واعظان با خرافات مبارزه کنند

این شده بود سوژه ای برای کسی که آن را به سُخره گرفته بود که  خوب اگر سه در از هشت درِ بهشت از قم باز می­شود پس سهم مشهد امام رضا چی می­شود ، سهم کربلا و نجف چی. مکه و مدینه چطور. من البته در پاسخ آن به طنز نوشتم خوش به حال استانداران قم!

گفتن و نگارش چنین مطالبی چقدر مستند است و چقدر روایت آن صحیح است و بر فرض صحت آیا با عقل جور در می­آید و بر فرض جور در آمدن، چقدر ضرورت دارد نقل شود و اگر دارد چقدر لازم است در رسانه عمومی و در سطح ملی پخش شود؟ سؤالاتی که باید به دنبال پاسخ بود. بعضی فکر می کنند به جای تحلیل نو باید روایات عجیب و غریبی را بیان کنند تا معلوم شود اهل مطالعه اند!

مخاطب شناسی در کنار روایتشناسی و سندشناسی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. آیا نباید وعاظ ما هر چه به دستشان رسید را بررسی کنند و بر فرض صحت ببینند مخاطبانشان کیست؟

همه شنیده اند که روایات ما همچون روایات برادران اهل سنت نیاز به تنقیح دارد و علم رجال و درایه برای همین به وجود آمده است. از طرف دیگر گفته اند روایات ما صعب و مستصعب است و هر کس آن را نمی فهمد. البته نه مانند این روایتی که گفته شد که به سادگی همه آن را درک می­کنند.

فریاد شهید مطهری را می­توان درکتاب های او نسبت به این موارد خرافه مثل حماسه حسینی وی مطالعه کرد. پس باید قدری ملاحظه کرد و صدا و سیما را دست کم محل بیان اینگونه موارد ندانست. واعظان هم سعی نکنند روایات شاذ را به معنای اینکه آنها محقق اند و به روایات بکر دست یافته اند بیان کنند. زیرا به نظر می رسد بیان اینگونه موارد نه تنها به اعتقاد مردم کمک نمی­کند بلکه به شدت آن را تضعیف می­کند و موجب سُخره این و آن می شود.

صدا و سیما و مجریان هم باید به این مسائل دقت کنند. افراد واجد شرط را دعوت کنند و اگر در برنامه زنده با چنین مواردی مواجه شدند آن را به چالش بکشند و اعتراض کنند.