نه مشکل بودجه داریم، نه کمبود کارشناس

بنابراین اینکه بگوییم یک شهر غرق در آسیب‌های اجتماعی است مشکلی را حل نمی‌کند بلکه فقط باعث ایجاد اضطراب اجتماعی و دلهره در جامعه می‌شود.
30 سال است که بنده و همکارانم درخواست و خواهش کرده‌ایم که نهادهای متولی مانند وزارت کشور، نیروی انتظامی، قوه قضاییه , سازمان بهزیستی بانک اطلاعات آسیب‌های اجتماعی تهیه کنند تا تعداد و انواع آسیب‌ها و نیز نقشه آسیب‌های اجتماعی در ایران و تهران ترسیم شود، چرا که هرکدام از مسئولان و کارشناسان از نگاه خود آمار و عددی برای آسیب دیدگان اعلام می‌کنند؛ به عنوان مثال یک مسئول می گوید چهار میلیون معتاد داریم، دیگری می‌گوید دو میلیون و برخی یک میلیون یا کمتر اعلام می‌کنند.در مورد متکدیان، کودکان خیابانی و زنان کارگر جنسی نیز همین اصل صادق است.
بدون داشتن آمار و اطلاعات دقیق هر سیاست گذار و برنامه ریزی با هر مقدار بودجه و توان انسانی محکوم به شکست است. اقدامات جزیره‌ای سازمان‌ها و نهادهای متولی، سیاست گذاری‌های سلیقه ای و حرکات انفرادی باعث عدم تمرکز سخت افزاری و نرم افزاری می‌شود، به همین جهت آسیب‌های اجتماعی در کفه‌ای بسیار سنگین، پیشگیری ها و مقابله ها در کفه ای دیگر بسیار سبک دیده می‌شوند.
ما در کشور نه مشکل بودجه داریم و نه با کمبود کارشناس و نه با کمبود امکانات مواجه هستیم، بلکه تنها نکاتی که پیش‌تر عرض کردم مشکل ما هستند، وگرنه با توجه به جمعیت و تشدید جنگ نرم و فعالیت گسترده مافیای مواد مخدر در مقایسه با بسیاری از کشورها، آسیب دیدگان ما قابل قبول هستند.
شهرداری تهران در 10سال گذشته در زمینه درمان معتادان متجاهر و اشتغال زایی برای آنها، توانمندسازی زنان سرپرست خانوار و جذب و آموزش کودکان خیابانی، اقدامات قابل قبولی انجام داده که باید با فعالیت‌های دیگر یک کاسه شوند، وگرنه با این روند، خطر گسترش آسیب‌های اجتماعی هیچ‌کس را در حاشیه امن نخواهد گذاشت.
رسیدن سن اعتیاد به 14 سال و تنوع مواد مخدر صنعتی باعث شده جامعه با چالش جدی مواجه شود، بنابراین همه می‌دانیم چه خبر است، فقط باید وارد گود شد و دلسوزانه به دور از جناح بندی سیاسی و سلیقه‌های جناحی به فکر جامعه و نسل آینده باشیم.