پرسشهای الهیاتی و کلامی صریحی مطرح گردید، دوست و دشمن هر کدام از منظر خود به این مسأله پرداختند و موضوع حضور زوار در بقاع متبرکه مخصوصا حرم مطهر حضرت ثامن الحجج و حضرت معصومه علیها السلام باعث اختلاف نظرهایی شد.
به طور طبیعی لازم بود که رعایت دقیق و کامل اصول مراقبت های بهداشتی در فضای نورانی حرم مطهر مورد توجه قرار گیرد و به اقتضای حکم عقل و دستور شرع جایی که احتمال خطر وجود دارد از آسیب پرهیز شود.
این مراقبت ها و مراعات ها مثل لغو مراسم تجمع عمومی، دست ندادن بعد از نماز جماعت، استفاده از مهر اختصاصی، روبوسی نکردن با افراد بعد از زیارت و ... هیچ منافاتی با اصل اعتقاد ما به حضور معنوی امام معصوم و طهارت قدسی مصجع نورانی او ندارد، چنان که در عقیده ما به دارالشفا بودن حرم مطهر ایشان خللی وارد نمی سازد.
تصرف معنوی و لطف روحانی و تصرف غیبی آنها با آثار طبیعی روابط مادی زوار فرق می کند و هر کدام از اینها در جای خود باید دیده و فهمیده شود.
عنایت قدسی آنها قطعا مرده را هم می تواند زنده کند ولی مناسبات طبیعی و آثار مادی مسایل هم سر جای خودش هست، آنها با اذن و اراده الهی کار خودشان را می کنند و ما هم وظیفه داریم به اقتضای زندگی دنیا کار خودمان را بکنیم.
مراجعه به طبیب برای درمان، یا استفاده از معمار برای بنای ساختمان بخشی از ضرورتهای طبیعی زندگی است و اولیای خدا هم در چارچوب همین قواعد زندگی کرده اند و در هنگام مرگ یا شهادت نیز با همین مناسبات جان داده اند و مثلا چنین نبوده که تیزی شمشیر بر بدن مطهرشان اثر نکند یا آسیب زهر بر خون پاکشان تاثیر نداشته باشد.
برای خود حضرت امیر علیه السلام هم در بستر شهادت پزشک یهودی آوردند و آن حضرت که ما برای همه حاجت ها از جمله شفای بیمار به ایشان و وفرزندانش توسل می کنیم مسیر طبیعی درمان و معالجه را طی کرد.
پناه بردن ما به آستان مقدس خاندان رسالت نه برای لقمه ای نان یا بهبود یافتن از بیماری های جسمی است -گرچه خداوند با وساطت و اشاره آنها همه چیز را تحقق می بخشد- بلکه پیش و بیش از هر چیز توسل ما به امید سفره های نور برای گرسنگی جان ما و درمان معنوی برای بیماری های روحی ماست.
مناسبات مادی و طبیعی زندگی دنیا قواعد و قوانین مشخصی دارد که سر جای خودش هست و در عین حال باور و عقیده ما به نقش جدی آن ذوات مقدسه در تغییر امور عالم هم در جای خود محفوظ است.
ما از سویی به ضرورت قوانین زندگی برای معالجه به پزشک مراجعه می کنیم و از سوی دیگر برای اثربخش بودن تجویز پزشک دست به دعا برمی داریم و از اولیای خدا شفا و درمان کامل را می خواهیم زیرا باور داریم که پزشک باید دوا بدهد و خدا باید شفا را عنایت کند.
چنان که برای افزایش رزق و برکت مال خود مشغول دعا و توسل و ذکر می شویم، اما در همان حال به کاسبی و کار و تلاش اقتصادی و کارآفرینی و تولید می پردازیم زیرا معتقدیم که هم باید به ظاهر امور در ساحت مادی توجه داشته باشیم و هم نباید از باطن امور در ساحت معنوی غافل شویم.
از دیرباز در فرهنگ عمومی جامعه دینی ما این دوگانه کاملا تبیین شده بود و عباراتی نظیر " از تو حرکت، از خدا برکت" یا "دوا از طبیب و شفا از حبیب" به همین مفهوم اشاره دارد.
* منتشر شده در روزنامه شهرآرا . ۱۳ اسفند ۱۳۹۸
نظر شما