به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، ۱۲ تیر ۱۳۶۷ بود که درست ۸ دقیقه پس از اینکه پرواز شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمای ایران ایر فرودگاه بندرعباس را به مقصد دوبی ترک کرد، دو موشک فینیکس از ناو وینسنس نیوری دریایی آمریکا به سمت این هواپیما شلیک شد و ۲۹۰ مسافر این پرواز که ۲۵۳ آنان ایرانی و ۶۶ نفر آنان هم کودک بودند، جان باختند.
دولت آمریکا هیچ‌گاه مسئولیت این حمله مرگبار را نپذیرفت و هیچ‌یک از خدمه ناو وینسنس هم محکوم نشدند. ویلیلام راجرز فرمانده این ناو حتی در پایان خدمت خود در ارتش آمریکا مدال شجاعت گرفت.
عملیات جمع‌آوری اجساد قربانیان این حادثه بر عهده امیر دریادار دوم ناصر سرنوشت بود، عملیاتی که در آخرین روزهای دقاع مقدس انجام شد و آخرین عملیات این فرمانده ارتش در زمان جنگ هم بود.
ناصر سرنوشت درباره عملیات جمع‌آوری اجساد قربانیان در گفتگویی که دو سال پیش با خبرآنلاین داشت، روایتی از آن روزها را بیان کرده بود.در سالگرد این اتفاق خبرآنلاین برآن شده است که به بازخوانی بخش‌هایی از آن گفتگو بپردازد.
دریادار دوم سرنوشت می گوید: جسد ۱۷۸ نفر از ۲۹۷ نفر مسافر هواپیما را پیدا کردیم. عزم جزم شده آمریکا این بود که به هر نحوی شده این هواپیما در هوا پودر شود، به همین منظور موشک استاندارد زد. یک موشک استاندارد با برد ۳۰۰ مایل است و برای یک هواپیما که هیچ برای سفینه هم کافی است. در واقع یک موشک برای هدف قرار دادن ایرباس کافی بود ولی همزمان دو تا موشک زد. یکی به بال هواپیما زد و یکی به دم هواپیما. وقتی موشک ها به هواپیما خورد، تمام پوست کله ها کنده شد و همه مسافران درجا و در همان هوا مردند، تعداد زیادی متلاشی شدند. خود مردم بومی منطقه می گفتند که ما دیدیم هواپیما متلاشی شد و بقایای آن در آب می ریخت. یعنی وقتی که درون آب ریخت، ۲۹۷ نفر نبودند بلکه آن چیزی را که توانستیم در آب جمع و شناسایی کنیم، ۱۸۷ جسد بود.
این فرمانده ارتش می‌گوید: در میان این اجسادی که جمع می‌کردم، اکثر این جسدها، پوست سرشان کنده شده بود و دل و روده شان روی آب شناور بود. یعنی غواص ما ۳۰، ۴۰ متر دل و روده جسد را که روی آب شناور بود، جمع می‌کرد و آن جسد را در کیسه می گذاشت. نکته دیگر آنکه اجساد قابل کفن کردن نبودند چون آنقدر باد کرده بودند که در کفن پارچه ای هم نمی توانستیم قرار دهیم و مجبور بودیم داخل پلاستیک بگذاریم. بوی تعفن و گرمای ۵۲ درجه سطح آب از فاکتورهای مهم بود. ضمن اینکه ۸۰ غواص هر روز در حال جستجو بودند و مهمتر از همه اینها اینکه هر روز جستجوی ما سخت تر می شد چون جریان آب، بقایای اجساد را حرکت می داد و جابجا می کرد و دایره جستجوی ما وسیع تر و بازتر می شد. حتی شب ها و روزها غسل می کردیم و تمام اینها را جمع آوری می کردیم.
دریادار سرنوشت درباره اجساد قربانیان غیر ایرانی پرواز ۶۶۵ هم می‌گوید: وقتی اجساد را بالا می‌آوردیم، یکی از اجساد وابسته نظامی پاکستان بود که دو روز قبل با او در ستاد نیروی دریایی جلسه داشتم. در گذشته به‌خصوص در زمان جنگ وقتی که تیم تحقیقاتی یک کاری را انجام می داد نتیجه تحقیقات بنا به مصالح برخی کشورها من جمله آمریکا بایکوت می شد تا مسئله با جبران خسارت حل شود، معتقدم در نهایت نتیجه این بررسی ها به محکومیت آمریکا ختم شد لذا واقعیات را ضبط کرد و از آن در هیچ جا خبری نیست. اگر بود الان شما آن گزارش را داشتید. گروهی تحقیقات کردند اما نتیجه تحقیقات چه شد؟ بالاخره اینها هزینه داشته و هزینه را چه کسی پرداخت کرد و نتیجه گزارشات شان را به چه کسی ارائه دادند؟ این سوالات مطرح است.
مشروح گفتگوی امیر دریادار سرنوشت با خبرآنلاین را بخوانید:
نظر شما