در مصرف اظهارنظر صرفه‌جویی کنیم

معمولا این آفت در کشورهایی که پر حادثه و پر اتفاق هستند هم بیشتر دیده می شود. در کشورهای آرام وبی دغدغه معمولا مردم سرشان به کار خودشان است و اگر هم اتفاقی در سطح کلان رخ دهد بیشتر نظر کارشناسان در فضای مجازی بسط و انتشار می یابد. مردم در این کشورها معمولا در برخورد با "شرایط اظهارنظرزا " شانه ای بالا می اندازند که ؛ نمی دانم.

واژه "نمی دانم"  اما واژه ایست که متاسفانه در کشور ما غریب افتاده . در کوچک ترین مسایل تا بزرگترین مسایل جهان هستی ما با ترافیک اظهار نظر مواجه هستیم.

اگر  در فضای مجازی از گروهی بپرسیم غذای فلان رستوران چه طور است ؟ حتی کسانی هم که در آن رستوران غذا نخورده اند وارد بحث می شوند و نظر می دهند. یا اگر انتشاراتی در پیج اینستاگرامش بپرسد در تعطیلات نوروز چه کتابی خوانده اید ؟ عده زیادی هستند که کامنت گذاشته اند " به نام خدا ،من وقت نکرده ام هیچ کتابی بخوانم" که تازه این شریف ترین اظهار نظر در بین نظرات کسانیست که در مورد کتابی که فقط جلدش را پشت ویترین کتابفروشی دیده اند نظر می دهند.

این مسئله که ریشه در پرحرفی و خود بزرگ بینی در بین مردمان کشورهایی از جمله ما دارد، مسئله ایست که در هنگام بروز حوادث و مسایل مهم اجتماعی و حتی اقتصادی و سیاسی  که به نظر تخصصی ترو علمی تر هستند باعث بروز بحران اظهار نظر می شود.

این روزها به مدد شبکه های ارتباطی اینترنتی و بسط و گسترش دموکراسی در جوامع، بازار اظهار نظر داغ است و صد البته درخواست اظهار نظر نکردن از افراد و یا بستن راه ارتباط اجتماعی آنان  یک درخواست و یک عمل غیر دموکراتیک است. اما به نظر می رسد در این زمینه هر کسی که تریبونی دارد باید این خصلت دموکراتیک را  نیز در خود پرورش دهد که در مورد مسایلی که نمی داند از واژه "نمی دانم" استفاده کند.

نگارنده به شخصه دانشجوی سرسختی بودم و همیشه سعی می کردم از استادانم سئوال‌های عجیب و غریب بپرسم اما روزی که از یکی از بزرگترین استادان زندگیم در رشته جامعه شناسی سئوالی از این جنس پرسیدم او به سادگی به من گفت که" نمی دانم" و این اولین بار بود که من با جادوی واژه نمی دانم آشنا شدم.

گرچه استاد من دکتری مشهور وصاحب نظر و تحصیل کرده آمریکا بود اما تمام این عناوین و بار علمی باعث نشد که وی از ابراز واژه نمی دانم در کرسی استاد تمامی مقطع فوق لیسانس اظهار خجالت کند.

گرچه معتقدم اظهار نظر و حتی پرچانگی حق طبیعی هر فرد در منش رفتاریش در مقابله با جامعه است اما کاش بیاموزیم سکوت و نمی دانم گفتن هم دنیای شگفتی دارد . دنیایی که می تواند راه را برای اظهار نظر های صحیح تر و مسئولانه تر باز کند و به ما بیاموزاند آنچه را که نمی دانیم.

پس خواهشمندم در مصرف اظهار نظر صرفه جویی کنیم.

46