به نظر می‌رسد اغلب کسانی که از تقدم امنیت و ثبات و اصلاح ساختارها حرف می‌زنند و مثلاً از دست گذاشتن بر مصادیق و سوژه‌های مشخص و ذی نفوذ انتقاد می‌کنند، عدالت طلبی مورد نظرشان بیشتر به یک عدالتخواهی فرمالیستی شبیه است که بیشتر هوای ویترین نظام را دارند و نه مبارزه جدی و فراگیر و بدون مماشات با مفسدان.
بدیهی است با چنین عدالتخواهی ای الیگارش های متولد شده و اکنون قدرقدرت شده و نفوذ کرده در جناح‌های اعتدالی و اصولگرا و اصلاح طلب، با خیالی نسبتاً راحت به رانت خواری و چپاولگری خود ادامه می‌دهند؛ همان طور که متأسفانه تاکنون اغلب چنین بوده است.
و اما این اشکال به عدالتخواهان آن سوی این منازعه قلمی نیز وارد است که آن گونه که باید بر مساله حفظ نظم و امنیت کشور و انسجام جامعه که امری بسیار مهم است و هیچ فضیلتی حتی عدالت و حتی مقابله با شرک و دفاع از توحید نمی‌تواند بر آن تقدم پیدا کند، توجه و تاکید ندارند و گویا اگر همه چیز فرو بریزد نیز باکشان نیست.
بدون آن که بخواهم همه اعضای این طیف از عدالتخواهان را تخطئه و متهم کنم اما بعضاً می‌توان یک پوپولیسم شیفته قدرت را که مدتی نیز بر مسند بوده و طعم شیرین ریاست و قدرت را چشیده است در آن دید.
اما مساله این است که گزینه‌های ما در موضوع عدالت و فساد ستیزی منحصر به دو نوع عدالت خواهی فرمالیستی و آنارشیستی نیست و نوع سومی از عدالت خواهی نیز متصور و ممکن است. این عدالت خواهی ترکیبی است از مبارزه بی ملاحظه و در عین حال سنجیده و شالوده نشکن با مفسدان از هر جناح و همزمان تلاش برای اصلاح ساختاری در حد امکان.
بله امنیت و ثبات بر عدالت تقدم دارد اما باید بدانیم که این تقدم نمی‌تواند برای همیشه و بیش از چهل سال ادامه پیدا کند. چنین تداومی می‌تواند خود به عامل بی ثباتی و نا امنی و سلب مشروعیت از نظام منجر شود و بالاخره باید در جایی و نقطه‌ای چنگال عدالت، حلقوم مفسدان را و البته نه تنها سلطان سکه و قیر را و بلکه دیگر سلاطین فاسدِ دارای لابی‌های قدرتمند و ذی نفوذ در نظام و جناح‌های گوناگون سیاسی را نیز بفشارد و اژدهای هفت سر فساد را از نفس بیاندازد.
امیدهای زیادی با انتصاب آیت الله رئیسی به ریاست قوه قضائیه در این جهت ایجاد شده است. هم نظام و هم شخص آقای رئیسی آزمونی سخت و فرصتی نه چندان طولانی را در پیش رو دارند.
* منتشر شده در کانال شخصی مهدی نصیری
نظر شما