قانون‌گذاری برای مردم یا علیه مردم!

اصل 49 قانون اساسی می گوید:  « دولت موظف است ثروت های ناشی از ربا، غصب، رشوه، اختلاس، سرقت، قمار، سو ءاستفاده از موقوفات، سو ء استفاده از مقاطعه کاری ها و معاملات دولتی، فروش زمین های موات ومباحات اصلی، دایر کردن اماکن فساد و سایر موارد نامشروع را گرفته و به صاحب حق رد کند و در صورت معلوم نبودن او به بیت المال بدهد این حکم باید با رسیدگی و تحقیق و ثبوت شرعی به وسیله دولت اجرا شود.».

تصویب نامه مجلس در حالی از شهروندان می خواهد که اطلاعات خود در خصوص اموال نامشروع را به دادستان کل کشور بدهند که قانون اساسی، آن هنگام که از تکالیف دولت در این خصوص سخن می‌گوید از عبارت مهم  « این حکم باید با رسیدگی و تحقیق و ثبوت شرعی به وسیله دولت اجرا شود» استفاده و مورد تاکید قرار می گیرد.

- نمایندگان با چنین تصویب نامه ای یا نمی دانند که عموم موکلینشان با موازین شرعی آشنایی ندارند و قادر نیستند امر مشروع و نامشروع را از یکدیگر تمیز دهند یا اینکه به اهمیت ثبوت شرعی واقف نیستند که هردو احتمال، مصیبت بزرگی است که متاسفانه در تمام زمینه ها کشور را دچار بحران کرده است!! که البته احتمال سومی هم دور از ذهن نیست که، دقت و پژوهش و تخصص و کاردان بودن و قدرت فهم دینی و سیاسی و جامعه شناختی از صحن مجلس رخت بربسته همانطور که در بدیهی ترین امور، مردم و نیازهایشان فهمیده نمی شود در این زمینه هم شاقول نمایندگان موافق با الحاقیه مو رد بحث به انحراف رفته و با واقعیت جامعه سازگار نمی باشد.

- در کشوری که به دلایل معلوم آبروی افراد به باد داده می شود و درمورد کوچک ترین و بزرگ ترین موضوعات خصوصی افراد به راحتی سخن گفته و نسبت های موهوم و زشت داده می شود و عده ای نیز به اسم دین و فقه و شریعت! « اصل مباهته» چماق تکفیر را بر سر مخالفان سیاسی و فکری خود می کوبند ، چگونه نمایندگان  راه را برای گسترش و تعمیق این نوع رفتار ها و بدگویی ها و به هم ریختن سامانه افراد جامعه را فراهم می سازند؟

- جامعه به انداره کافی نسبت به هر صاحب مقام و منصب و موقعیتی بدبین می باشد و انتظار این است که نمایندگان با مصوبات خود رابطه ها را سالم و اصلاح کنند نه اینکه از فردا هر کسی بتواند با دست گرفتن پرژکتور و انداختن آن بر زندگی دیگران شروع کند به چشم چرانی وبه  حراج گذاشتن امنیت و آبرو و زندگی بخش دیگری از مردم!

- اگر قصد احیای حقوق مردم را دارید که ان شاء الله این چنین است ، به جای انتشار بغض و کینه و بدبینی و بدگویی میان آحاد مردم، مطالعه ای داشته باشیم به سایر کشورهایی که بدون ادعا توانسته اند عدالت اجتماعی را جامه عمل بپوشانند و با کمترین خطا در این زمینه، زندگی آرام و شاد و پر امید ی را برای مردم کشور خود بوجود آورده اند. وبه جای کاشت باد، دوستی بکاریم زیرا امر تجربه شده ای در آرشیو سیاسی و اجتماعی کشور در زمان های مختلف وجود دارد که  « باد کاشتند و طوفان درو کردند».  به امید بیداری

* حقوق‌دان و پژوهش‌گر