هرگز طی همه این سالها اوضاع مالی طبقه متوسط و پایین تر از آن، تا این اندازه فجیع نبوده است. تورم شدید و روزافزون، محدودیت های ناشی از تحریم، سیاست های نادرست اقتصادی دولت، خیانت و سوءاستفاده دانه درشت ها و عوامل مختلف دیگر سرنوشتی تلخ را برای عموم شهروندان رقم زده است که آثار و نشانه های آن به خوبی در فضای عمومی جامعه و در سطح کشور مشاهده می شود.
اما در کنار همه فشارهای فراوان و تلخی های ناگوار، این که کسی از مسؤولان و مدیران کشور این فاجعه را به روی خودش نمی آورد بدتر است!
شاید اگر کسی می آمد و صادقانه و شفاف به این شرایط سخت اعتراف می کرد و به مردم می گفت: می فهمیم که شما چه می کشید! ما نیز همراه و همدرد شماییم! آن وقت تحمل این سختی ها برای مردم راحت تر می شد.
شاید بپرسید آیا بدتر از بدتر هم وجود دارد؟ خواهم گفت: آری، زیرا نه تنها مردم این اظهار همدردی را نمی شنوند و نمی بینند بلکه برعکس، شاهد تفاخر و تکاثر بخش هایی از طبقات مرفه و بی درد جامعه هستند!
امیر مؤمنان در وظیفه رهبران جامعه اسلامی می فرماید: باید سطح زندگی شان همسطح پایین ترین طبقات جامعه باشد "کیلا یتبیغ بالفقیر فقره" تا فقر و ناکامی مردم را آشفته نسازد و به خشم نیاورد و به طغیان نکشاند!
حرمان و فقر حرارت دارد و می سوزاند، زخم می زند و درد دارد اما وقتی فراگیر باشد باز قابل تحمل است. ولی وقتی فقیر ببیند در پیش چشم و کنار گوش او شکم هایی از فرط پرخوری ورم کرده اند، اما او برای درمان همسرش یا ثبت نام مدرسه فرزندش درمانده است دیگر نمی تواند تحمل کند.
وقتی از رهبری جامعه و مرجعیت اجتماعی سخن می گوییم جایگاه رسانه ملی از همه بالاتر است. صدا و سیما برای افکار عمومی نقش امامت و مرجعیت دارد و در این دوران تاریخی سخت و دشوار جامعه متأسفانه شاهد آن هستیم که آگهی های بازرگانی صدا و سیما دارد بر روح و جان مخاطب عمومی تازیانه می زند و زخم وارد می سازد.
برای شکنجه زندانی گرسنه بوی کباب را به مشامش می رسانند و جلوی چشمش می خورند یا در مقابل زندانی تشنه آب می نوشند! اینک آگهی های بازرگانی سیما دقیقا دارد همان نقش را برای خانواده های عموم شهروندان ایفا می کند.
تلویزیون اکنون شده است وسیله ای برای کسب درآمد بیشتر صاحبان ثروت که برای تجارت خود مالیات لازم را هم نمی پردازند و از رسانه ملی برای افزایش ثروت خود بهره می برند و رسانه ملی هم - که اکنون تنها وسیله تفریح و اوقات فراغت عمرمی شهروندان است- هر روز و هر ساعت روح و روان آنان و فرزندان شان را به آتش می کشد و به طغیان و خشم وخروش شان می کشاند.
پیش چشم گرسنگان خوردنی ها و نوشیدنی های رنگارنگ را با آب و تاب فراوان و اثرگذاری بالا، نمایش می دهد و - بدون آن که کمترین نظارت و کنترلی بر پخش محتوا و مفهوم آگهی ها اعمال شود - خانه ها و زندگی هایی را به آنها نشان می دهد که حتی در خواب هم نمی توانند دید!
آیا دردمند آگاه و مسؤول دانایی هست که هشدارها را بشنود و به کار بندد، تا اگر نمی تواند گره از کار فروبسته وضع اقتصادی مردم بگشاید لااقل خودش گره نباشد و دردی به دردهای مردم اضافه نکند؟
* استاد دانشگاه و کارشناس امور دینی
* منتشر شده در روزنامه خراسان ۱۸ مهر ۹۸
نظر شما