رابرت کلین
درست در روزهایی که رهبران ایالات متحده دست روی دست گذاشته و در گوشه ای منتظر نشسته اند تا شاید همتاهای آنها در کره شمالی به خود بیایند و دست به خلع سلاح داوطلبانه بزنند، کره شمالی به سیاست های جنگ طالبانه خود به راحتی ادامه می دهد . سال گذشته میلادی بود که کره شمالی به صراحت از آماده گی خود برای ساخت راکتور آب سبک سخن گفت و البته از تکنولوژی غنی سازی اورانیومی که به این راکتورها سوخت رسانی بکند . همزمان با اعلام این خبر موجی از گمانه زنی های منفی در سطح جهان آغاز شد . درست دو هفته پیش بود که سفری چهار روزه به کره شمالی داشتم و در بازدید از راکتور یونگ بیون دیدم که این کشور جرقه های ساخت راکتور اب سبکی را زده است که می تواند 25 تا 30 مگاوات برق تولید کند . حتی همراهان کشور میزبان ما را به بازدید از نیروگاه غنی سازی اورانیوم هم دعوت کردند . این نیروگاه که 2 هزار سانتریفیوژ را در خود جای داده بود به خوبی ساخته شده بود . تجهیزات مدرن و به روز هسته ای هم در آن به چشم می خورد . بازرسان این نیروگاه از حضور ما در تمامی بخش ها ممانعت به عمل آوردند و البته ادعا کردند که این نیروگاه تازه تاسیس کار خود را هم آغاز کرده است . مقام های کره شمالی تاکید کردند که تلاش های آنها برای به دست آوردن راکتور آب سبک از خارج از کشور بی ثمر بوده و به همین دلیل چاره ای ندارند جز تولید آن .
اخبار تازه ای که از فعالیت های کره شمالی به گوش می رسد، صدای منتقدانی را که ادعا می کنند مذاکرات بی نتیجه است و کره شمالی تنها در شرایطی متقاعد می شود که حجم فشارهای بین المللی بر این کشور افزایش فاحشی یابد . بلند تر می کند. اما حقیقت این است که همین پیشنهادهای ضد و نقیض است که واشنگتن را در حالتی از ابهام در خصوص پرونده هسته ای کره شمالی قرار داده است . زمان بیشتری برای شناسایی واشنگتن یا پیونگ یانگ به عنوان مقصر اصلی این پرونده مورد نیاز است . تحلیل گران مسائل شبه جزیره باید نتیجه 16 سال تحقیق و تفحص در خصوص تعامل و تقابل با پیونگ یانگ را سرمشق کار قرار دهند و البته راهکارهایی را پیشنهاد دهند که گزینه هایی عادلانه به حساب می آیند .
با گذشت زمان ، فعالیت هسته ای کره شمالی گسترش می یابد و مهار آن مشکل تر می شود . واشنگتن امیدوار بود که با صبوری استراتژیک و اعمال فشار از سوی سازمان ملل ، در نهایت کیم جونگ ایل متقاعد به رها کردن تاسیسات هسته ای خود شود . برخی از تحلیل گران هم اعتقاد دارند که چین باید در این معامله وارد شود . پکن با پیونگ یانگ رابطه دوستانه و حسنه ای دارد و البته در یک سال گذشته هم بر حجم این دوستی ها افزوده شده است . رابطه میان دو طرف در حال حاضر در بهترین شرایط خود قرار دارد . در شرایطی که بسیار بعید به نظر می رسد که هر کدام از طرفین شک و تردیدی را که همواره نسبت به هم داشته اند، رها کنند اما حقیقت این است که هم پیونگ یانگ و هم پکن به خوبی می دانند که منافع آنها صد در صد در راستای هم است و در شرایط فعلی باید تمام همت خود را جزم کنند تا بر عمق همکاری های استراتژیک بیفزایند . در سال جاری میلادی کیم جونگ ایل دو بار به چین سفر کرد . ماه گذشته هم وی پیش از اعلام رسمی جانشینی پسر سوم خود به چین سفر کرد تا حمایت همسایه را پشت قباله پسر سوم خود بیندازد. پکن به شدت نگران بحران جانشینی در کره شمالی است و برای حمایت از دولت کیم جونگ ایل هم علاقه بسیاری از خود نشان می دهد . هرگونه تلاش برای زیر سوال بردن کره شمالی در حقیقت تقلایی تضعیف شده است که منافع امریکا را در منطقه زیر سوال می برد .
واشنگتن در حال حاضر باید منافع خود و متحدانش را شناسایی کند .ادعای حمایت یا تبعیت از ژاپن و کره جنوبی ، به هیچ وجه استراتژی مناسبی نیست .متحدان واقعی و همراه آمریکا نباید نسبت به طرح های خلاقانه واشنگتن در خصوص پیونگ یانگ واکنش نشان دهند بلکه باید از آن حمایت کنند.
معامله با کره شمالی به هیچ وجه کار آسانی نیست. این پروسه هم درگیر و دار افسانه هایی است که در خصوص کیم جونگ ایل بر زبان ها جاری شده است . این مساله هم مشکل یک دولت خاص یا یک حزب خاص تر نیست . نام کره شمالی در لیست کشورهای بدی قرار گرفته است که در طول چند سال گذشته واشنگتن همواره بر عدم امکان مصالحه با آنها تاکید کرده است . کاخ سفید همواره به گونه ای خود را گنگ در این ماجرا نشان داده است . همواره این فرضیه وجود داشته است که ما زبان کره شمالی را نمی فهمیم. البته تا چند سال پیش از این ماجرا هم همین سخنان در خصوص چین و تایلند از زبان آمریکایی ها شنیده می شد . سالهاست که تمامی کارشناسان وقت خود را صرف یافتن این پرسش می کنند که آیا دولت در کره شمالی سقوط یا تغییر می کند؟ این پرسش از دهه نود مطرح است و با گذشته دو دهه از سقوط اتحاد جماهیر شوروی هنوز دولت بر سر جای خودپابرجا است . آمریکایی های انگشت شماری هستند که به کره شمالی وارد شده اند و به همان اندازه هم شهروندان کره ای کمی هستند که مجوز خروج از این کشور را داشته اند . شاید تنها راه پیش روی آمریکا این باشد: کره شمالی را به عنوان کشوری مستقل بپذیرید ، کشوری که منافع خود را دارد.
واشنگتن پست بیست و دوم نوامبر / ترجمه : سارا معصومی
نظر شما