جشنواره فیلم و رویای اجتماعی دست‌یافتنی

در کنار تلاش برای شناخت کژکارکردی های اجتماعی، ما یک رویای ملی خوب می‌خواهیم که برای خلق و یا رسیدن به آن تلاش کنیم، رویایی که همه جامعه بتوانند پیرامون آن همبستگی ایجاد کنند و برای رسیدن به آن همت و تلاش داشته باشند، رویایی که بتواند یک مقدار از اختلافات کم کند و البته این رویا هم باید دست‌یافتنی باشد.
فیلم‌هایی که من در جشنواره امسال دیدم از این جهت که به مسائل اجتماعی ایران پرداخته بودند و شکاف‌های موجود در جامعه را نشان می‌دادند و معضلات را بیان می‌کردند خوب بودند. این فیلم‌ها از منظرهای متفاوتی به مسائل مختلف ورود پیدا کرده بودند و از این جهت به زعم بنده موفق بودند، اما از این جهت که هیچ کدام از این فیلم‌ها و حتی تعدادی دیگر از آثار سینمای ما نمی‌توانند یک رویای اجتماعی مثبت را برای کشور و مخاطبان ایجاد کنند و تنها کج‌کاری‌ها را نشان می‌دهند، به نظرم خلایی وجود دارد که سینماگران و فیلمسازان باید به آن توجه بیشتری معطوف کنند.

وجه مثبت بسیاری از فیلم‌هایی که در طول سال در سینمای ایران تولید می‌شوند، بیان مشکلات ساختاری اجتماعی است که کارگردان‌های‌شان به خوبی توانستند آنها را به تصویر بکشند و تلاش دست‌اندرکاران سینما از این حیث که دغدغه اجتماعی دارند، ارزشمند است.

آثار اجتماعی که در آنها معضلات و مشکلات جامعه بیان می‌شود برای من جذاب هستند، البته شخصا فیلم‌هایی که به جنبه‌های مختلف زندگی و سبک زندگی فرهنگی می‌پردازند را هم دوست دارم و این آثار نیز برایم مهم هستند. فیلم‌هایی با مایه‌های عشق و خانواده را هم دوست دارم و به تماشای آنها می‌نشینم.

مردم و مخاطبان هم واکنش‌های خوبی نسبت به فیلم‌های این دوره از جشنواره داشتند. تکنیک فیلم‌هایی که در جشنواره امسال حضور داشتند، حداقل چند اثری که من تا کنون موفق به تماشای‌شان شدم، خیلی خوب است و این نشان‌دهنده این است که صنعت سینمای ایران خیلی پیشرفت کرده است. بازی بازیگران هم بسیار خوب بود و داستان‌هایی که در بیشتر فیلم‌ها به آن پرداخته شده است، پخته و قوی بودند. با این اوصاف به نظر می‌رسد مشکلی که وجود دارد، بیرون از سینماست و چندان ربطی به داخل این حوزه ندارد.

درواقع محیط جامعه است که دارای مشکل است، اما انتظار شخصی من این است که آثار سینمایی بتوانند یک رویای اجتماعی خوب و مثبت ایجاد کنند و بتوانند تصویر زیبایی از آینده ارائه دهند. طبیعی است که سینماگران آن چیزی را که هست نشان دهند، به نظر من خوب هم نشان می‌دهند اما برای خلق امید و برای جلوگیری از خشونت نیاز به موارد دیگری هم داریم که من هنوز آنها را در فیلم‌های سینمای ایران، چندان که باید و شاید ندیدم. البته منظورم تنها ارائه تصویر مثبت نیست چرا که ارائه چنین تصویری ممکن است نتیجه معکوس داشته باشد اما ما یک رویای ملی خوب می‌خواهیم که برای خلق و یا رسیدن به آن تلاش کنیم، رویایی که همه جامعه بتوانند پیرامون آن همبستگی ایجاد کنند و برای رسیدن به آن همت و تلاش داشته باشند، رویایی که بتواند یک مقدار از اختلافات کم کند و البته این رویا هم باید دست‌یافتنی باشد.

منتشر شده در کانال رسمی عباس آخوندی