بازی های مجموعه های تلویزیونی و به‌طور خاص مجموعه هایی که به‌صورت مناسبتی ساخته می شوند معمولاً چندان فرصت کار برای بازیگر به وجود نمی آورد و امکان بروز خلاقیت و توان بازیگری را از او می گیرد.
اغلب بازیگران سینمای ایران قابلیت آنکه در نقش های مختلف به‌صورت کاملاً متفاوت از کارهای قبلی خود ظاهر شوند، ندارند و این نقطه ضعفی است که دراغلب فیلم ها و مجموعه های تلویزیونی دیده می شود. این شرایط در مورد مجموعه هایی که به‌صورت مناسبتی ساخته می شود بیش از پیش به‌نظر می آید و توجه ها را به خود جلب می کند.
در مورد مجموعه های مناسبتی همواره فرصت کوتاهی برای نوشتن فیلمنامه و شخصیت پردازی ها وجود دارد. این شرایط باعث می شود تا نزدیک شدن به جزئیات شخصیت ها در فیلمنامه ها و پرورش دادن آن اغلب مواقع اتفاق نیافتد و این به صورت یک کاستی در کارهای مناسبتی دیده شود.
اغلب متن هایی که برای مجموعه های مناسبتی نوشته می شود بدون صرف زمان زیادی برای طراحی ابعاد مختلف شخصیت های داستان آماده و تکمیل می شود و در این شرایط راهی غیر از طراحی کلیشه ای شخصیت ها باقی نمی ماند. زمانی که متن ها به این ترتیب نوشته می شود نمی توان از بازیگران انتظار داشت که قالب کلیشه ای نقشی که برای آنان طراحی شده را کنار بزنند و خود در این چارچوب تکراری بازی متفاوت و تازه ای ارائه دهند.
تولید با شتاب مجموعه های مناسبتی دلیل دیگری است که سبب می شود نه کارگردان و نه بازیگران زمان زیادی برای تمرکز روی کارشان نداشته باشند. رسیدن به ویژگی خاص در بازی بازیگران نیازمند پروسه ای است که باید طی شود و در این پروسه ابتدا باید متن خوبی در اختیار بازیگر قراربگیرد، در ادامه باید بازیگر زمان آن را داشته باشد تا روی نقش خود کارکند و در نهایت کارگردان با دقت و حوصله روی نحوه بازی بازیگر تمرکز کند و او را راهنمایی کند. به نظر می رسد در جریان تولید مجموعه های مناسبتی هیچ یک از این المان ها به طور تمام و کمال فراهم نیست و در نتیجه آنچه به عنوان حاصل کار بازیگران می بینم همانند کلیت این مجموعه ها خالی از شتاب زدگی و شرایط سخت تولید اثر در این شرایط نیست.
در این وضعیت اگر بازی متفاوتی از بازیگران ببینیم جای تعجب دارد؛ زیرا همه چیز برای ارائه یک کار مشابه دیگر کارهای بازیگران فراهم است. اصولاً همه پذیرفته اند که در مجموعه های مناسبتی دنبال کار ویژه ای نباشند و به دیدن همان حداقل ها بسنده کنند.
کیفیت و ظرافت اصولاً درکارهای مناسبتی عناصری هستند که توجه چندانی به آن نمی شود زیرا در اینجا قرار است که کار به پخش برسد و برای رسیدن به پخش و تولید به موقع کار باید خیلی از نکات نادیده گرفته شود و یا کمتر مورد توجه باشد که بازی بازیگران نیز یکی از آن نکات است.
اما با این وجود در میان مجموعه های مناسبتی ماه مبارک رمضان امسال بازی حسین محجوب در مجموعه «در مسیر زاینده رود» کاری قابل بحث است. این نقش ظرافت هایی دارد که در میان مجموعه های مناسبتی به طور ویژه دیده می شود. محجوب درجریان ایفای این نقش از کلیشه ها فاصله گرفته و بازی او را می توان در میان بازی های سایر بازیگران در مجموعه های رمضان امسال در مرتبه ای بالاتر دانست.
نظر شما