نشستهای مشترک دولت و مجلس در هر سطحی که برگزار شود - فارغ از اینکه با عموم نمایندگان باشد یا با جمع محدودی از آنها- منجر به تعامل بیشتر قوا خواهد شد. نه تنها مسائل فیما بین در چنین جلساتی حل و فصل خواهد شد، بلکه دیدارهای چهره به چهره با رئیسجمهور و بیواسطه نیز بسیاری از مسائلی را که با واسطه نقل شده و مشکل افرین بوده را مرتفع میکند.
اتفاقا اینگونه جلسات سبب می‌شود که مسائل راحتتر به نتیجه برسد و اگر طرح یا لایحهای با ایرادی مواجه شده باشد، به این ترتیب با توافق دولت و مجلس ب سرانجام برسد. این در حالی است که در حال حاضر برخی دلخوریها میان دولت و مجلس وجود دارد. از یکسو برخی نمایندگان مجلس از تقاضای استرداد لایحه برنامه پنجم از سوی دولت گلایه دارند و برخی هم به دلیل مواضع رئیسجمهور در قبال جایگاه مجلس انتقاد دارند.
اما از سوی دیگر دولت هم به حق انتظاراتی از مجلس دارد. از جمله اینکه لوایحش را با کمترین تغییرات از مجلس پس بگیرد و توان اجرای آن را داشته باشد. متاسفانه آنچه که در کمیسیون تلفیق رخ داد، بر خلاف روند همیشگی بررسی لوایح در مجلس بود و لایحه دولت به طرحی در مجلس بدل شد، بیآنکه قدرت اجرایی آن از سوی دولت در نظر گرفته شود.
این در حالی است که به فرموده رهبری، دولت در وسط میدان اجراست و مجلس باید به ان کمک کند. انتظار است که این همکاریها دوطرفه باشد هرچند که از ناحیه مجلس کمتر مشهود است. مجلس قبل و بعد از تصویب یک قانون باید با دولت همکاری داشته باشد. چه قبل از تصویب، باید با توجه به ظرفیتهای دولت، قوانین را به تصویب برساند و چه بعد از آن باید با توجه به توانمندی دولت، انعطاف لازم را در اجرا فراهم آورد و زمینههای اجرایی را فراهم کند.
در مجموع دولت و مجلس برای اجرای فرمان رهبری در راستای تعامل با یکدیگر و به نمایش گذاشتن وحدت از یکسو و حل مسائل کشور از سوی دیگر، باید به یکدیگر مدد رسانند و مسائل خرد را مرتفع کنندو برگزاری نشستهای مشترک، بهترین راهکار برای عملیاتی کردن این مهم است.
نماینده تهران و عضو فراکسیون انقلاب اسلامی
نظر شما