خیلی ها معنایش را نمی دانند. خیلی ها. حتی آن ها که هرروز در معرضش هستند. آن ها که کتک می خورند، ناسزا می شنوند، گرسنگی می کشند، مورد تجاوز قرار می گیرند. خیلی ها نمی دانند حتی شنیدن یک ناسزا یا همین که کمی «هول» داده شوند یعنی در معرض خشونت قرار گرفتن، یعنی پایمال شدن حق طبیعی شان، یعنی وجود داشتن حقی برای دادخواهی. حالا دیگر سال هاست که با هر مورد خودسوزی زنان در شهرهایی مانند ایلام، با هرتجاوز، با هر طلاق به علت خشونت شوهر در خانه و با هزارها مورد دیگر، کلمه خشونت عیله زنان درذهن فعالان حقوق زن زنده می شود.
فعالانی که هرچند سالهاست دارند برای شناساندن حقوق زنان به آنها و لزوم تدوین قانونی برای مقابله با این خشونتها تلاش می کنند ولی هنوز هم بسیاری از خواسته هایشان سر جای خودشان است، هنوز هم قانونی برای مقابله با خشونتهای خانگی در ایران تصویب نشده و تعدادی از زنان ایرانی در خانه هایشان، مورد آزار و اذیتند و قانونی هیچ پناهی به آنها نمی دهد.
اعضای فراکسیون زنان در حالی از بررسی این طرح در مجلس خبر داده ند که اذیت و آزار زنان در خانه، تا به حال میان برنامه ها و دغدغه های مسئولان دولتی قرار نگرفته است. اما شاید باید درآمدن این موضوع از حالت پنهانی در خانه ها به روی میزهای نمایندگان مجلس را غنیمت شمرد؛ چرا که در این سالها همواره این محققان اجتماعی و جامعه شناسان بوده اند که خشونت خانگی را بررسی کرده اند.
یکی از بزرگترین و مهمترین پژوهش‌ها در باره خشونت علیه زنان در ایران، یک طرح ملی است که توسط دفتر امور اجتماعی وزارت کشور و مرکز مشارکت امور زنان ریاست جمهوری، اجرا شد.آمارهای طرح ملی نشان می‌دهد که ۶۶ درصد زنان ایرانی، از اول زندگی مشترکشان تاکنون، حداقل یکبار مورد خشونت قرا گرفته‌اند. با این حال میزان و انواع خشونت خانگی در استان‌های مختلف ایران از تنوع و تفاوتهای زیاد و معناداری برخوردار است.
بنا به گزارش سازمان بهزیستی ایران در سال ۱۳۸۴، ظرف شش ماه، هشت هزار مورد خشونت خانگی علیه زنان گزارش شده است، یعنی به‌طور متوسط روزانه حدود ۴۴ مورد خشونت به اطلاع مسئولان می‌رسد، درحالی که بسیاری از موارد دیگر ممکن است هیچ وقت به نهادهای رسمی گزارش نشود. همچنین بیش از ۶۰ درصد زنان ایرانی، دست کم یک بار در زندگی خود، قربانی خشونت خانگی بوده‌اند. خشونت جسمانی، شایع‌ترین نوع خشونت خانگی به شمار می‌رود، درحالی که به گفته دکتر هادی معتمدی، مدیرکل دفترآسیب‌های اجتماعی سازمان بهزیستی، موارد خشونت روانی بیشتر است.
مینو مرتاضی لنگرودی در مورد خشونت علیه زنان در ایران می گوید:" در جامعه امروز با ایجاد موانع جدی بر سر راه حضور و مشارکت زنان در عرصه‌های تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری کلان سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مواجه هستیم."
این فعال حقوق زنان ادامه می دهد:" قوانین ایران امنیت لازم را برای زنان ایجاد نمی‌کند وعدم امنیت نوعی خشونت است. زنان درایران در تصمیم‌گیری‌ها و تصمیم‌سازی‌ها، سیاست‌گذاری‌ها و قانون‌گذاری‌ها حضور ندارند و مراکز امور زنان، دفاتر امور زنان دروزارتخانه‌ها، شوراهای زنان و دفاتر تحقیقاتی زنان تاسیس شده‌اند که با تاسیس این مراکز در ارتباط با زنان اقدامی انجام نمی گیرد."
متن کامل گزارش را اینجا بخوانید.
نظر شما