چرا مسئولین وقتی کنار هم می نشینند با هم مهربانند و هنگامی که فاصله می گیرند از خجالت یکدیگر در می آیند؟

 
نکته عجیب هم این است که طرفین در مجالس مختلف از خبرگان و مجمع تشخیص مصلحت و سران قوا و مجالس دیگر، کنار هم می‌نشینند و به "شادرویی" و "مهربان‌گویی" با هم مواجه می‌شوند اما از هم که فاصله می‌گیرند در اولین تریبونی که به دست‌شان می‌افتد، از خجالت هم درمی‌آیند درحالی که باید این بردار برعکس شود.

"شادرویی‌ها و شادگوئی‌ها" باید به پشت تریبون برسد، و گره ابروها در جلسات گفتگو باز شود و تلخی‌ها از کلمات برخیزد. این البته برای حوزه سیاست و حاکمیت است اما برای ساحت معرفت و اندیشه باید تمام قد به سمت گفتگو حرکت کنیم.
ما سرمشق‌های موفقی در این باره داریم که چراغ راه جهانیان‌اند. پیامبرِ اعظم را داریم که با عظمت کلمه و کلام، جهان را به تعظیم و ایمان واداشت. امام مجتبی را داریم که حُسنِ کلامش، جهانگشا و راهنماست و امام رضا را داریم که به "امام اخلاق و گفتگو" نام بردارند و شیوه مرضیه و سلوک کلامی ایشان بعد از قرن‌ها همچنان مکتبِ مفتوح است برای کسانی که می‌خواهند شاگردی کنند.

1717