۶ نفر
۶ فروردین ۱۳۹۸ - ۱۰:۳۸
امسال هر که هر جا هست همان جا بماند

خرافاتی نیستم اما حتما یک جای کار را اشتباه کرده‌ایم که طبیعت این گونه بر ما خشم گرفته است.

ما ایرانیان از پیشرفت بدمان نمی‌آید، از تحول و نوخواهی. اما گمان می کنم جایی راه را اشتباه آمده ایم. با یک نگاه کلی به کشورمان درمی یابیم که کشوری در حال توسعه هستیم. جاده‌ها و راه‌ها، میزان تولید اتومبیل و سرانه استفاده از آن، انبوه‌سازی مسکن، مسکن مهر، مسکن بی‌مهر گران‌قیمت. اگر چشم نخورد و قبل از گرانی‌های اخیر میزان استفاده از مواد غذایی و انرژی، سطح تحصیلات و آمار فارغ التحصیلان دانشگاهی ... همه و همه به ما یادآوری می‌کند که ما کشوری در حال توسعه هستیم. اما سئوال این جاست که چگونه و همواره با خشم طبیعت رودرروییم. گاهی به خشکسالی به بی‌آبی و بی‌برقی تهدید می‌شویم و گاهی به ترسالی به سیلاب و عزم بنیان‌ کنش. گاهی به زلزله می‌لرزیم و گاهی به فرو نشست زمین فرو می‌نشینیم.

خرافاتی نیستم اما فکر می‌کنم خشم طبیعت بر ما نشانه روشنی است از چیزهایی که برای رسیدن در جاده، زیر پا له کرده‌ایم . در حقیقت این توسعه و این جایگاهی که امروز در آن ایستاده‌ایم خالی از عناصری است که لازمه یک توسعه همه‌جانبه است.

خالی شدن از اخلاق و از معنویت زندگی، طمع، بالا رفتن به قیمت زیر پا گذاشتن دیگران، عدم احترام به طبیعت و سوءاستفاده از آن توسط همه ما. از مقام مسئول زمین‌خوار در پشت میز شورای شهر فلان استان گرفته تا خود ما که به طمع چند ریال پول بیشتر زمین و آب و هوایمان را به سودجویان فروخته‌ایم. و بالاخره نداشتن فرهنگ توسعه در عین داشتن حرص پیشرفت. همه اینها باعث شده است که  ما ایرانیان در هر سطحی از حیات سیاسی-اقتصادی-اجتماعی و فرهنگی، هر کلنگی که می‌زنیم به تخته سنگ می‌خورد و هر تلاشی که می‌کنیم باز احساس می‌کنیم از چیزی که نمی‌دانیم چیست، جا مانده‌ایم.

من خرافاتی نیستم اما فکر می‌کنم امسال هر جا که هستیم همان جا بمانیم. کمی سر در جیب تفکر فرو بریم و ببینیم هر کداممان به سهم خود کجای راه را اشتباه آمده‌ایم. کجا فضایل انسانی را قربانی حرص و طمع و آز کرده‌ایم. کجا فراموش کرده‌ایم "من" در کنار مردم و طبیعت، "ما"ست. چه آن مسئولی که در پشت میزش می‌گوید به مردم چه ربطی دارد که در مورد آینده‌شان نظر بدهند ، چه خود ما که به آسانی کیسه‌های زباله خود را در کنار یک منظره زیبا و رویایی جنگل و دریا رها می‌کنیم. همگی این‌ها در یک سپهر تیره ملی که برآمده از بی‌مسئولیتی و بی اخلاقی است در کنار هم قرار می‌گیرد و تشکیل هوای آلوده نادیده‌ای را می‌دهد که طبیعت را می‌آزارد و خشم او را بر سرمان آوار می‌کند. خواهش می‌کنم امسال هر که هر جا هست همان جا بماند.

46

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 1244269

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
8 + 3 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 1
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • GB ۲۰:۵۷ - ۱۳۹۸/۰۱/۱۵
    2 0
    احسنت