یک اثر هنری زمانی که توسط یک هنرمند در یک فرآیند به ذهن او خطور می کند و بوجود می آید تا زمانیکه به موجودیت برسد هیچ ارتباطی با فلسفه ندارد و تا حد زیادی با آن بیگانه است.
زمانیکه این اثر بوجود آمد باید یک علم فلسفی پرسشگری داشته باشیم و با علم به اینکه این هنر معلول چه شرایطی بوده است آن را به نمایش بگذاریم و به یک استنتاج برسیم.
فلسفه چرایی و چگونگی هنر را پس از ایجاد آن تعقیب میکند اما در مراحل اولیه و آغازین آن شاید حتی اگر فکر بیش از حد عقلی و استدلالی باشد به نوعی آن ذوق و آزادی را که ما میتوانیم در اثر خلق کنیم از بین ببرد در این شرایط استدلال عقلی میتواند حتی دست و پا گیر باشد .
به نظر من در طول تاریخ به مسئله رابطه بین هنر و فلسفه زیاد پرداخت شده است برای مثال کتاب هایی که در قلمرو هنر پست مدرن نگاشته شده است به این مسئله اشاره داشته است. در این کتب اشاره شده است به اینکه مدرنیته با انقلاب صنعتی و عصر صنعت ارتباط دارد ولی پسامدرن بیشتر با ارتباطات و اطلاعات مرتبط است . و آن دوران دورانی است که واکنش های عمیقی نسبت به صنعت وجود دارد .
برخلاف اغلب مدرسین فلسفه که معتقدند هنرمند به فلسفه نیازمند است تا اثرش شناخته و درک شود من معتقدم که هم کسانیکه به فلسفه میپردازند و هم هنرمندانی که هنر را به شکل ذوقی دنبال میکنند هر دو بر شرایط دیگری محیط هستند و میتوان ویژگی های مشترک بسیاری را در آنها یافت .
نکته دیگری که حائز اهمیت است این است که این شرایط همواره همسان نیست و در دوره های تاریخی مختلف قدری دچار تقدم و تاخر میشود اما از نظر من مسائل ذوقی اغلب پیشواترند .
اشاره به رابطه ای که در دوران صفوی با هنر و معماری و فلسفه وجود دارد میتواند مثال مناسبی باشد . در این دوران نقاشی و معماری و فلسفه به این روند رسیده بودند که رویکرد خودشان پذیرای چه شرایطی باشند .
نقاشی هنر دیداری است و به راحتی موضوعات و شرایط را به خود جذب میکند و میتواند شرایط مختلف را حدس بزند و اما معماری با فرهنگ و جامعه بیشتر سر و کار دارد و تا حدودی میتوان گفت در این دوره ذوقی که در نقاشی مشاهده میشود در معماری نمیتوان یافت . اما درباره فلسفه؛ فلسفه مستلزم زبان غنی و پیچیده ای است که در عصر صفویان نیز به همان شکل سنتی خود باقی میماند این در صورتی است که نفوذ هنری در نقاشی فراوان و در معماری میانه است.
نظر شما