تدوین الگویی برای نیل به توسعه همه جانبه از موضوعاتی بوده که همواره ذهن اندیشمندان و متفکران این مرز و بوم را به خود جلب کرده و به اولویت نخست تبدیل شده به گونه ای که هریک از اندیشمندان راهکاری را برای برون رفت از وضعیت فعلی و دستیابی به اهداف مد نظر ترسیم کردند .
اندیشمندان عصر حاضر در راستای رفع این دغدغه های ذهنی، راهکارهایی گوناگونی را مطرح کردند و می توان به راحتی این نظریه ها را دسته بندی کرد به ترتیبی که دیدگاه سنت گرا و دیدگاه غرب گرا وجود دارد که در دیدگاه سنت گرا افراد نظریات غربی را به طور کامل نفی کرده و حاضر به شنیدن نظریات سنتی نیستند و در دیدگاه غرب گرا نفی سنت به طور کلی و زدودن آن از عرصه های اجتماعی مدنظر قرار می گیرد .
این دو دیدگاه برروی یک طیف، کاملا در برابر هم قرار می گیرند و هیچ یک حاضر به تعامل با یکدیگر نیستند و همواره یکدیگر را نفی می کنند و این جدال بی پایان همواره ادامه داشته و تا کنون دستاوردی را به ارمغان نیاورده است بنابراین باید به راهکار بینابینی که تلفیقی از هر دو نگرش بدون نفی کامل اندیشه دیگر است ،عمل کرد.
افرادی ماننداقبال لاهوری در طیف سوم قرار می گیرند به ترتیبی که اقبال به دموکراسی عرفانی اعتقاد داشت چون به این مساله باور داشت که دموکراسی به عنوان تجربه بشری باید مورد استفاده قرار بگیرد و از سوی دیگر باید به عرفان به عنوان گوهری نایاب که در هر کوی و برزن یافت نمی شود ،مزین شود .
متاسفانه دیدگاه بینابینی به عنوان دیدگاه واقع بینانه از کمترین قوت برخوردار است و منافع ملی ایجاب می کند که از هر طریقی این دید گاه ها تقویت شود بخصوص که طرفداران این دیدگاه به شدت تحت فشار هستند از سویی سنت گراها این افراد را غرب گرا می دانند و لز سوی دیگر غرب گرایان این افراد را سنت گرا می نامند.
نیل به الگوی اسلامی ایرانی در گرو تقویت این دیدگاه بینابینی است که متاسفانه مورد غفلت واقع شده و از هر راهکاری باید استفاده کرد که این دیدگاه در جامعه تقویت شود و چنین مساله مهمی باید در دستور کار نخبگان اجتماعی قرار بگیرد وبا این استراتژی می توان دغدغه الگوی ایرانی اسلامی توسعه را محقق کرد .
نظر شما