دولت ها با دادن شعارها و برنامه ها و وعده هایی به جامعه و اقبال جامعه به آنها "قدرت" را در دست می گیرند.بعد از رسیدن به قدرت طبعا باید به شعارها و برنامه های خود جامعه ی عمل بپوشانند و وارد "فاز اجرایی" شوند.در فاز اجرایی بصورت طبیعی با موانع و مشکلاتی روبرو می شوند که برای عبور از آنها نیاز به نیروهای متخصص و متعهد دارند. سوای دشواریهایی که دولتها با آن مواجه می شوند از یکسوی رقبای داخلی با استفاده از فرآیندهای قانونی مثل اعمال نظر از راه رای دادن در مجلس و رسانه ها تا جاییکه بتوانند سعی در مهار "دولت مستقر" را دارند.اپوزیسیون و کنشگران خارجی نیز با نگاهی متفاوت و کاملا بیرحمانه و توسل به روشهای غیراخلاقی و غیرقانونی در چهره ی یک "دشمن" برای دولت مستقر عمل کرده و در جهت تضعیف هر چه تمام تر او وارد عمل می شوند."فضای مجازی" این امکان را به آنها می دهد که به راحتی با جامعه ارتباط برقرار کنند و "نظم اجتماعی" موجود را به هم بریزند.
فضای مجازی این امکان را به آنها می دهد که "آستانه تحمل اجتماعی" را با "قدرت رسانه" و استفاده از تکنیکهای "عملیات جنگ روانی" پایین بیآورند. یک مطالعه اجمالی و ساده از وضعیت جامعه چه به لحاظ اقتصادی ، سیاسی ،فرهنگی و ...نقاط آسیب پذیر را در اختیار آنها قرار می دهد.حالا کنار این نقاط ضعف و آسیب پذیر، بی تدبیری و ناتوانی فلان مدیر ارشد و میانی و پایین دستی را بگذارید.همه ی اینها بهترین خوراک جهت سوء استفاده ی آن کنشگر و اپوزیسیونی ست که مدام جامعه را رصد می کند و از کاهی کوهی می سازد و روایتی به مراتب "تیره و تارتر" از آنچه هست به جامعه القا می کند.
"بحران سازی" از آنچه نیست یا یا بحران سازی از یک نقطه ضعف کم اهمیت، کمترین کاری ست که کاربران جنگ نرم اپوزیسیون صورت می دهند.
کافیست یک جامعه به خاطر بی تدبیری مدیرانش خود "بحران بسازد"، آنوقت از تاخت و تازهای رسانه ای دشمنانش در امان خواهد بود؟ آنروز باید خودمان را ملامت کنیم نه اپوزیسیون بهانه جوی خشونت طلب را !
خبرنگار
46
نظر شما