های شان میزهای فوتبال دستی و بیلیارد چیده اند . میزهایی که دور تا دورش پر است از آنهایی که بازی کردن برای شان خیلی مهم نیست. عده ای که تقریبا فارغ از تفاوت های سنی شان ، وجه اشتراک شان سیگاری است که به لب دارند . آن ها که برای شان گل های بازی پرتغال و کره شمالی مهمتر از هر اتفاقی در عالم است. آنها که بخش بزرگی از سرمایه زندگی شان را روی میز ریخته اند تا بر سرش قمار کنند.
درست قبل از بازی پرتغال و کره شمالی بود که به واسطه یکی از آشنایان می توانیم وارد گود قمارباز ها شویم. زیرزمین قدیمی یکی از ساختمان های نزدیک به میدان فردوسی پاتوق آقایان است. آنها که از نوجوان کمتر از 20 سال تا مردان میان سال را می شد دید. چهره غریبه برای شان قابل هضم نیست. سکوتی مرگبار و بازی تصنعی فوتبال دستی ، نگاه های پرسانی که زیر چشمی رد و بدل می شود تا سرآخر حس اطمینان از سوی یکی از بزرگان القاء شود، حالا می توانند بازی را شروع کنند.
دقایقی به بازی کره شمالی و پرتغال مانده است. سرمایه گذاری روی تیم آسیایی کاری خنده دار است و کسی که می خواهد این تیم را بر دارد باید « آوانس پولی » بزرگی بدهد. این درست اصطلاحی است که برای تیم قوی تر به کار می برند. یعنی تیم قوی تر را برداشتن مستلزم این است که به طرف مقابل امتیازی بزرگ داده شود. پسر 29 ساله می خواهد روی پرتغال سرمایه گذاری کند. او باید این قدر باید شهامت داشته باشد که دست به ریسکی بزرگ بزند.
پرتغال حتما می برد اما اینکه با چند گل برنده می شود مهم است. کره شمالی که بازی قبلی را با برزیل با نتیجه نزدیک واگذار کرده بود ، می توانست این بار هم شگفتی ساز لقب بگیرد. چهار نفر حاضرند روی کره شرط ببندند. شرط یک به چهار است.مدام اعداد پیشنهادی بالا و پایین می شود. طرفدار پرتغال حاضر نیست خیلی بالاتر برود. او از گل سوم پرتغال برنده لقب می گیرد. کره اگر فقط با دو گل اختلاف می باخت ، او شرطی بزرگ را باخته بود. برد بازی برایش فقط چهار میلیون داشت اما باختش در شرایطی که با چهار نفر ، یک به 5 شرط بندی کرده بود ، 20 میلیون ضرر را روی دوشش می گذاشت. ادبیات رایج چاله میدانی میان دو طرف معامله رد و بدل می شد. دقایقی طولانی کل و کل و سرانجامش این شرط بزرگ . شرطی که این بار با پیروزی 7 بر صفر پرتغال 4 میلیون سود نقد برای برنده و جلوگیری از ضرری 20 میلیون تومانی به او را گرفت.
البته شرط ها از 5 هزار تومان شروع می شدند و گاه تا شرط های چند میلیونی پیش می رفتند. قمار باز ها در خلوت تاریک شان زندگی شان را پای بساط قمار ریخته بودند و معامله می کردند. دود سنگین سیگار و درصد احتمال اینکه اوت دستی های سوئیس از شیلی بیشتر می شود یا برعکس تمام دلخوشی بازی کثیف شان شده بود. آنها که انگار معتاد این شرط بندی شده اند
این بساط مدت هاست که هر شب در همان حوالی برپاست . جماعتی که روزگاری اطراف ورزشگاه امجدیه جمع می شدند ، آنها که منصور پورحیدری درباره شان می گفت:« زمان بازی ما پاشنه رختکن را از جا در می آوردند که زودتر از شاهینی ها به زمین برویم پون مثلا شرط بسته بودند اول تاجی ها به زمین امجدیه می آیند یا شاهینی ها!»
آنها که حالا چند سالی می شود با بیرون کردن شان از امجدیه ، برای قمارشان به حوالی میدان استانبول می روند تا مخفی گاه های شان سعی می کنند دور از دسترس نهاد های امنیتی باشند .
نظر شما