معصومه جوادی نسب - عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان و ادب فارسی و مدیر گروه زبان‌های ایرانی فرهنگستان را درحالی دیدیم که بسیار متاثر بود. دکتربدرالزمان قریب که عمر خود را در زمینه زبان و فرهنگ ایران باستان صرف کرده است، از جمله محققان برجسته ای است که همکاری طولانی با دکتر افشار داشته است. او آنچنان متاثر بود که نتوانست از حال خود بگوید. گپ کوتاه ما با وی را درباره شخصیت آن مرحوم می خواندید:
حال دگرگونی دارید. شما استاد افشار را چگونه یافتید؟
بیش از 40 سال است که ایشان را می شناسم. من انسانی را نمی شناسم که به اندازه دکتر افشار هم در ایران و هم در خارج محبوب و شناخته شده باشد. به خصوص از نظر علم و دانش. او نه فقط دانش پرور بلکه دانش گستر بود. دانشجوها را تشویق می کرد. استادها را تشویق می کرد. هر کسی در هر رشته ای بود او را به کارش تشویق می کرد. من ندیدم هیچ کسی را مثل ایشان که به قول خانم آموزگار: مادر گیتی نزاید چنین پسری. خیلی باید طول بکشد تا انسانی مثل دکتر افشار پیدا شود.
شما از چه زمانی با ایشان آشان شدید؟
من اولین بار ایشان را در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران دیدم. چون ایشان رئیس کتابخانه بود. من کتابی را می خواستم که به من نمی داند و پیش ایشان رفتم تا مشکل رفع شود. ایشان گفتند وقتی کسی در حال تحقیق و پژوهش است باید تمام وسایل را برای او فراهم کرد. من آن موقع و بعدا فهمیدم که چقدر به دانشجویان کمک می کند. همین موقوفه چقدر به استادان به کار فرهنگی و ترجمه توجه می کند. تمام اینها بدون پشتوانه دولتی است که خیلی مهم است.
از همکاری های علمی خودتان با ایشان بفرمایید.
چه بگویم. هر چه گفته شود و هر چه نوشته شود کم است. حال من آنقدر از این حادثه پر تشویش است که توان گفتن ندارم. اجازه بدهید در فرصت دیگری بیشر در خدمت شما باشم. فقط در یک جمله که اندک است درباره او می گویم که قلبش با ایران می زد او وقف ایران بود و زندگی اش فدای ایران شد.
/62
نظر شما